Els Van Steenberghe
Theater: ‘Il Postino’ wordt poëtisch poppentheater
Ultima Thule bewijst met ‘Het eindeloos geduld van drie dagen’ dat een mooi verhaal niet altijd prachttheater oplevert.
Het leek een koud kunstje voor de ervaren ploeg van Ultima Thule: Antonio Skarmeta’s succesroman Il postino (vooral beroemd geworden door Michael Radfords film uit 1994) transformeren tot een beklijvende theaterervaring. Helaas. In de theatertekst die auteur en regisseur Wim De Wulf uit de roman puurde, wisselen vertel- en dialoogscènes elkaar iets te snel af. Dit resulteert in een te gefragmenteerde voorstelling.
Het verhaal stuitert over de met postzakken bedekte toneelvloer. Die jutezakken leveren een sober scènebeeld op. Dient die eenvoud het (poppen)spel? Niet helemaal. Chris Snik ontwierp prachtige, ‘kubistisch’ aandoende, poppengezichten. Die gezichten lijken echter niet ’te leven’ in het decor. Ondanks de kiene lichtregie én het gedegen spel. Els Trio speelt stralend. Kurt Defrancq toont zich een uitmuntend poppenspeler maar overtuigt minder als verteller. Jonas Van Thielen – die debuteert als poppenspeler – overtuigt ondanks een wat haperende techniek (zoals te hard schudden met het poppenhoofd wanneer de pop ‘praat’).
Het eindeloos geduld van drie dagen ( * * ) vertelt een bijzonder mooi verhaal op een te gefragmenteerde manier. Het levert aangenaam maar net te weinig betoverend figurentheater op.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De trailer:
Ultima Thule #4 from Ultima Thule on Vimeo.
Els van Steenberghe
Meer info: www.ultima-thule.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier