Els Van Steenberghe
Theater: ‘Kiss My Fat Ass!’
Het jonge collectief Eisbär brengt ‘punktrashtheater’ met ‘IT’S ALL ABOUT ME, ME, ME… GET F***ING USED TO IT !!!’. Ze zijn daar geheel uniek én meesterlijk in.
‘Babies, we gebruiken stroboscopisch licht, veel smoor, veel lawaai en de geur van Blauwe Pritt’, zo verwelkomt Eisbär het publiek. Het is eens wat anders dan een lijvig tekstboekje waarin een dramaturg zijn visie op de geënsceneerde tekst geeft.
De setting oogt als een ‘doordeweekse’ concertopstelling: er staan drie microfoons, de scène baadt in de mist en de DJ (Hannes D’Hoine van DAAU) staat scratchend op die scène omringd door zijn gitaar, viool en contrabas. Ook muzikant Buni Lenski (eveneens van DAAU) zit, met mengpaneel, vlak voor de vloer. Dat maakt het nog intenser. Het enige ‘detail’ dat uit de band springt, is een zwart huisje. Gelukkig staat dat huisje (als veilig nest in een heftige wereld) er, dat maakt deze IT’S ALL ABOUT ME, ME, ME… GET F***ING USED TO IT !!! ( * * * * ) tot veel meer dan een flauw theaterdoorslagje van een rockconcert.
De drie performers – Femke Heijens, Fien Maris en een verrassende Peter Seynaeve – lossen onmiddellijk de verwachtingen in en starten met veel lawaai en mist. De andere beloofde snufjes (stroboscopisch licht en Prittgeur) lanceren ze tijdens het tweede deel van deze compleet geflipte voorstelling.
De structuur en eigenheden van een concert (verschillende songs die door enkele performers gebracht worden in een lekkere mix van rook, geur, bont licht en vinnig geluid) worden hier ingezet om een stomende performance uit te bouwen die naderhand uitgroeit tot een behoorlijk scherp en kritisch portret van onze samenleving. De bril waardoor naar die samenleving gekeken wordt, is er eentje die we allemaal al eens op de neus gezet hebben: de ‘fanbril’. Met die ‘bril’ ging het trio al improviserend aan de slag tijdens de repetities. Seynaeve beleeft momenteel een sabbatjaar als auteur en regisseur van zijn gezelschap JAN. Dat geeft hem de mogelijkheid om zich ferm én teder uit te leven op de Eisbärscène. De twee dames – ‘the bitches’ – leveren dapper tegenspel met hun stem en sterke uitstraling. Britney Spears, Michael Jackson, Whitney Houston, … maar evengoed een kunstzinnige hond passeren de revue in al hun ijdelheid, geilheid en gedol met de beroemdheid. Donkere ‘smoormomenten’ wisselen af met intiemere, warm belichte momenten. En alle woorden worden – net als in een echt rockconcert – recht in de smoel van het publiek gekatapulteerd, inclusief provocerende ’tips’ als ‘Kiss my fat ass!’.
Het resultaat? Een allerminst perfecte performance die respect afdwingt. De sfeer is tintelend, de intentie is fris. Er is durf en talent om potig toneel (met schitterend gecomponeerde beelden) te creëren met én over het materiaal uit onze materialistische wereld. Die wereld wordt niet expliciet nagebootst maar gemarineerd in – welja – seks, drugs en rock-‘n-roll. Gelukkig is het stuk veel meer dan dat. Het is een pittige opeenvolging van songs en scènes in een inventief kleedje die je uit de zaal spuugt met een knoert van een vraag tussen de oren: ‘Waar zijn we in godsnaam mee bezig?’. Én met een glans van verwondering in de ogen. More Eisbär!
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier