Guido Lauwaert
Landjuweel 2010: Connecting People, Cie Parallax
Een start in mineur met een in elkaar geflanste productie die zich nog het best als ‘zielige bedoening’ laat omschrijven…
De grootste waardering kan ik opbrengen voor mensen die in hun vrije tijd toneel spelen, en applaus is terecht na afloop, maar als de hele voorstelling een zielige bedoeling is, dan mag van mij geen medeleven verwacht worden. En dat is wat Cie. Parallax uit Mechelen in de volgende zinnen te wachten staat. Hun in elkaar geflanste productie mist coherentie en geloofwaardigheid. Connecting people, is de titel van hun voorstelling. Waarom een Engelse? Was er dan geen Nederlandstalig equivalent te vinden?
Voorgebakken kost
Op het perron wachten mensen op de trein, bus, tram. Vijf mensen. Twee acteurs en drie edelfiguranten. Edel omdat ze na drie kwartier om beurt en samen met de acteurs zinnen van een blad aflezen. Zinnen die geen verband hebben, refereren naar wat mensen zouden kunnen denken al wachtend. Er is geen enkele connectie tussen hen. Dat moet kunnen, het gebeurt, reizigers op weg naar of komend van hun werk herkennen elkaar maar kennen doen ze niet. Ze spreken elkaar niet aan. De weinige momenten dat een zeldzaam paar contact heeft is niet rechtstreeks maar via advertenties in Metro of via Facebook.
En maar voorgebakken zinnen uitslaan die nooit eens tot een kennismaking leiden. Moet kunnen. Wachten op Godot is een stuk waarin gewacht wordt. Maar het wachten is de spanningsboog om de vervreemding te versterken, de valse communicatie tussen de mensen aan te klagen. In Connecting people is wachten ook het uitgangspunt. Dat wordt bij aanvang dik in de verf gezet. Een niet onaardig begin voor een gezelschap uit het vrijetijdscircuit. Maar wat volgt leidt tot niets. De toeschouwer, niet vertrouwd met het gezelschap, heeft geen enkel houvast. Dat de acteurs de verveling spelen akkoord, maar de toeschouwer moet geëntertaind worden. Entertainment die desnoods tot publieksopstand leidt. Opstand, revolutie is ook entertainment. Heeft een verhaal.
Plompverloren spel & dolende Satie
Marc Neys en Katrijn Clémer zijn de spelers. De tweede steekt wat dictie betreft mijlenver boven de eerste uit; de eerste staat bovendien plompverloren op het toneel staat en beweegt alsof hij net voor hij zijn eerste woord zei een nat scheetje heeft gelaten en met een vettige onderbroek opgescheept zat. De tweede heeft meer naturel. Maar bon, het zijn geen beroeps, veel zij hun vergeven. De grootste, zwaarste fout ligt bij de regisseur die duidelijk regisseert uit ijdelheid. Van een hedendaags toneelstuk heeft Theo Hijzen ooit geroken, maar er nooit iets van opgestoken. Zijn grootste vondst is de acteurs op een bepaald moment van halfvolle Nederlandse taal op het plaatselijk dialect te laten overschakelen. Van hier tot Peking weet elke integere theaterfan dat het gebruik van dialect een bewijs van machteloosheid is, een gebrek aan ideeën suggereert.
Muziek. Af en toe een streepje muziek. Erik Satie op kop. Flarden geplukt uit zijn Gymnopédies. Arme Satie. Waarom laten ze hem niet in zijn cabaret en wordt hij verkracht door een technicus die het tot muzakkees heeft geschopt. ’t Is waar, Satie bestempelde zijn muziek zelf als behangmuziek, máár… bestemd voor vernissages, recepties en ideaal om twee stripnummers aan elkaar te lijmen. In Connecting people is er echter geen lijm en geen papborstel.
Het publiek was best tevreden. Maar het rook naar vrienden en sympathisanten. Daar moet je weinig kritiek van verwachten. Terwijl dat een van de heerlijkheden van theater is: het ruiken van de gevoelens van de toeschouwers. Bij een mislukte voorstelling is de reactie van het publiek de redding van de avond. De projecties op het achterdoek waren ook al geen goed werkende openhaard. Had dat wel het geval geweest, hadden de acteurs zich, onbewust, een houding kunnen geven. Nu staarden ze het publiek in en dreunden hun lijnen af. Monologues intérieurs zonder interieur.
Miskleun
Amateurtoneel is heerlijk. Je wordt vaak verrast en blijft na afloop hangen in de hoop op een goed gesprek met een of meerdere leden van het gezelschap. Gisterenavond ben ik gevlucht, zonder omkijken. Wat heeft de jury van het 74ste Landjuweeltornooi bezield deze miskleun te kiezen? Een jaar gratis rondvaartjes op de Leuvense vaart? Hé, hier gaat me een licht op. Het Mechels Centraal station is zowat het lelijkste en onaangenaamste van het land. Zo bekeken is deze productie dus nog niet eens zo slecht.
Guido Lauwaert
Connecting people – Cie. Parallax [Mechelen] – gezien op 3 november 2010 in Arca Gent.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier