Mario Messina is een ambtenaar in Forbach, een gemeente in het Franse Lotharingen. Sinds hij is gedumpt door zijn vrouw Armelle (Cécile Rémy-Boutang) staat hij er alleen voor. Dat valt hem zwaar. Hij krijgt het rommelige huishouden maar moeilijk onder controle, kan alleen in slaap vallen voor de televisie en ook de opvoeding van zijn twee tienerdochters loopt niet van een leien dakje. Zijn relatie met de zeventienjarige Niki (Sarah Henochsberg) is nog relatief normaal. Maar de veertienjarige Frida (Justine Lacroix) is koppig en brutaal, worstelt met haar eerste stappen in de liefde en houdt haar vader verantwoordelijk voor het vertrek van haar moeder.
Dat de onhandige en bezorgde Mario – met verve neergezet door de Belgische acteur Bouli Lanners – om de haverklap in het cultuurcentrum binnenvalt waar Armelle, op wie hij nog steeds verliefd is, werkt, maakt de situatie er niet makkelijker op. En dan heeft hij zich ook nog eens ingeschreven voor een amateurtheaterproject waarvan zij de belichting doet.
Claire Burger, de regisseur van dit intieme Franse drama, heeft al een mooi palmares bij elkaar gefilmd. Haar eerste langspeelfilm Party Girl, een semidocumentair portret van een zestigjarige vrouw die in een nachtclub werkt, dat ze samen met twee bevriende regisseurs maakte, was goed voor de Camera d’Or in Cannes.
Ook het in haar ouderlijk huis opgenomen C’est ça l’amour, losjes gebaseerd op de scheiding van haar ouders, is gefilmd zonder enige opsmuk en heeft diezelfde discrete sociale inslag. Burger laat ruimte voor zowel verdriet en woede als voor een komische noot. Het scenario is mooi doordacht, zo bewijzen een scène over wat MDMA-poeder in een kopje thee en een prachtig fragment uit een balletvoorstelling van de Opera van Parijs. Een innemende beschouwing over het vaderschap.
C’est ça l’amour
Zaterdag 25/9, 22.15, Canvas
