Theater: Plenz

Op een scène die oogt als een enorm gespleten aardoppervlak gutst het gedachten, twijfels en angsten in Theater Malpertuis’ ‘Lenz’ . Die zijn afkomstig uit het hoofd van een waanzinnig gevoelige mens, Lenz.

The Play = Lenz

Gezelschap = Theater Malpertuis

In een zin = Een knap vormgegeven, doordacht gecomponeerd maar te vol stuk dat daardoor – ondanks de imposante, stormachtige aanhef – weinig meer is dan een slag in het water.

Hoogtepunt = Die scène waarin Lenz de kerkgangers/parochianen van zijn dominee toespreekt en enkele klassiekers uit de Bijbel gevat toelicht.

Score = * *

Quote = ‘Het zal wel het eeuwige ridicule lot van de mensen zijn dat het inzicht altijd te laat komt. Dat we niets herkennen.’

Een halve meter, schatten we. Zo hoog doet Piet Arfeuille zijn publiek springen bij aanvang van Lenz, een bewerking van Georg Büchners gelijknamige novelle waarin de geesteszieke dichter Lenz rust zoekt in een bergdorp. Met stroboscopsich licht en enorme dreunen – net donderslagen en windstoten – creëert hij een huiveringwekkend klank- en lichtspel dat de choas in de wereld illustreert en oproept. Net wanneer je hoopt dat het rustig wordt, slaat het kabaal weer toe.

Wat een magistrale weergave van onze wereld-in-crisis (en Arfeuilles woede daaromtrent). In de laatste lichtflitsen zie je een jongeman op een ‘gespleten’ scène staan. Het is Lenz oftewel acteur Thomas Janssens. De stormachtige, drukke manier waarop Arfeuille Janssens laat spelen, ontkracht jammer genoeg wat hij zegt. En hij zegt véél.

Het maakt Lenz tot een knap vormgegeven, doordacht gecomponeerd maar te vol stuk dat – ondanks de imposante, stormachtige aanhef – weinig meer is dan een slag in het water.

Smaakmaker:

Els Van Steenberghe

De volledige recensie lees je woensdag 26 februari 2014 in Knack Focus.

Meer info: www.malpertuis.be