Guido Lauwaert

Theater: Anderhalf uur verveling

Guido Lauwaert Opiniemaker

De Tijd speelt ‘Veldwerk’ in Rataplan. Wat een schabouwelijke bedoening! Het is haast vragen om een betoging tegen dit stuk.

Zes stoelen in de breedte op een rij. Met elk een microfoon op statief voor zich en een glas water er naast. Naast de meest rechtse stoel staan 2 elektrische gitaren met versterker en toebehoren. Het zaallicht dimt en dat van het podium zwelt aan. Zes mensen nemen plaats. Vier ervan beginnen te spreken, de vijfde zingt en de zesde speelt. Niemand komt één moment van zijn stoel af. Meer moet dat niet zijn voor haast anderhalf uur verveling.

Het theatergezelschap De Tijd moet zich toch eens dringend gaan bezinnen over zijn toekomst. Op het eind van zijn leven schilderde Dan van Severen enkel nog een potloodlijn op het doek. De lijn zei alles over het doek als moederkoek. Theater vraagt meer dan één lijn. Theater is beweging, samenspel [al is het met zichzelf, iets waar Julien Schoenaerts het patent op had], klankspel, actie. Niets van dat alles in Veldwerk ( * * ).

De vier acteurs vertellen elk een verhaal uit de verhalenbundel van de schrijfster met Duitse, Australische en Engelse roots, Rachel Seiffert. De vertellingen gaan niet rechtdoor. Na een paar alinea’s stopt de eerste verteller en begint de tweede. Om na een paar bladzijden het woord te laten aan de derde. Die op zijn beurt na een minuut of tien zwijgt zodat de vierde kan beginnen. En na de vierde is de eerste weer aan zet.

Om de toeschouwer wakker te houden – letterlijk, want ik zag knikkende hoofden, gesloten luiken en het geronk van draaiende motoren – zingt de zangeres om de drie, vier blokken roadsongs uit de tijd van Woody Guthrie. Met een moderne touch.

De vertellers zijn Mieke De Groote, Thomas Janssens, Rosa Vandervost en Lucas Vandervost. Laura de Vries zingt en Bert Dockx martelt zijn gitaren. Laura de Vries zingt stemvast en dat is de tweede ster van de quotering. De eerste gaat naar Mieke De Groote. Net als de anderen kan zij vertellen [het zou er moeten aan mankeren dat acteurs niet kunnen declameren], maar haar voordracht geeft ze tenminste wat extra warmte en variatie. De overigen houden het koud en sec. Niet eens een tempowisseling. De minst bekwame verteller was Rosa Vandervost. Zij draagt voor met de stem en de blik van een uitvaartverzorger.

Voor de tweede keer in twee dagen vroeg ik mij af… kan ik mijn tijd niet beter besteden. In het geval van Veldwerk zou ik, en ik denk veel toeschouwers met mij, De Tijd zeer dankbaar zijn geweest als ze de voorstelling hadden beperkt tot het aanraden om de verhalenbundel te gaan kopen. Per e-mail of sms. Dat had veel energie bespaard en ten minste een gezellige avond met een boekje in een hoekje opgeleverd.

De verhalen van Rachel Seiffert stinken naar die van Raymond Carver, maar ze missen zijn raadselachtige sfeer en bedrieglijke schijn. Een anekdote tot een verhaal met een open einde oppompen is niet voldoende om te blijven plakken op de schedelwand van de lezer/toeschouwer. Ze heeft een eigen stem, zoals in de promotekst staat, maar dat wil niet zeggen dat die eigenheid een garantie voor kwaliteit is. Vooralsnog is deze productie beperkt tot vier voorstellingen. Gaat ze niet op reis. Ik hoop dat het zo blijft. Komt er toch een verplaatsing, zouden betogers op de grond moeten gaan zitten en in koor scanderen: no pasarán!

Extra oprisping: Bij aankomst stonden vier toeschouwers en uw verslaggever voor een gesloten deur. Ruim driekwartier voor de voorstelling. Na herhaald aanbellen kwam er eindelijk iemand piepen. ‘De deuren gaan maar open een half uur voor de voorstelling,’ zei hij. Toen hij zag dat we langzaam van mensen in ijsklompen transformeerden, mochten we in de inkomhal wachten. Waar het een graad warmer was.

Twintig minuten voor aanvang mochten we eindelijk naar de foyer. Wat zijn dat nu voor manieren?! In de theaterfolder staat dat de deuren openen een half uur voor de voorstelling. Dat is te laat. Een theater moet minstens een uur voor aanvang de deuren openen. Zodat de toeschouwer wat docu kan lezen, een praatje slaan met gelijkgestemden, en de rit uit zijn hoofd is verdwenen. Een medewerker zei dat ze zich moesten houden aan de regels. Welnu, beste kerel, regels zijn geen wetten. En zelfs wetten moeten overtreden worden bij speciale omstandigheden. Vrieskou is er één van. En als je je dan toch aan de regels wilt houden. De voorstelling begint stipt, staat er in de folder. Voor Veldwerk was dat acht uur. Om kwart over acht intrede van de gladiatoren.

Guido Lauwaert

VELDWERK – verhalen Rachel Seiffert – productie De Tijd & Rataplan – regie Lucas Vandervost – nog tot 12 februari in Rataplan – www.detijd.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content