Theater: Achter de wolken, ’t Arsenaal

Chris Lomme en Jo De Meyere op hun kwetsbaarst in Achter de wolken van ’t Arsenaal in een regie van Michael De Cock.

‘Neen? Dit kan toch niet waar zijn! Is De Cock nu helemaal gek geworden?’ We konden tijdens de première nauwelijks een verontwaardigde grom onderdrukken toen, tijdens de openingsscène van Achter de wolken ( * * * ), Jo De Meyere over de wind sprak en er meteen een slecht nagebootste windvlaag uit de geluidboxen galmde. Pijnlijk. Van een slechte start gesproken. Dáchten we.

De Cock doet in dit zelfgeschreven stuk waar menig regisseur voor bedankt: door de tijd getekende klasbakken rustig maar doortastend regisseren. Lomme (°1938) en De Meyere (°1939) zijn van geen kleintje vervaard én maten zich met de jaren een eigen imago aan. Lomme, bijvoorbeeld, speelt vaak ijskoude, staalharde diva’s die de craquelures in hun huid statig negeren. Wij kijken er al jaren naar uit om deze grande dame in een brozere en kwetsbaardere rol te zien. Het zag er aanvankelijk naar uit dat la Lomme haar charmante masker ook in Achter de wolken stevig zou ophouden. Niets is minder waar.

Een nummertje retroseks

In een wat ouderwets decor, dat evenveel craquelures vertoont als het acteursduo zelf, ontplooit zich een spel dat aanvankelijk te veilig is maar geleidelijk almaar ontroerender wordt. De twee spelen een stel oude geliefden die na de dood van hun beider partners terug toenadering zoeken. Uit gemis, uit verlangen en uit onvervalste begeerte.

‘Ik wil je aanraken’, fluistert De Meyere. Ineens transformeert Lomme. De Cock is erin geslaagd om die sensuele, speelse stoeipoes die door De Kreuners werd bezongen, van achter de craquelures te peuteren. Met durf, tederheid en guitigheid duiken Lomme en De Meyere in een voorzichtige vrijscène. ‘Retroseks!’, roept De Meyere uit.

Die scène is het voorspel van de echte apotheose: de slotscène. Daarin breken de personages. Ze spreken over sterven, afscheid én het krakkemikkig nabootsen van geluiden… Plots zie je het. Op het toneel staan tere mensen die hun leven aan één liefde en het theater gaven. Hun liefdes zijn ze kwijt. Het theater nog niet. Ze verschuilen zich achter hun personages door wiens mond ze vertellen over altijd nazinderend verdriet en over de ware liefde wiens hand ze misschien te snel losten. En zo wordt Achter de wolken eenvoudig, innemend theater over de vuurrode, passionele ondertoon in zilvergrijze verlangens. We gromden. Ditmaal om de krop in de keel weg te slikken.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.tarsenaal.be