Els Van Steenberghe
Theater: De dolende koningin
Muziektheater Transparant trekt alle registers open in De koningin zonder land, visueel verbluffend muziektheater waarin zowel de acteurs/zangers als de toeschouwers ronddolen…
The Play = De koningin zonder land
Gezelschap = Muziektheater Transparant
In een zin = De koningin zonder land is een visueel en muzikaal indrukwekkend spektakel dat er door de belabberde acteerprestaties niet helemaal in slaagt om het bloedmooie verhaal in volle glorie te vertellen en door het publiek te laten beleven.
Hoogtepunt = Het moment waarop het meisje het geluk vindt in haar leven en de zangeres eindelijk live spreekt en wél overtuigend acteert.
Score = * * *
Quote = ‘Ik moet vertellen. Hoezeer het ook weerzin in mij oproept terug te keren in de tijd. Ik moet spreken. Wat voorbij is weer tot leven wekken, al is het maar in woorden.’
De voorstelling speelt tijdens de Zomer van Antwerpen in een enorme loods en speelt alle troeven van die loods ten volle uit. Bij het binnenkomen word je overweldigd door een ‘loodsbreed’ scherm waarop prachtige, wazige close-ups van bomen, vogels, de zee en de lucht te zien zijn. Natuurbeelden uit het verdwenen land van ‘de koningin’, ongetwijfeld.
Tijdens een wat stroeve proloog vlak voor het scherm waarbij een deel van het publiek op kussens zit terwijl anderen op pallets of de grond staan, vertelt de koningin hoe haar land door een storm verdween toen zij nog in de buik van haar moeder zat. Sinds haar geboorte voelt ze zich eenzaam, verloren en wil het liefst de hele dag in haar boomhut doorbrengen. Haar ouders zijn radeloos. Gaandeweg tracht de koninin die eenzaamheid en verlorenheid te overmeesteren met een zoektocht naar de ware liefde.
Wanneer het publiek achter het enorme scherm geloodst wordt en plaatsneemt op twee tegenover elkaar opgestelde tribunes blijkt dat de vertellende actrice een voice-over is. Ook al is dat een te verdedigen regiekeuze – Wouter Van Looy voert zo de innerlijke stem van een bedeesde koningin op – toch zorgt het niet voor de nodige gensters. Zelfs al is het Marie Vincks stem die door de boxen weerklinkt. De zangers spelen tussen beide tribunes waar een indrukwekkende boomhut, een vlot, een uitkijktoren en een bos opgesteld staan. Je waant je op een onbewoond eiland waar de bewoners enkel al klanken zingend – in een superbe, extreem expressieve en explosieve taal (met hoofdrol voor percussie) die gecomponeerd is door Wim Henderickx – met elkaar communiceren. Reut Rivka, de zangeres die de koningin vertolkt, weet Henderickx complexe aria’s – subliem gecomponeerde schreeuwen van ontbering – prachtig te zingen maar haar acteerwerk is te zwak. Ze weet haar spel nauwelijks af te stemmen op wat ‘haar stem’ vertelt. Enkel Els Mondelaers, de zangeres die de moeder van de koningin vertolkt, slaagt erin om haar rol overtuigend neer te zetten.
Van Looy heeft met Henderickx’ compositie, met Paul Verrepts tekst (die overigens in een erg mooi tekstboekje is uitgegeven, mét tekeningen van Berlinde De Bruyckere), met de schitterend vormgegeven ruimte én met de sterke zangers goud in de handen. Maar hij slaagt er vooralsnog niet in daar een juweel van een voorstelling van te maken. Daarvoor dient nog gesleuteld te worden aan de spelregie zodat de vier zangers niet alleen imponeren wanneer ze zingen maar ook wanneer ze het verhaal vertellen en/of vertolken. Enkel dan kan de voice-over even krachtig imponeren als een kwaliteitsvolle live vertolking van de hoofdrol.
Het maakt De koningin zonder land een visueel en muzikaal indrukwekkend spektakel dat er door de belabberde acteerprestaties niet helemaal in slaagt om het bloedmooie verhaal over leren loslaten en leven in volle glorie te vertellen en door het publiek te laten beleven.
Els Van Steenberghe
Meer info: www.transparant.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier