Laika en Bonte Hond voeren twee cowboys, twee stokpaarden en een ‘lonely musician’ op om de liefde tussen twee broers en de boterzachte ziel achter een steenhard imago te tonen en te vieren in ‘Cowboys huilen niet’.
The Play = Cowboys huilen niet
Gezelschap = Laika / Bonte Hond
In een zin = Een pakkende, zalig zot vormgegeven en met twinkelende ogen gespeelde (en geregisseerde) ode aan het leven én aan het fantasierijke jeugdtheater dat een portie hoop, gekte en wijsheid in je levensblik injecteert.
Hoogtepunt = De scène waarin Billy een enorme winkel binnengaat en op zoek gaat naar het ideale hemelbed. Slapstick én scherpe kritiek op de consumptiemaatschappij in een beweging.
Quote = ‘Draag zorg voor elkaar, jongens’
Meer info: www.laika.be en www.bontehond.net
Neen, de twee cowboys gaan niet op zoek naar de ideale cowgirl. Dat had gekund maar dat had het verhaal meteen een pak minder interessant want te voorspelbaar gemaakt. Geestelijke moeder van deze twee cowboys is de grande dame der Nederlandstalige prentenboeken Gerda Dendooven. Haar zwierige fantasie en haar messcherpe maatschappijkritiek vernestelen zich hier tot een met prairiestof en broederliefde opgesmukte queeste naar de zin van het bestaan. Klinkt zwaar maar het oogt en klinkt verrassend luchtig.
Dat laatste is niet alleen de verdienste van Dendoovens dartele fantasie maar vooral van het intussen tot volle wasdom gekomen meesterschap van Jo Roets. Verwacht van Roets geen moeilijk, gewaagd, donker, onheilspellend theater maar heldere regies waar kleur niet gebannen wordt, humor evenmin en een verhaallijn ook gewoon eenvoudig, leuk, duidelijk en hoopvol mag zijn. Dat Roets onderhand weet hoe hij een verhaal luchtig en levendig moet ensceneren en een kei is in vinnige en guitige acteursregie zonder in al te grote platvloersheden te verzanden, maakt Cowboys huilen niet tot een haast ideale jeugdvoorstelling voor iedereen – jawel, iedereen – vanaf zeven jaar.
Op Peter De Bie’s bedrieglijk sober vormgegeven scène – een bergachtige, met grijs vilt overdekte constructie waarop een verweerde eik staat (want dat was de plek waar het leven van beide cowboys begon) – spelen de broers Jo en Gert Jochems de pannen van het dak als de twee broers Billy (de jongste) en Bill (de oudste) die achterblijven nadat hun moeder en derde broer Ben verdwenen zijn. Hoe Ben en hun moeder verdwijnen, leggen ze uit met een guitig poppenspel waarmee de voorstelling start. De rest van het stuk is een met slapstick én melodrama flirtende queeste naar hun verloren broer maar nog meer naar zichzelf. Beide broers durven maar heel voorzichtig zichzelf te tonen zoals ze werkelijk zijn. Billy toont zich schoorvoetend als een man die graag een roze bedsprei wil, bijvoorbeeld. En Bill als een man die het eigenlijk wel leuk vindt een broer te hebben die niet stoer maar zacht is.
Waar het spel tijdens de eerste scènes soms iets te groot en te karikaturaal is, vinden de twee acteurs – met verve bijgestaan door muzikant Joop van Brakel die er de nodige banjo-, dobro- en gitaarriedels tegenaan gooit – een evenwicht tussen grap, grol en verstilling en daardoor ook een integriteit in hun spel.
Zo groeit deze Cowboys huilen niet uit tot een pakkende, zalig zot vormgegeven en met twinkelende ogen gespeelde (en geregisseerde) ode aan de broederliefde én aan fantasierijk jeugdtheater dat je levensblik met een portie hoop, gekte én wijsheid kleurt. Met dank aan de cowboys op en naast het podium én aan cowgirl Dendooven.
Smaakmaker:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Cowboys huilen niet – de bende van Koewacht from Laika Antwerpen on Vimeo.
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier