Theater: BDE, Walpurgis

Walpurgis aarzelt tussen topsnelheid en absolute verstilling. Het levert een vreemd geritmeerde ‘bijna-doodervaring’ op.

‘Dat ik onnoemelijk geluk heb gehad”, fluistert de fluwelen basstem van François Beukelaers bij aanvang van BDE (bijna-doodervaring) ( * * ). De teneur van de woorden en het timbre van de stem voorspellen een intieme voorstelling over de (laatste) autorit van een oudere man die fataal zal aflopen. Het sobere, duistere scènebeeld met een vloer waarin de klaprozen als dartpijltjes steken, bevestigt dit vermoeden. Maar! Het virtuoze geweld van de Stray Dogs (alias Frederik Meulyzer op gitaar, cello & laptop en Koenraad Ecker op drums, elektronica & laptop) drumt dat vermoeden met flair aan diggelen. Na enkele minuten doorbreekt het muzikale duo de ingetogen vertelling van Beukelaers met welgemepte drumslagen en uitgekiend gitaargejank. Meulyzer en Ecker ontlokken het publiek meermaals een wow door hun verbluffende compositie waarmee ze deze BDE (Bijna-doodervaring) kruiden.

Toch geldt die ‘wow’ niet voor de gehele creatie. Daarvoor schurken de ritmes te veel tegen elkaar aan in de plaats van elkaar echt te completeren. Er schort wat aan de inbreng van Karen Dick & Diederick Nuyttens, de twee beeldende kunstenaars. Zij mixen de beelden live tijdens de voorstelling. Hun abstracte, grofkorrelige beeldenstroom is iets te caleidoscopisch en weet maar af en toe tot een fascinerend kluwen te versmelten met het vertelde woord en de muziek. Beide kunstenaars blijven steken in een te eenzijdig illustreren van bepaalde zinnen en scènes. De momenten waarop voor meer sobere, concrete beelden en langere shots gekozen wordt en het duo zich ook aan verrassende lichteffecten waagt, vervloeien beeld, woord en muziek wél tot een intrigerend, van emotie en poëzie zinderend geheel. Die momenten zijn te zeldzaam.

BDE (Bijna-doodervaring) is een “bijna-prachtervaring”. De inventieve, muzikale kracht van Stray Dogs, het literaire goud van Jeroen Brouwers, de warme stem en bevreemdend ingehouden, verstilde speelstijl van François Beukelaers en de lichteffecten van de beeldende kunstenaars. Het zijn kwaliteitsvolle, uiterst diverse bouwstenen die regisseur Judith Vindevogel niet helemaal tot een coherent geheel wist te stapelen. De uitersten creëren veeleer een breuklijn doorheen de voorstelling. Jammer.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.walpurgis.be