Theater: Lonesome cowboys

‘Breken’ van Kommil Foo is als de brandende kaars op de scène: soms flakkerend, soms wiegend. Maar zo hartveroverend.

‘Oe ist?‘ De populairste vraag aller tijden wordt in Breken ( * * * ) door troubadours Raf en Mich Walschaerts aan een grondig onderzoek onderworpen.

De vraag wordt op de meest (on)mogelijke manieren door ‘de een’ aan ‘de ander’ gesteld en krijgt een antwoord dat varieert van een ingetogen pianolied (met kaarslicht), over een explosief clownsnummer van Mich tot een wonderschoon tableau vivant waarin Raf met een paardenkop over het hoofd op een stoel neerzijgt. Breken barst van zulke hartverscheurend schone beelden én songs die elegant balanceren tussen de grap en de tragiek, en tussen realiteit en fantasie.

In deze voorstelling beeldhouwt het ervaren cabaret-duo, bijgestaan door regisseur Ineke Nijssen, een portret van de gebroken mens. Nijssen waakte erover dat de creatie zélf niet in duizend stukjes brak maar tot een rakend verhaal uitgroeide over en gezongen/verteld door twee guitige, breekbare belhamels die elkaar rechthouden en aanvullen in het leven én op de scène. Als rots in de branding staat er een barkruk op de toneelvloer. De broers zitten op die stoel als ruiters. Of beter: als twee ‘lonesome cowboys’ met elk een geschonden edoch monter hart op de tong.

Els Van Steenberghe

De volledige recensie leest u volgende week (9 mei 2012) in Knack Focus.

Meer info: www.kommilfoo.be