Ingrid Godon, illustratrice van Toon Tellegen: ‘Almodóvar was toch weer een beetje thuiskomen’

In kinderboekenland vloeien de poëtische teksten van Toon Tellegen en de sobere, touchante tekeningen van illustratrice Ingrid Godon al jarenlang harmonisch samen.

Ingrid Godon: Echt samenwerken doen wij nochtans niet, het is de vormgever die de teksten en de tekeningen bij elkaar voegt. Voor ons nieuwe boek Ik en mijzelf had ik de teksten wel op voorhand gelezen, wat bij onze drie vorige boeken Ik wou, Ik denk en Ik moet niet zo was. Maar dan nog heb ik gewoon getekend waar ik zin in had. Raar om dan in recensies te lezen over ‘de tandem Ingrid Godon en Toon Tellegen’. (lacht) Toch even zeggen dat de vorige boeken een trilogie vormen. Ik en Mijzelf staat daar los van, ziet er ook anders uit.

Eind vorig jaar verscheen van jou het monumentale kunstboek Dantesken, waarvan deze maand tekeningen te zien zijn in zowel Antwerpen en Brussel als de Belgische ambassade in Japan. En je stapt zelf regelmatig al eens een expo binnen.

Godon: In mei ben ik speciaal naar Parijs gereden – welja, ik durf dat – om een tentoonstelling te zien van de Deense schilder Vilhelm Hammershøi, wiens werk ik eigenlijk al kende. Maar ik zag er ook een expo over Stéphane Mandelbaum, een Belgische kunstenaar die veel te vroeg is overleden. Wat een onwaarschijnlijk, virtuoos tekentalent. Zijn werk is heftig en pakkend. Inspiratie haalde hij bij Bacon en Pasolini, en hij was ook gefascineerd door figuren uit het naziregime. Maar hij hield zich met louche dingen bezig en uiteindelijk is hij vermoord, een afrekening.

Even opgezocht: het is twéé jaar geleden dat iemand hier voor het laatst de naam Pedro Almodóvar heeft aangedragen.

Godon: Ik heb zijn nieuwe film Dolor y gloriagezien, en dat was toch weer een beetje thuiskomen. Hij heeft zo’n fijn gevoel om zijn personages met warmte en menselijkheid te portretteren. En dan die kleurrijke decors: altijd een feest voor het oog. Verder ben ik ook naar 1980gaan kijken, de danstheatervoorstelling van Pina Bausch. Ze is er intussen al lang niet meer, maar ze blijft de grootmoeder van de dans, iemand bij wie velen de mosterd hebben gehaald. Haar gezelschap tourt nog steeds met dat repertoire, en ik blijf erdoor gecharmeerd. Wellicht omdat het het leven zelf uitbeeldt: van vrolijke, kinderlijke en blije dingen tot heel ruwe, harde en verdrietige. Wim Wenders heeft ooit een docu over haar gemaakt, die gewoon Pina heet, met heel mooie getuigenissen. O ja: ze is trouwens even te zien in Almodóvars film Hable con ella.

De laatste op je lijstje, maar niet de minste, is Benjamin Verdonck.

Godon: Prachtig. Hij heeft het theater opnieuw uitgevonden. Wat hij doet, is zo anders dan de rest. In zijn voorstelling Liedjes voor Gigistaat een grote toverdoos op het toneel met allerlei luiken die hij met touwtjes bedient, bijna een ballet. Zo ontstaat een wonderlijke speling van licht, met speciale perspectieven. Daarnaast draagt hij flarden tekst voor, en er zijn twee muzikanten. Een bijzondere, poëtische voorstelling die nog tot volgend voorjaar te zien is, onder meer in het Toneelhuis. Zeker de moeite.