Tv-tip: A night to remember @ één (15u45)
De titel van meest historisch correcte verfilming van die scheepsramp komt A Night to Remember toe, ook al toont de film niet hoe het oceaanschip doormidden breekt. Logisch, want dit feit kwam pas bij een expeditie naar het wrak in 2005 aan het licht.
‘But this ship is unsinkable!’ , roept een highsociety-dame met reddingsvest verontwaardigd wanneer ze in A Night to Remember wordt aangemaand in een reddingssloep te stappen. Wat niemand voor mogelijk hield, gebeurde toch in de nacht van 14 op 15 april 1912: de Titanic – toen het grootste passagiersschip ter wereld – raakte een ijsberg, scheurde in twee stukken en zonk in minder dan drie uur tijd naar de bodem van de Atlantische Oceaan. Over die ramp, die 1522 levens eiste, zijn al een twintigtal films of series gemaakt, met James Camerons versie uit 1997 als spectaculaire uitschieter. Toch is Camerons hightechopus, met zijn focus op de liefdesrelatie tussen de personages van Kate Winslet en Leonardo DiCaprio, meer romantiek dan accuratesse: de titel van meest historisch correcte verfilming van die scheepsramp komt A Night to Remember toe, ook al toont de film niet hoe het oceaanschip doormidden breekt. Logisch, want dit feit kwam pas bij een expeditie naar het wrak in 2005 aan het licht.
Dit docudrama van de Britse cineast Roy Ward Baker komt op het gebied van speciale effecten licht oudmodisch over, al is dat geen struikelblok. De no-nonsenseaanpak en de zin voor realisme – men vertrok van de onderzoeksroman van Walter Lord, die ook Cameron adviseerde – versterken het historische karakter. Zo legt de film de klemtoon op een cruciaal feit dat Cameron, ook al is zijn versie een uur langer, aan de kant schoof: dat er niemand de Titanic te hulp kwam, ondanks de noodsignalen en de nabijheid van het vrachtschip Californian. En je kunt niet ontsnappen aan de gedachte dat iedereen de ramp wellicht had overleefd als de smartphone toen al had bestaan. Het was vooral omdat de telegrafisten het té druk hadden met het versturen van de futiele boodschappen van de passagiers, dat de waarschuwingen zijn genegeerd.
Maar nog belangrijker is dat de echte thema’s van dit ingehouden vertolkte drama – klassenbewustzijn, opoffering en redding door ridderlijkheid en verantwoordelijkheidszin – nog altijd een gevoelige snaar raken. Een van die onuitwisbare momenten heeft zelfs mythische proporties aangenomen: het scheepsorkest dat verder blijft spelen en ‘Nearer, My God, to Thee’ inzet terwijl het schip door de oceaan wordt verzwolgen. (LJ)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier