Theater: Kunst is shit?

Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Waarom kost een spierwit schilderij stukken van mensen? En waarom is iemand bereid daar zo veel voor te betalen? Is die mens ziek? TG STAN en Dood Paard antwoorden heerlijk hilarisch én gevat in ‘Kunst’.

The Play = Kunst

Gezelschap = tg STAN & Dood Paard

In een zin = Reza’s Kunst is een kolfje naar de ervaren handen van STAN en Dood Paard die deze tekst niet aanwenden om te zagen over de noodzaak van kunst maar die noodzaak doodleuk bewijzen door alle spelregisters open te trekken.

Hoogtepunt = Wanneer de gemoederen hoog oplopen tussen de drie vrienden spreken de acteurs elkaar ineens met de voornaam aan en tonen hoe een discussie over kunst ook een discussie over vriendschap is.

Score = * * *

Quote = ‘Ik stik van de stress.’ ‘Lees dan Seneca!’

Wat voor de een kunst is, is voor de ander kak. Wat voor de een prullaria zijn, zijn voor de ander dierbare spulletjes. Dus beginnen tg STAN en Dood Paard hun enscenering van Yasmina Reza’s tragikomedie Kunst met een kale scèneen eindigen ze de voorstelling in een decor dat bestaat uit allerlei prulletjes (van kunstboeken tot plastic dierenbeeldjes) die voor een van de drie acteurs als meesterwerkjes of zelfs kunst worden beschouwd. Terwijl de anderen er niets mee hebben.

Wat is dat dan ‘kunst’? In het scènebeeld schemert een antwoord door: iets is kunst als het voor iemand schoonheid belichaamt. Uiteraard is dat een zeer discutabele definitie. Dat is precies wat er in deze voorstelling wordt gedaan. Reza toont zich een meester in het schrijven van scherpe dialogen waarin ze drie mannen – sinds jaren beste vrienden – verbaal met elkaar in de clinch laat gaan. Marc (Frank Vercruyssen) is nors, down to earth en emotioneel op den dool. De jonge Yvan (Gillis Biesheuvel) staat op trouwen en Serge (Kuno Bakker) kocht net een peperduur wit schilderij dat hij trots aan zijn buddy’s toont. Dit tot consternatie van zijn maten die het ding (witte) shit vinden. Al discussiërend over dat schilderij lichten de drie deksels van andere beerputten in hun vriendschap op.

Dat maakt Kunsttot een kolfje naar de ervaren handen van tg STAN en Dood Paard. Beide collectieven zijn meesters in het goochelen met tekst en spel. Zo spreken de drie acteurs elkaar tijdens het uitpakken van de ‘decorinboedel’ (die in een aanhangwagen de scène wordt opgerold) met hun echte voornamen aan. Tijdens het spelen meestal niet. Die ‘meestal’ maakt hun spel extra spannend en sappig. Op de meest onverwachte momenten stappen ze uit hun rol en bewijzen daarmee de veerkracht van hun spel én van Reza’s tekst.

Ze wenden deze tekst voooral aan om de stormachtige maar stevige vriendschap tussen drie mannen te ensceneren. Over de noodzaak van kunst, gaat dit stuk niet echt. Een knoert van een statement in het brandend actuele cultuurbesparingsdebat maken ze dus niet. Hoewel. Deze Kunstis wat braaf maar bovenal fantastisch goed gespeeld toneel over hoe kunst kan aanzetten tot dialoog, vriendschappen kan versterken en respect voor (de mening van) de medemens doet groeien. Hoog tijd om die dialoog niet enkel onder vrienden aan te zwengelen.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.stan.be; www.doodpaard.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content