Hoe zou het nog zijn met… Sarah Palin?

Sarah Palin werd in 2008 uit het niets aangeduid als running mate van de toenmalige presidentskandidaat John McCain. Ze beging de ene blunder na de andere.

Ha, Sarah Palin. De schok die door Amerika heen ging toen ze voor het eerst aan het firmament verscheen. Op de republikeinse Conventie van 2008 in Saint Paul, Minnesota, was dat. Ze was door de toenmalige presidentskandidaat John McCain uit het niets aangeduid als running mate. Palin was weliswaar gouverneur van Alaska, maar van de noordelijkste staat van hun land weten de meeste Amerikanen bijna niks. Dat het er koud is, ja. En dat er een populair, zij het ietwat oubollig dessert – de baked Alaska – naar vernoemd is.

Maar in Saint Paul stónd ze er dus, met haar welgevormde kuiten en haar wulpse oogopslag. “Governor Palin is hot“, hoorde je Republikeinse parlementaire medewerkers van bewondering fluitend tegen elkaar zeggen.

De oneliner van de avond: “wat is het verschil tussen een pitbull en een ijshockeymama? Lippenstift.” (Zaal op stelten. Staande ovatie. Over en uit. De Republikeinen hadden een idool gevonden.)

Maar goed, fast forward. In Tampa, Florida, ging er drie weken terug weer een Republikeinse Conventie door. Sarah Palin mocht er niet een spreken. Je zou je afvragen: wat is er intussen gebeurd?

Om te beginnen de verkiezingen van 2008. Haar conventiespeech sloeg als een bom in, maar daarna ging het bliksemsnel bergaf met Palin. Haar dochter bleek ongewenst zwanger. Ze ging uitgebreid shoppen op kosten van de campagnekas. Haar debatcoaches trokken zich de haren uit het hoofd omdat ze haar dossiers maar niet ingestudeerd kreeg.

In interviews beging ze de ene blunder na de andere, met als blijvertje de uitspraak dat ze iets wist van buitenlands beleid omdat ze Rusland kon zien liggen uit haar keukenraam. De wartaal die ze uitsloeg, was zo van God los dat televisiecomédienne Tina Fey haar woorden letterkijk gebruikte voor haar Palin-imitatie op Saturday Night Live. Zelfverzonnen grappen moesten er niet eens bij.

Toen het allemaal voorbij was, kreeg Palin een flink deel van de schuld voor McCains nederlaag toegeschoven.

Dan maar terug naar Juneau, de hoofdstad van Alaska? Jawel, maar eventjes maar, want om onverklaarbare redenen legde ze daar een halfjaar later haar functie neer.

Nou ja, onverklaarbaar – kwatongen beweerden dat ze vooral meer geld wilde verdienen. Dat had ze onder andere nodig om de advocaten te betalen die haar verdedigden in een zaak die maar niet wilde gaan liggen rond corruptie en nepotisme in Alaska.

Geld verdienen deed Palin trouwens volop. Ze schreef twee boeken waarvan er telkens een paar miljoen verkocht werden. Ze kreeg één miljoen dollar per jaar betaald om politieke commentator te spelen op de rechtse televisiezender Fox News. Ze gaf in de hele VS spreekbeurten voor naar verluidt honderdduizend dollar per stuk.

En ondertussen deed ze ook nog aan politiek. In minder dan geen tijd werd ze de grote diva van de rechts-populistische Tea Party.

Palin lanceerde via Facebook heel memorabel de term ‘death panels’. Toen Obama in het eerste jaar van zijn presidentschap de ziekteverzekering probeerde te hervormen, stelde Palin dat hij zulke ‘doodscommissies’ wilde gebruiken om zieke grootjes en gehandicapten hun medische behandelingen te ontzeggen. Niks van waar, natuurlijk, maar de Amerikanen die het vandaag nog steeds geloven, zouden wij niet de kost willen geven.

Nadat Obama’s ziektewet werd goedgekeurd, vlak voor de tussentijdse verkiezingen van 2010, zette ze op haar Facebookpagina een landkaart met geweervizieren boven de districten van een aantal Democratische parlementsleden. “Don’t retreat, instead reload”, stond erbij: niet terugtrekken, herladen.

Eén van die districten was dat van Congresvrouw Gabrielle Giffords in Arizona. Een paar maanden werd zij daadwerkelijk voor de kop geschoten. Ze overleefde het maar net. Een politiek blauw oog van formaat voor Sarah Palin, die er ook nog eens in slaagde om te doen alsof niet Giffords, maar zijzelf het grote slachtoffer was van de hele affaire.

Maar het mocht natuurlijk ook leuk blijven. Eind 2010 lanceerde Palin haar eigen reality-show: ‘Sarah Palin’s Alaska’. Daarin huppelde ze samen met haar man Todd (in Alaska ook bekend als ‘The First Dude’) en haar kinderen door allerlei landschappen. Onderweg schoot ze ook allerlei beesten dood. Er was haast geen scène te zien of Palin had wel een buks vast. Uiteraard lag haar kapsel steeds perfect. Ze was, zeg maar de ideale pin-up voor het Amerika van de Tea party.

Palin werkte zich natuurlijk niet voor niks in het gevlei bij de Tea Part-lui die langzaam maar zeker de Republikeinse partij inpalmden.

Ze flirtte maandenlang met een presidentiële kandidatuur, maar deed het uiteindelijk toch niet. Daarvoor werd ze ondertussen teveel uitgespuwd door het partijestablishment dat haar geklooi van 2008 niet vergeten was.

Rekening houdend met haar naambekendheid en het feit dat de redelijk obscure aartskatholieke ex-senator Rick Santorum uiteindelijk de laatste was die de uiteindelijke nominee Mitt Romney kon bedriegen, had ze het misschien beter wél gedaan. Ze was in ieder geval de enige kandidaat geweest wiens haar even goed is als dat van Romney. (TV)