U kent Good Bye, Lenin! (2003) en Das Leben der Anderen (2006), maar recenter kwam er nog een film over het leven in het voormalige communistische Oost-Duitsland, de DDR. ‘Barbara’ is een indringend beeld van de perverse mechanismen van dat repressieve regime.
‘Barbara’ ****
Donderdag 17/4, 00.50 – Arte. Christian Petzold , Duitsland 2012
Vroege jaren tachtig. Barbara Wolff is een Berlijnse arts die na haar aanvraag voor een emigratievisum door de autoriteiten gemuteerd wordt naar een ziekenhuis op het platteland, in de buurt van de Baltische Zee. Het troosteloze appartement dat haar is toegewezen, wordt in de gaten gehouden door een minachtende hospita, en de jonge blonde vrouw krijgt regelmatig onverwacht bezoek van de plaatselijke Stasiofficier.
Regisseur Christian Petzold, een prille vijftiger die zelf opgroeide in West-Duitsland, maar wiens ouders destijds de DDR ontvlucht waren, schildert de verstikkende sfeer van angst, dreiging, intimidatie en verdachtmaking in een Oost-Duitse provinciestad waar de tijd is blijven stilstaan in een aparte mengeling van afstandelijkheid en intimiteit. Of de wind nu door de bomen ruist langs de landweg waarover Barbara naar haar werk fietst of de straten ’s avonds in een vervreemdende poel van rood verlicht zijn, Petzold zegt het grijs adieu dat je met films over de Oost-Duitse totalitaire maatschappij associeert.
Deze doorlichting van die kille en methodische ontwrichting heeft ook iets heel mysterieus. Daarvoor valt Petzold, voor Barbara in Berlijn bekroond met de regieprijs, voor een groot deel terug op zijn muze en hoofdrolspeelster Nina Hoss.
De norse Barbara heeft alles van een ijzige Hitchcockblondine en zo filmt Petzold haar in het begin ook: hoe begripvol haar nieuwe hoofdarts (Ronald Zehrfeld) zich ook opstelt, tot haar doordringen doet hij nooit. Beetje bij beetje brokkelt Barbara’s kille en eigenwijze masker wel af, maar Petzold en Hoss blijven je laten gissen wat er precies in deze vrouw omgaat. (LJ)
