Theater: Afrit Nooit Meer

‘Waar kan je je geluk beter meten, analyseren en verkondigen dan op het podium’, dacht Mathijs F. Scheepers. En hij dacht juist, geholpen door Bambi, een Oostenrijkse berg en een droogkomische muzikant.

The Play = Garmisch Partenkirchen

Gezelschap = SKaGeN

In een zin = Een goed uitgekiend verhaal over het geluk achterna jagen en inzien dat je gelukkig bent en gewoon de snelweg der massageest moet verlaten. Niet via een aangelegde afrit maar een via afrit die je zelf improviseert.

Hoogtepunt = Het moment waarop Scheepers uitbeeldt hoe hij als zevenjarig ventje in de ogen van zijn vader kijkt die hem een levensles tracht bij te brengen.

Score = * * *

Quote = ‘Ik besef eindelijk dat ik gelukkig ben’

Nooit geweten dat er in Deurne een skipiste was die uit schuurborstels bestaat. Dankzij Mathijs F. Scheepers weten we dat nu wel. Scheepers waagt zich met Garmisch Partenkirchen voor het eerst aan een zogeheten ‘solovoorstelling’ en brengt het er allerminst slecht van af.

Hij balanceert tussen theater en cabaret. De voorstelling voelt aan als een noodzakelijke, autobiografische geut woorden die eruit moest. En waarom niet op de planken? Dat denken er wel meer. Jammer genoeg levert dat zelden fonkelend toneel af. Bij Scheepers wél. Al staat hij soms wat te gespannen op de scène (en wordt zijn vertellen soms te veel een ‘ratelen’) en zwaait hij wat te overduidelijk met levenswijsheden. Maar dat laatste siert hem ook: hij heeft een inzicht in het leven gekregen en wil dat delen met een publiek.

Hij staat op een scène die verdacht kitscherig oogt maar doordacht geconstrueerd is: een prent van een Oostenrijkse berg doet dienst als achterwand die veel meer jeugdnostalgie en lekkers verbergt dan op het eerste zicht te zien is. Scheepers vertelt, danst en zingt over zijn kindertijd, zijn eerste liefdes en de eerste slag in zijn gezicht.

Zijn vertelseltjes worden subtiel verluchtigd door riedeltjes van Tim Clement. De wijsjes zijn wat oppervlakkig en de liedjes die Scheepers zelf zingt krijgen maar weinig ruimte en zijn soms net iets te voorspelbaar. Scheepers’ sterkte ligt vooral in de doordachte verhaallijn én in het met veel intonatie en een verrassend goddelijke mimiek vertellen van een levensverhaal dat hij zorgvuldig met fantasie heeft ingekleurd. Om sommige gebeurtenissen (zoals de liefde betuigen met een Bounty-wikkel)net iets schoner, grappiger én tegelijkertijd ontroerender te maken.

Het begint braaf en mak, als een zoveelste ‘jeugdverhalenshow’. Maar algauw komen er wolken voor de zon en breuken in het ideale leven in zijn ‘boshuizeke’. Dan ontdek je dat Scheepers een goed uitgekiend, niet van (zelf)humor gespeend verhaal vertelt over het geluk achterna jagen en inzien dat je gelukkig bent en gewoon de snelweg der massageest moet verlaten en jouw eigen afrit moet maken. Wijsheid die hij verwierf dankzij een fantastische vader en een schuurborstelgoeroe.

Smaakmaker:

Els Van Steenberghe

Meer info: www.skagen.be