Theater Aan Zee: Avatar meets John Massis

De ‘Mononomaden’ is een rollercoaster: je roetsjt van een absoluut prachtig dansende ‘avatar’ naar een pijnlijk dieptepunt in een duivels kamertje en blijft eventjes hangen aan een stel turnringen.

The Play = Mononomaden (Easing into being at ease with the uneasy eases out the not so easy, That’s it en The Devil’s Workshop)

Gezelschap = Erik Eriksson / Sabine Molenaar / Taha Gauri

In een zin = Sterke nomadeneditie die het publiek uitdaagt, prikkelt én toont hoe elke performer het ‘product’ is van zijn opleiding.

Hoogtepunt = Sabine Molenaar die als een tot leven gekomen avatar over de scène strompelt / struikelt / zwiert.

Score = * * *

Theater Aan Zee betekent ook als een nomade door Oostende en omstreken trekken, rijden, varen, sukkelen, … Collega Guido Lauwaert recenseert Stereonomaden terwijl ik als een van de Mononomaden in een bus naar een leegstaande site aan de haven wordt gereden. Dit gebeurt in het bijzijn van een bekwame gids die je kennis over de geheimen van Oostende bijspijkert. Drie voorstellingen zitten verborgen in de leegstaande loodsen.

Erik Eriksson verwelkomt je in een magazijn waar de duiven zich thuis voelen en de vloer – mét diepe geul – vol rommel en gruis ligt. Het is veelbetekenend dat Erikssson net die locatie uitkiest. De man daagt zichzelf graag uit. Zijn performance (Easing into being at ease with the uneasy eases out the not so easy) is niets meer dan een poging tot extreme fysieke aftakeling. Hij dwingt zijn lichaam tot voorbij alle mogelijke grenzen en net voor hij flauwvalt stopt hij en begint te zingen. ‘Ik verkies een uur afzien om dan 23u gelukkig te zijn’, aldus de zingende danser. Deze Zweedse John Massis volgt momenteel een opleiding aan Anne Teresa De Keersmaekers P.A.R.T.S. Zijn conceptuele voorstelling is eerder een statement. Het is lekker rauw, ruw en radicaal. Precies zoals jong werk hoort te zijn. Al hopen we dat Erikssons danstaal de komende jaren evolueert tot een taal waarin dat extreem fysieke en uitdagende iets meer tegenwicht krijgt van verrassende, mooie bewegingen. Dat komt de zeggingskracht, gelaagdheid én toegankelijkheid van dans ten goede.

Hetzelfde geldt voor de korte The Devil’s Workshop van Taha Gauri (ook student aan P.A.R.T.S.). Hij lijkt een nieuw genre uit te vinden (dansante cabaret) maar we hebben een zeer sterk vermoeden dat de man veel sterker is in dans dan in flauwe moppen tappen of filosofieën toelichten. Met zijn lichaam en spitse dansbewegingen (die flirten met breakdance) vertelt hij veel meer dan met zijn woorden. Tijdens de gesproken scènes staat hij bovendien veel minder zeker op de scène. Ook hier drukt het concept te zwaar op de dans.

Dé piek van deze nomadentocht is That’s it van Sabine Molenaar die al het verst gevorderd is in het zoeken naar (en vooral vinden van) een eigen taal die minder abstract is. Mogelijk is dat ook te wijten aan haar opleiding: Moderne Theater Dans in Amsterdam. Ze warmt het publiek op door het een bevreemdend filmpje voor te schotelen dat opgenomen is in het imposante Bolsjojtheater in Rusland. We zien hoe een vrouw (Molenaar zelf) – ze lijkt een beetje op een tot leven gekomen avatar – zichzelf overeind probeert te houden, langs muren en vloeren glijdt en – oeps – de lift in duikelt. Om dan de majestueuze theaterzaal in te wankelen. Ze probeert vrouwelijk met de heupen te wiegen maar het lijkt er eerder op alsof haar zitvlak afwisselend naar links en naar rechts gezogen wordt. Met blauw kleed, met rode pruik, met glitterjurk, … De vrouw is adembenemend. Niet alleen door de bevreemdende manier waarop ze haar lang slangenlijf voortbeweegt maar ook door de verbaasde en bevroren gelaatsuitdrukking. Alsof ze uit een andere (digitale) wereld komt.

De voorstelling intrigeert zo mogelijk nog meer dan het filmpje. Molenaar herhaalt dezelfde choreografie. Daardoor vermoed je dat haar personage niet anders kan dan zo bewegen, of ze nu in een theater of in een donkere loods bivakkeert. Ze is een vreemde in deze vreemde, nachtmerrie-achtige wereld maar probeert desondanks toch een thuis te creëren. Molenaar is ook de enige die de gehele loods waarin ze speelt met enkele kleine ingrepen en rekwisieten écht tot een andere wereld heeft gemaakt. Op weg naar haar voorstelling prikkelt ze het publiek reeds. Sterk. Dat zouden meer makers mogen doen.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.theateraanzee.be