Saartje Vandendriessche: het sportminnendste Saartje dat we kennen
Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de afgelopen maanden. Ook Saartje Vandendriessche, nochtans het sportminnendste Saartje dat we kennen, weet: alleen op twee benen kan men niet lopen, schaatsen, fietsen of klimmen.
Terloops eerst: ik kan me de tijd niet meer heugen dat iemand me mailgewijs sportieve groeten heeft overgemaakt. Ik zal wel de verkeerde kringen frequenteren.
Saartje Vandendriessche: Serieus?! Tja, ik verheerlijk de sport natuurlijk wel. Maar dat zou niet werken als ik ook het mentale niet zou stimuleren, of getriggerd zou worden op creatief of cultureel vlak.
Een cultureel agoog, noem je jezelf. Dat suggereert enige opvoedende ambitie op dat vlak.
Vandendriessche: Culturele bagage is essentieel voor het leven, toch? Geraakt worden, daarover praten, er geluk of ontroering bij voelen, dat kan ik niet missen. (plechtig) Een sterk lichaam gaat nooit zonder een sterke geest, en een sterke geest moet je vóéden. Ik vind het belangrijk om elke dag bij te leren, mooie teksten te lezen, bezig te zijn met geschiedenis, een goed boek vast te pakken… Ik hou van romans, van klassiekers die naar de keel grijpen. Zoals Madame Bovary, dat ik ooit wenend op het vliegtuig terug van Sicilië heb uitgelezen. Maar het afgelopen jaar heb ik vooral naar geëngageerde lectuur gegrepen. Het is begonnen met In de Putten van Dirk Draulans, over het stukje natuur aan de Schelde waar hij woont en dat door de uitbreiding van de Antwerpse haven wordt bedreigd. Nu liggen hier Als de laatste boom geveld is, eten we ons geld wel op van Ludo De Witte, Climate Express van Natalie Eggermont en Het verborgen leven van bomen van Peter Wohlleben klaar. Natuurbeleid interesseert me enorm, dus ik verdiep mij graag in die materie.
Maar je kweekt die sterke geest niet alleen met wat op je nachtkastje ligt.
Vandendriessche: Elk jaar haal ik mijn theaterachterstand in op Theater aan Zee. Dan zit ik een hele week in Oostende met vrienden, hun kinderen en mijn dochter, en zien we het ene na het andere, vaak het beste van het beste van dat jaar. Achter ’t eten van gezelschap Het Kip hoorde daar voor mij zeker bij, het meest intense en mooiste stuk dat ik daar heb gezien. Marijke Pinoy en Ineke Nijssen – ik kijk heel graag naar vrouwen, een stuk met alleen maar mannen interesseert me niet – speelden moeder en dochter. Het thema was incest, maar van onder een sluier gebracht, niet expliciet verwoord. Het decor, de muziek, het spel: alles klopte voor mij, het heeft me zó naar de keel gegrepen. Maar het strafste was dat er mensen opstonden en de zaal verlieten. Ofwel konden ze het onderwerp niet aan, ofwel vonden ze het gewoon slecht. Dat vond ik toch confronterend. Dat theater zoiets met mensen kan doen.
Voor comedy ben je ook te porren.
Vandendriessche: Dat maakt mij gewoon very happy. Wie mij recent het meest is bijgebleven, is Amy Schumer, in de Heineken Music Hall in Amsterdam. Waanzin. Zo veel volk! Comedy en vrouwen, dat is sowieso een moeilijke combinatie. Ik bedoel: wat zij deed, hoe grofgebekt ze was, die heerlijke zelfspot… Vlaanderen kan zo’n vrouw nog niet aan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier