Theater: Portret van een lome, pronte dame

Wolff vzw stelt teleur met een ‘Portrait’ dat mysterieus wil zijn maar blijft steken in landerigheid.

Geen mens zal het ontkennen: we houden ervan om elkaar te observeren. Of nog beter: in het geniep te beloeren. Regisseur Thomas Ryckewaert, scenograaf Erki De Vries en geluidskunstenaar Tim Vets trachten in Portrait ( * * ) dat gluurplezier in een woordeloze voorstelling te vatten. Maar de spanning die zich meester maakt van een voyeur vervalt hier grotendeels. Precies omdat in het theater observeren (en geobserveerd worden) de norm is. Daar is niets stiekems en of spannends aan.

Verveelden we ons steendood? Zeker niet. Dankzij Ryckewaerts uitmuntend oog voor prachtig belichte en kien gecomponeerde scènebeelden. Hij liet zich inspireren door Edward Hoppers schilderij Woman in the sun en ‘schildert’ als het ware met poëtische, witte lichtbundels. Toch redt die exquise beeldenpracht de voorstelling niet. Portrait is een te vaag portret van een talmende dame. Deze poging om de vrouw in al haar intimiteit en zogenaamde mysterieusheid te tonen, intrigeert te weinig. Het stuk verglijdt in lome oppervlakkigheid doordat het decor en vooral het spel te weinig suggestief ingezet worden. Spijtig.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.wolffvzw.be en www.margaritaproduction.be

De volledige recensie verschijnt binnenkort in Knack Focus.