Theater: Louterende trip naar een van de mooiste landen ter wereld
Tom Struyf brengt verslag uit van een louterende reis nadat hij het gevoel had te leven in een groot bad vol zwart water. Another Great Year for Fishing is een intrigerende en bij momenten zelfs grappige ode aan vertraging, verstilling en klein geluk dat groots aanvoelt.
The Play = Another Great Year For Fishing
Gezelschap = Tom Struyf
In een zin = Een eerlijke, sobere voorstelling die een remedie voor deze ratracetijd zoekt, vindt én (weldoordacht?) stroef eindigt…
Hoogtepunt = Tom Struyf en danseres Nelle Hens wandelen rustig over de scène en laten zichzelf onverwachts vallen. De ander moet wp-block-rmg-alertbox-rmg-alertboxzijn en tijdig te reageren zodat degene die zich laat vallen de vloer niet raakt. Struyf kan twee keer niet vermijden dat Hens tegen de vloer knalt. Hij lacht verontschuldigend en neemt haar nog iets steviger en voorzichtiger vast tijdens de daaropvolgende scènes. Dat is zorgdragen voor elkaar. ‘Moesten we dat nu allemaal eens wat meer doen?’, is de boodschap van deze integere voorstelling.
Score = * * * *
Quote = ‘Jij moet het verhaal vertellen dat je wil vertellen, de wereld heeft geen verhaal’ – Psychiater Dirk De Wachter.
Het had gekund dat Tom Struyf, samen met Nelle Hens en een veertiental ‘virtuele personages’ tijdens Struyfs nieuwste stuk Another Geat Year For Fishing een uitgang zochten uit de door massamedia gedomineerde wereld. Zo kondigden ze de voorstelling namelijk aan. Maar van dat idee rest in de uiteindelijke creatie enkel de gedachte over ‘de wereld willen ontvluchten’. Het kale scènebeeld (er staat enkel, in de hoek, een manshoog projectiescherm) verbeeldt zowat de uitzuiveringsoperatie die tijdens het creatieproces plaatsvond.
Struyf vertelt – geflankeerd door Hens – een deels autobiografisch, deels fictief verhaal over een man – Tom – die op het einde van zijn fysieke en mentale krachten is en de vleugels – nogal letterlijk – wil spreiden. Na allerlei omzwervingen verzeild hij in een van de mooiste landen ter wereld (uiteraard verklappen we niet welk land dat is, wel dat het in Afrika ligt) en gaat er – op eenvoudig advies van een overenthousiaste hotelmedewerker – op zoek naar het einde van de wereld. De avontuurlijke tocht naar dat einde is even hilarisch, schrijnend als sterkend. Dat relaas wordt op geregeld onderbroken door passages uit interviews over gelukkig en oprecht leven die Struyf had met psychiaters, filosofen, spindoctors en journalisten waaronder psychiater Dirk De Wachter en mensenrechtenexpert Eva Brems. Die interviews zijn opgenomen met een vaste camera. Maar Struyf speelt wel met de microfoon wat grappige én onthullende momenten oplevert. Zonder klank zie je ineens de zoekende mens achter die kloeke wetenschappers.
Intussen wankelen, zwalpen, springen, rollen en wandelen Struyf en Hens over de scène. Eerst wat houterig maar dan steeds vloeiender en intiemer. Eerst voert Struyf letterlijk met de ogen dicht de bevelen van Hens uit tot hij net niet van zijn stokje gaat van uitputting. Dan pas glijden ze samen in een intiem duet van vallen en opvangen. Of hoe de mens pas op de rand van de complete uitputting inziet dat je pas echt iets gedaan krijgt in het leven door elkaar te koesteren en niet door klakkeloos elkaars (te veeleisende) bevelen zo perfect mogelijk te proberen opvolgen.
Struyf breit nog extra einde aan het slot van zijn louteringsreis. Dat einde (een op zich mooie, tedere mijmering over boterhammen met choco eten met een ex-lief) komt nogal stroef, zelfs overbodig over. Het voelt te zeer als een perfect geconstrueerd einde van een voorstelling die er net voor pleit dat perfectionisme los te laten. Neen, ook Struyf is niet perfect. Gelukkig maar.
Els Van Steenberghe
Meer info: www.tomstruyf.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier