Els Van Steenberghe
Theater: Niet voor moeë mensen
‘Zou ze in ’t zwart gaan of toch maar beter in ’t wit?’ Miranda van Frituur Miranda lucht haar hart aan de vooravond van de begrafenis van haar beste vriend. Dat levert theater op dat even stormachtig, bruut, heftig en sensueel is als het leven van Miranda zelve.
The Play = Miranda van Frituur Miranda
Gezelschap = De kolonie MT
In een zin = Miranda van Frituur Miranda een naar de strot grijpende ontmoeting met een dolende vrouw die beseft dat ze niet langer van haar geliefden kan wegvluchten uit angst om hen te kwetsen.
Hoogtepunt = Moeder en zoon staan te midden de restanten van wat een mooi leven had kunnen worden en kijken verweesd naar het publiek.
Score = * * *
Quote = ‘Wakke pakken watte’
Eerst geeft ze hem een paar tikken op zijn wang, dan kijkt ze met grote ogen in de zijne en vraagt: ‘Zijde moe?’ Je zult maar een knikkebollende toeschouwer zijn die op de eerste rij zit in De Kolonie MT’s Miranda van Frituur Miranda. Een muzikale monoloog gespeeld door Marijke Pinoy die als een franke madam op schone hoge hakken en in een roze truitje en crèmekleurig rokje tussen de restanten van haar kermismolen laveert.
De voorstelling speelt in een industriële loods waar Miranda en haar compagnons de oude molen lijken te demonteren (of terug proberen op te bouwen?). Miranda klopt met hamers tegen alles wat ze maar kan kloppen. Niet uit arbeidsvreugde maar uit verdriet omdat een van haar beste maten – Modest – op de parking van de Aldi dood is neergevallen, ‘met bier en hondenbrokken (met vlees en groenten voor een glanzende vacht) in zijn armen’. Pinoy vertelt alles in een woelige mengeling van West-Vlaams, Gents en Antwerps. Zoals de ‘forains’ (het kermisvolk) een mengeling zijn van veel culturen, zo spreekt zij een taal die een mix is van veel dialecten. Een muzikale taal die soms wat te moeilijk verstaanbaar is.
Pinoy kan als geen andere wanhopige mensen neerzetten die trachten goed te doen maar daardoor vooral fouten maken. In dit geval speelt ze een vrouw die haar kind ontvlucht uit moederliefde. Miranda is bang dat ze haar kind iets zal aandoen, na wat het haar heeft aangedaan. Ze is niet de vrouw van de analyse maar de vrouw die haar leven vertelt en herbeleeft en zo een antwoord zoekt op de vraag of en hoe ze naar de begrafenis van Modest zal gaan.
Pinoy wordt bijgestaan door een driekoppig bandje dat een beetje te afgezonderd in een hoekje zit. Pinoy en de muzikanten vinden nog niet dezelfde chemie die Pinoy wél vond met Pat Van Hemelrijck (als de op Miranda verliefde en mentaal beperkte Ronny die knutselend op de scène zit). Muziek en spel kunnen nog meer naar elkaar toegroeien. En dan wordt Miranda van Frituur Miranda een naar de strot grijpende, swingende en klingelende ontmoeting met een dolende vrouw die beseft dat ze niet langer van haar geliefden kan wegvluchten uit angst om hen te kwetsen. Dus stapt ze recht op hen af, zoals Pinoy ook zonder aarzelen naar indommelende toeschouwers beent.
Els Van Steenberghe
Meer info: www.dekoloniemt.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier