Performance: Strike!
‘Dragging The Bone’ is een knotsgekke trip door Miet Warlops wondere wereld waarin ze al zwierend met deeg en gipsen benen tracht de humor en de verbeelding van de verpulveringsdood te redden.
The Play = Dragging The Bone
Gezelschap = Miet Warlop en Beursschouwburg
In een zin = Miet Warlop gebruikt in Dragging The Bone haar magische handen om de verbeelding en de humor te redden alvorens dit duo, net als Warlops bowlingkegels, verpulverd wordt door onze trap- en stampgrage voeten. Een uur visuele verrassingen later is het wonder geschied!
Hoogtepunt = Warlop haalt een zwart laken boven, spant het over haar zwart tafeltje, duikt in een gat in het tafelblad en komt vervolgens in een zwarte avondjurk terug tevoorschijn. Dat is maar een van de vele scènes waarin ze bevestigt de ideale opener van het festival ‘Transformers’ te zijn.
Score = * * * *
Quote = ‘In fact, we are humor after all’
Beursschouwburgs festival Transformers opende dit weekend met Dragging The Bone van performancekunstenaar Miet Warlop. Warlop maakt de gekste creaturen (uit de meest uiteenlopende materialen) vanuit een verlangen om de wereld flink door mekaar te schudden zodat we weer met wakkere ogen, een aanstekelijke schaterlach en frisse moed in het leven kunnen staan. Daar is Dragging The Bone het bewijs van.
Je komt de zaal binnen en ziet een nachtlandschap waarin kleine planeten (dat lijken het toch te zijn) zweven omheen iets wat er als een witte, gipsen stolp op een zwarte offertafel uitziet. Die offertafel staat op een rood plastic vloerkleed en voor een zwart gordijn. Achter dat gordijn piept een stel gipsen vrouwenbenen, met pumps aan de voeten. Verder staan er zes bowlingkegels en Warlops intussen vertrouwd ‘veertienkoppig koor van haarkappen’ op de scène. De haarkappen openen sacraal zingend de voorstelling waarna Warlop een soort bakkersritueel uitvoert. Zo aanbidt ze de lach én kaart ze aan hoe we onze lach te vaak opofferen aan de drukte en chaos van de dag. Omdat – volgens Warlop – de mens humor is en dus sterft als er geen humor meer is, zet ze Dragging The Bone volledig in het teken van het terugvinden van de verloren lach.
Ze zoekt waar de humor het laatst gezien werd: in de buurt van de verbeelding. Bloedernstig – en met de haardos netjes voor het gezicht geborsteld – begint ze aan een maffe tocht over de, gaandeweg met stukken gips bezaaide, scène. Ze dolt met gipsen benen, bowlingballen, schuimslangen, liters deeg en een paar extra handen. Ze wurmt zich met de ernst van een (humor)priesteres in tafels (jazeker) en meisjesachtige rokjes, ze walst tussen deegdoekjes en langs haarborstels. Maar niets is wat het lijkt. Zowel de tafel, het rokje, de deegdoek als de haarborstels (en nog veel meer) zie je pas echt wanneer Warlop ze gebruikt. Zelfs het zwarte achterdoek is ongewoner dan het oogt.
Het eindbeeld is zwart (met guitige kleuraccenten) en chaotisch, de speelvloer ligt vol scherven en baadt in zacht schemerlicht. Zo zou een leven ogen, mocht je er letterlijk op terug kunnen blikken: donker want voorbij, met de vele mooie, grappige herinneringen als subtiele kleurtoetsen en al het leed dat je overkwam en/of zelf veroorzaakte als (deels weggemoffeld) puin op de grond.
Dragging The Bone begint en eindigt met een teder beeld waarin Warlops magische handen de hoofdrol spelen. Zonder die handen zou haar wondere wereld niet bestaan en zouden humor, verbeelding en dus de mensheid wellicht al (uit)gestorven zijn?
Els Van Steenberghe
Meer info: www.mietwarlop.com
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier