Theater: Tafelspringers van papier

In ‘Loop!’ bespringen HETPALEIS en Ultima Thule de keukentafel om W.O. I te herdenken. Dat levert geen stram, historisch toneel op maar een rockende liefdestragedie met papieren hoofdrolspelers.

The Play = Loop!

Gezelschap = Ultima Thule

In een zin = Uitmuntend verwoord, gespeeld en vormgegeven figurentheater met een muzikale motor over het gewicht van een schuldgevoel. Nu het spelritme nog even gestroomlijnd krijgen als de poppengezichten.

Hoogtepunt = De allermooiste scène is de slotscène waarin beide broers oog in oog staan met elkaar en hun schuldgevoel. Omringd door tafels in alle maten en posities en gevangen in een zacht schemerlicht dat de gruwel van de scène wat draaglijker maakt.

Score = * * *

Quote = ‘De liefde voor Lena is als een inwendige granaat die explodeert telkens iemand me aan haar herinnert’

We waren allemaal een beetje buiten adem na Loop!. De acteurs van het lopen over het tafeldecor – een twintigtal tafels met schuin afgesneden poten die samen een groot, wankel tafelblad alias speelvlak vormen – en het publiek van het ademloos volgen van de fratsen van die acteurs en hun poppen.

In Loop! jagen de scènes elkaar achterna. Dat houdt het tempo er prima in maar het verhindert dat de ontroering echt overmant. En dat is jammer want regisseur Wim De Wulf schreef alweer een pakkend, volks verhaal, geïnspireerd op de herdenking van de Eerste Wereldoorlog. Historisch langs de buitenkant maar een universeel liefdesverhaal langs de binnenkant. De Wulf focust op een eenvoudig gezin anno 1914 waarin twee broers om verschillende redenen besluiten om zich aan te melden bij het leger. Hun beslissingen verscheuren het gezin én verscheuren de liefdesrelaties die beide broers hebben.

‘Een verhaal van twintig in een dozijn’, denkt u? Niet helemaal. De Wulf bouwt in zijn verhaal een eenvoudige maar treffende conflictsituatie die voor ontzettend veel frustratie, geheimdoenerij, ongeluk, schuldgevoel en ontgoocheling zorgt. Een van de broers torst namelijk een zwaar schuldgevoel jegens zijn vader, door een voorval in de kindertijd. Dat ontketent een stroom van ellende. En van gitaarklanken. Livemuziek jaagt de handeling voort en voorziet op tijd en stond van gitaargejank, romantisch pianogetokkel of dreigende contrabas.

Loop! speelt niet alleen in een fascinerend tafel- en klankendecor, ook de poppen zijn intrigerend in al hun eenvoud. Filip Peeters kneedde papieren koppen met een sober gelaat die tóch alle emoties weten uit te drukken dankzij de uitgekiende belichting én het knappe, niet van humor gespeende spel van de acteurs. Al is dat spel (en vooral de overgangen tussen de scènes) vaak abrupt en jachtig. Alsof de regie alle rust en weemoed in de scènes wil verjagen met razendsnelle scènewissels. Vreemd.

Want de woorden zijn prachtig, het verhaal is ondanks het historische thema erg herkenbaar – hoe een schuldgevoel je leven kan overheersen en verminken – , de muziek is schitterend, de vormgeving is magistraal. En alle acteurs lijken wel geboren poppenspelers. Er is dus geen reden om van scène naar scène te lopen.

Smaakmaker:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Ultima Thule #14 from Ultima Thule on Vimeo.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.hetpaleis.be en www.ultima-thule.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content