Onmogelijke liefde in ‘Black’ of Bart De Pauw in ‘Alleen Elvis blijft bestaan’: dit is er deze week op uw tv
Volg de gids en u weet weer wat te kijken van zaterdag 9 september tot vrijdag 15 september.
BLACK (zaterdag 9/9, 22.00, Eén)
De vijftienjarige Mavela (Martha Canga Antonio) is pas lid geworden van de Black Bronx, een zwarte jeugdbende uit de Matonge in Elsene, een wijk die in de greep is van de Congolese maffia. Nadat ze betrapt is op winkeldiefstal ontmoet ze op het politiekantoor Marwan (Aboubakr Bensaihi), een Marokkaans straatboefje uit Molenbeek dat handtassen rooft en een lid is van de 1080-bende (naar de postcode van Molenbeek). Ze worden verliefd op elkaar, maar de twee rivaliserende bendes zijn daar niet mee opgezet. Mavela en Marwan worden op alle mogelijke manieren onder druk gezet om hun loyauteit aan de eigen clan te bewijzen. Met dramatische gevolgen.
Met dit Black maakten Adil El Arbi en Bilall Fallah drie jaar geleden een rauwe Romeo en Julia over racisme, misogynie, uitzichtloosheid en geweld bij Brusselse jongerenbendes. Enkele bioscopen in de buurt zouden de film zelfs geweigerd hebben uit vrees voor rellen, zo kopten de kranten destijds – de betrokken bioscopen reageerden dat de film niet in hun meer cinefiele programmatie paste. ‘Rauw’ betekent namelijk dat Black onverschrokken de bendes in beeld brengt en zelfs niet schroomt om het fenomeen van de groepsverkrachtingen te tonen.
Black, gebaseerd op twee boeken van jeugdschrijver Dirk Bracke, is een stuk genuanceerder dan El Arbi en Fallahs debuutfilm Image (2014), waarin ze zich nog verslikten in simplistische stereotypen. Dat maakt van deze grimmige afdaling in de Brusselse stadsjungle nog geen rijk sociologisch traktaat à la Spike Lee, iemand naar wie het regisseursduo graag verwijst, maar de van de straat geplukte acteurs stralen veel naturel uit, de soundtrack (met veel rap, r&b en Amy Winehouse’ Back to Black in de versie van Max Colombie en Tsar B) stuwt het verhaal vooruit en het camerawerk is bijzonder dynamisch. Let vooral ook op het fraaie, donkere palet waarmee chef fotografie Robrecht Heyvaert (die ook voor D’Ardennen en Dode hoek tekende) de hoofdstad in beeld brengt.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
PRISON BREAK – SEIZOEN 5 (Vanaf zondag 10/9, 20.35, Q2)
Herrijzen uit de dood: het is niet enkel Onze-Lieve-Heer gegeven. Zeven jaar na zijn vermeende overlijden duikt uw favoriete bajesklant Michael Scofield (Wentworth Miller) weer op, nu in de beruchte gevangenis van Ogygia, in Jemen. Wanneer Lincoln (Dominic Purcell) ontdekt dat zijn broer nog leeft, reist hij samen met gevangenismaatje Benjamin ‘C-Note’ Franklin (Rockmond Dunbar) af naar het Arabische schiereiland om Michael thuis te krijgen. De reboot van deze criminele fictiereeks zou namelijk geen Prison Break zijn zonder een ingenieus ontsnappingsplan. De tijd dringt, want Jemen is in oorlog en elke beweging kan fataal zijn. Om u niet op uw honger te laten zitten trakteert Q2 u wekelijks op dubbelafleveringen.
ZONDAG MET LUBACH (vanaf zondag 10/9, 21.50, NPO 3)
Terwijl humorminnend Vlaanderen in de woestijn blijft schreeuwen om een Vlaamse TheDaily Show, maken onze noorderburen zich op voor het zevende seizoen van Zondag met Lubach. Na een opstartfase als veredeld praatprogramma heeft presentator Arjen Lubach zijn show gekneed naar het voorbeeld van John Olivers Last Week Tonight. In zijn laconieke maar betrokken stijl steekt Lubach elke week vlammende betogen af, gebaseerd op gedegen research en doorspekt met infographics en videomontages. Net als zijn Britse evenknie gaat Lubach zware onderwerpen als het TTIP-handelsverdrag, besparingen in de zorgsector en het klimaatdebat niet uit de weg. Nog een gelijkenis met Oliver: Lubachs show leeft, vooral online. Denk maar aan America First, The Netherlands Second, een filmpje waarin hij Nederland introduceerde aan Donald Trump. De video werd 25 miljoen keer bekeken en haalde zowat alle Amerikaanse media. Benieuwd wat hij uit zijn mouw zal schudden nu de Nederlandse regeringsonderhandelingen al een halfjaar aanslepen.
BEYOND SLEEP (vrijdag 15/9, 22.55, NPO 2)
‘Jammen’ met het bronmateriaal: dat was volgens regisseur Boudewijn Koole de manier om Willem Frederik Hermans’ onverfilmbaar geachte klassieker Nooit meer slapen aan te pakken. U weet wel, het verhaal van de jonge Nederlandse geoloog Alfred Issendorf, die tijdens zijn zoektocht naar meteorieten verdwaalt in de Noorse toendra. Hij wordt daarbij uit zijn slaap gehouden door muggen en middernachtzon en verliest langzaam zijn verstand. Kooles gedurfde adaptatie maakt gretig gebruik van de hypnotiserende pracht van het landschap – of van een vrouwennavel als een meteorietkrater – om de verwarde gevoelens en de geestelijke aftakeling van Alfred (vertolkt door Reinout Scholten van Aschat) te tonen.
ALLAH IN EUROPA (maandag 11/9, 21.15, Canvas)
Tien jaar na De weg naar Mekka, zijn ontdekkingstocht door het Midden-Oosten en Noord-Afrika, richt Jan Leyers opnieuw zijn doordringende blik op de islam. In het achtdelige Allah in Europa, dé blikvanger van het Canvas-najaar, verkent hij de vele facetten van de moslimgemeenschappen in ons continent. Opvallend: hij focust noch op de vluchtelingen, noch op het spoor van terreur dat IS achterlaat. In de eerste aflevering trekt Leyers naar Bosnië, waar hij aan den lijve ondervindt hoe ruimdenkend de grote moslimgemeenschap er is. Vervolgens gaat het naar Hongarije, Oostenrijk, Duitsland, Engeland, de Scandinavische landen, Frankrijk, waar hij in Nice met de dochter van het eerste slachtoffer op de Promenade des Anglais praat, uitgerekend een moslima. Om ten slotte te eindigen in Brussel.
Hoe ziet de toekomt van de islam in Europa eruit? Groeit er zoiets als een Europese versie van de islam, en hoe zal de vereniging van de islam en de Europese waarden eruitzien? Het zijn maar enkele van de uiterst relevante vragen waar Leyers een antwoord op tracht te vinden. Allahu Akbar!
THE GIFT (vrijdag 15/9, 21.15, Canvas)
Dit regiedebuut van Australisch acteur Joel Edgerton (de pater familias uit It Comes at Night) werd twee jaar geleden in de markt gezet als een variant op Fatal Attraction. Maar deze psychothriller, die een stevige draai geeft aan het begrip ‘geesten uit het verleden’, is toch een stukje subversiever. Edgerton speelt zelf Gordo, een psychopaat die het burgerleven van zijn oude klasgenoot Simon (Jason Bateman) en diens vrouw Robyn (Rebecca Hall) komt verstoren. Aanvankelijk overlaadt hij het koppel met geschenken, maar het wordt creepy wanneer Robyn begint te vermoeden dat Gordo’s verschijning iets te maken heeft met het verleden van haar man. Doe de deur stevig op slot!
ROGUE ONE: A STAR WARS STORY (nu in Netflix)
De allereerste spin-offfilm van de Star Wars-saga vindt ergens tussen het einde van George Lucas’ prequelreeks en de allereerste film, A New Hope, plaats. De heldhaftige Felicity Jones wordt door de rebellen ingelijfd om de plannen voor de Death Star te stelen. Ondanks de verplichte nostalgienummertjes en de vele cameo’s weet regisseur Gareth Edwards (Godzilla) er toch een vakkundig gemaakte, visueel opwindende space opera van te maken, die met zijn grootse gevechtsscènes bij momenten doet denken aan een Vietnamfilm maar dan in een galaxy far, far away. Popcornentertainment van de bovenste plank. The force is pretty strong in this one.
UNKNOWN MALE NUMBER 1 (vanaf maandag 11/9, 23.00, Canvas)
De dertienjarige Yara Gambirasio komt na een avondje in de plaatselijke sportclub niet thuis. Na drie maanden wordt haar lichaam levenloos teruggevonden. Getuigen zijn er niet en de speurders beschikken enkel over een bloedspoor op haar slip dat niet van haar is. De Brits-Amerikaanse regisseur Hugo Berkeley reconstrueerde deze trieste moordzaak, die Italië in de ban hield, in de vierdelige documentaire Unknown Male Number 1. Samen met onderzoeksrechter Letizia Ruggeri blikt Berkeley terug op de zware zoektocht, met niets meer dan een DNA-profiel van de dader. Meer dan twintigduizend DNA-stalen zou het kosten om Yara’s moordenaar te vinden. En toen de zaak eindelijk rond leek, begon ze pas echt.
LE MÉPRIS (zaterdag 9/9, 00.05, Canvas)
Van alle film-in-de-filmfilms is dit meesterwerk uit 1963 van Jean-Luc Godard – u leest alles over hem op pagina 36 – een van de inventiefste en mooiste. Scenarist Paul Javal (een rol van Michel Piccoli) heeft zijn ziel aan een Amerikaanse producent (Jack Palance) verkocht voor een bewerking van de Odyssee die Fritz Lang (vertolkt door Lang zelf) regisseert. Seksbom Brigitte Bardot, toen op het hoogtepunt van haar beroemdheid, heeft een opmerkelijke rol als Javals ontevreden echtgenote. Godard hulde zijn melancholische adaptatie van Alberto Moravia’s roman Il disprezzo in weelderige kleuren, met veel ultramarijn à la Yves Klein. De onvergetelijke soundtrack is van Georges Delerue. En let ook op de architecturale ster in deze film: Villa Malaparte op Capri, ontworpen door modernist Adalberto Libera.
ALLEEN ELVIS BLIJFT BESTAAN (zaterdag 9/9, 22.10, Canvas)
‘Zo stilaan – ik ben nu toch al een tijdje bezig – kan ik een bingokaart maken waarop ik de vragen voorspel. Het zou alleen een beetje raar zijn om in het midden van een interview plots ‘Bingo!’ te roepen’, grijnst Bart De Pauw. Deze week is hij te gast in Alleen Elvis blijft bestaan. En hij is enthousiast. ‘Het is leuk om eens een interview te doen waarbij je het over dingen kunt hebben die verder gaan dan de clichés waar het in sommige interviews bij blijft. Dit programma snijdt dieper.’
Als televisiemaker had je vast meteen enkele beeldfrag-menten in gedachten?
Bart De Pauw: Veel kan ik er nog niet over kwijt, maar een paar kwamen inderdaad meteen bij mij op. Het is wel allemaal een beetje nostalgisch: welke momenten hebben voor mij iets betekend en mij gevormd bij mijn eigen werk?
Naar verluidt staat Fawlty Towers daarbij met stip op één.
De Pauw: (beslist) De beste comedy die ooit geschreven is. Die reeks zit zo slim in elkaar. John Cleese laat een viertal verhaallijntjes vertrekken die elkaar op een hele toffe en organische manier raken, om ten slotte in een mooie apotheose te eindigen. Normaal gezien lach ik zelden luidop bij films of series, maar hierbij gaat het gewoon niet anders. Fawlty Towers is een van de fragmenten die ik gekozen heb omdat ik zou willen dat ik het zelf gemaakt had.
Herken jij jezelf in John Cleese’ manier van werken?
De Pauw: Net als hij werk ik altijd heel lang aan mijn reeksen. Cleese sleutelde drie jaar aan een reeks van zes afleveringen. Akkoord, drie jaar is misschien wel wat overdreven, maar hij heeft eraan gewerkt tot het helemaal af was. Als je dat vergelijkt met het werk van andere schrijvers… De meesten maken zich er te gemakkelijk af. Daarom raad ik jonge scenaristen aan om op zijn minst te probéren het werk van hun grote voorbeelden te evenaren. Mijn vrouw noemt mijn kritische zin mijn grootste talent. Ik ben niet snel tevreden met wat ik gemaakt heb en blijf het steeds verder zoeken.
Net als René Redzepi, de chef van de Deense sterrenzaak Noma, over wie je ook een fragment toont.
De Pauw: Uit de documentaire Ants on a Shrimp. Ik zag daarin veel gelijkenissen tussen zijn restaurant en de televisiewereld. Het was verrassend om te zien hoeveel tijd Redzepi steekt in het creëren van een schotel. Dingen die niet lukken, moet je durven weg te smijten, ook al heb je er al heelder dagen aan gewerkt. Je gaat voor de ultieme smaaksensatie. Een schotel verorberen gaat altijd sneller dan ze klaarmaken. Toen mijn jongste fictiereeks It’s Showtime één dag op Telenet stond, was er al een reactie van iemand die ze op één namiddag al helemaal had bekeken. En dat terwijl ik er drie jaar aan had zitten schaven, tot alles naar mijn zin was. (lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier