Een dramedy van Guillaume Gallienne of een docu over Leonard Cohen: dit is er deze week op uw tv

Guillaume Gallienne in Les garçons et Guillaume, à table! Oefening in zelfspot. © .

Volg de gids en u weet weer wat te kijken van zaterdag 4 november tot vrijdag 10 november.

LES GARCONS ET GUILLAUME, Á TABLE! (zaterdag 4/11, 22.40, Canvas)

Als kind was de Franse acteur-regisseur Guillaume Gallienne ervan overtuigd dat hij een meisje was. Hij verkleedde zich vaak als Sissi, maar zijn grootste model was toch zijn moeder. Over die oedipale obsessie en andere trubbels gaat ook zijn autobiografische debuutfilm uit 2013, Les garçons et Guillaume, à table !

Zijn bemoeizuchtige moeder (gespeeld door Gallienne) heeft Guillaume (idem) altijd behandeld als de dochter die ze nooit heeft gehad. Om haar drie zonen erop attent te maken dat het avondeten klaar is, roept ze steevast: ‘Jongens en Guillaume, aan tafel!’ Om zijn moeder, op wie hij graag wil lijken, te plezieren, is Guillaume daar altijd zonder morren in meegegaan, tot grote wanhoop van zijn vader. Stoere activiteiten als jagen of voetballen zijn nooit zijn ding geweest. Liever zit hij gewoon te kletsen met zijn ma en oma en gedraagt hij zich als een meisje.

Nu Guillaume tiener is geworden, begint hij te twijfelen aan zijn identiteit. Zijn broers en ouders zijn er immers van overtuigd dat hij homo is. Een ramp voor Guillaume, want dat zou betekenen dat hij geen vrouw maar een man is. Een zware identiteitscrisis volgt. In een poging om uit de put te klauteren, wil de eloquente praatvaar met de verwijfde maniertjes testen of hij daadwerkelijk gay is. Hij probeert enkele jongens te versieren, maar zijn pogingen draaien telkenmale op een fiasco uit.

Gallienne vertrok voor deze dramady van het materiaal dat hij jarenlang had opgevoerd in zijn gelijknamige onemanshow. Toch is dit meer dan een adaptatie. Zijn film getuigt niet alleen van een rijke fantasie, hij heeft ook voortdurend verrassingen in petto – van muzikale terzijdes tot vignetten met burleske humor -, waardoor zijn autobiografie je makkelijk meesleept.

Les garçons et Guillaume, à table! won liefst vijf Césars (waaronder die voor beste film), het Franse equivalent van onze Ensors. Bovendien wist de film bij onze zuiderburen bijna drie miljoen toeschouwers naar de bioscoop te lokken. Niet onterecht, want dit is een grandioze oefening in zelfspot, vol vrolijke waanzin.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

DON JON (vrijdag 10/11, 23.20, NPO 3)

Van de puber-alien in 3rd Rock from the Sun, over opgemerkte vertolkingen in indiepareltjes als Mysterious Skin en Brick en bijrollen in kaskrakers als Inception en The Dark Knight Rises tot een hoofdrol in het duizelingwekkende The Walk: op zijn weg naar het sterrendom lijkt Joseph Gordon-Levitt geen stap over te slaan. Toch leverde de acteur al in 2013 zijn regiedebuut af met deze dramady. De aalgladde, heel individualistisch ingestelde Jon (Gordon-Levitt zelf) lult met de vingers in de neus zowat elke vrouw in bed, maar internetporno is het enige dat hem echt bevrediging kan schenken. Geen enkel ‘object’ dat hij in het echte leven ontmoet kan namelijk concurreren met de professionele actrices die hem via zijn computerscherm tot orgasmes drijven. Jons ietwat zielige leven neemt een verrassende wending wanneer hij kennismaakt met twee vrouwen die grondig van elkaar verschillen: de zelfzuchtige Barbara (Scarlett Johansson) en de oudere Esther (Julianne Moore). Een weinig gedurfd maar onderhoudend debuut, met een leuke bijrol voor Tony Danza, de dommekracht uit de eightiesseries Taxi en Who’s the Boss?

3DOC – BIG LIKE ME (maandag 6/11, 22.10, NPO 3)

Feit: de gemiddelde westerste penis meet 13,2 centimeter. Maar maakt de grootte écht de man? Duh, vindt de Amerikaanse comedian Greg Bergman, die werd geboren met een middelgrote penis en in de documentaire Big Like Me op zoek gaat naar de beste manier om zijn lid te vergroten. We volgen Bergman tijdens de verwezenlijking van zijn wildste droom. Hij slikt pillen en probeert penispompen en plastic implantaten voor wat extra centimeters. Big Like Me toont een man die tot het uiterste wil gaan om van zijn kleine soldaat een generaal te maken, zelfs als dat betekent dat hij meer dan eens voor paal staat.

CAFARD (vrijdag 10/11, 22.15, Canvas)

Een dramedy van Guillaume Gallienne of een docu over Leonard Cohen: dit is er deze week op uw tv

Zelfs over de goed gedocumenteerde Grote Oorlog blijven er merkwaardige verhalen opduiken. Een ervan is dit relaas over de odyssee van het Belgische elitekorps ACM (Autos-Canons-Mitrailleuses), door Jan Bultheel bewerkt tot een animatiefilm in sappig Oostends. Nadat Duitse soldaten zijn vijftienjarige dochter hebben verkracht, wil wereldkampioen worstelen Jean Mordant (stem van Wim Willaert) per se tegen de Duitsers vechten. Mordant wordt met ACM de wereld rondgestuurd en raakt zelfs verwikkeld in de revolutie in Rusland, waar hij verliefd wordt op een verpleegster. Het felle kleurenpalet zorgt voor een surrealistisch effect, de ruwe grafische look voor een betoverende abstractheid. Het is even wennen aan de ‘hoekige’ motioncapturetechniek, maar dit epos blijft te allen tijde dynamisch en meeslepend.

MR. SMITH GOES TO WASHINGTON (zaterdag 4/11, 15.00, Eén)

‘Waar is onze Jimmy Stewart?’ Het is een vraag die je tegenstanders van de Amerikaanse president Trump weleens hoort stellen. In deze politieke satire van Frank Capra uit 1939 speelt James Stewart Jefferson Smith, een naïeve outsider die het tot senator schopt. Op Capitol Hill bindt hij meteen de strijd aan met de politieke corruptie. Hoewel minder respectabele politici zijn plannen proberen te dwarsbomen, weigert Smith in te binden. Het meest memorabel is de filibusterscène waarin Stewart – die zijn keel uitdroogde met zuiveringszout om heel hees te klinken – terugvecht en bewijst dat een individu het systeem kan wijzigen mét respect voor de zwaarbevochten idealen van de Amerikaanse grondwet. Politiek Washington spuwde de film destijds uit, maar het publiek smulde van Stewarts talent. Zoals de toenmalige filmcriticus Graham Greene schreef: ‘Here is Capra, […] back to his finest form.’

BIG MOUTH (Nu in Netflix)

Een dramedy van Guillaume Gallienne of een docu over Leonard Cohen: dit is er deze week op uw tv

Ketnet heeft dokter Bea, Netflix heeft Nick Kroll. Big Mouth, de nieuwe animatiereeks van de comedian/acteur die u kent van onder meer The League en de Kroll Show, is de les seksuele opvoeding die we als zoekende prepubers moesten ontberen, maar toentertijd ook nooit hadden mogen bekijken. Kroll entte vooral zijn eigen kleine pubertrauma’s op 2017, maar de serie is verbazend genderneutraal, of toch pijnlijk herkenbaar voor iedereen. Big Mouth volgt een groep prille tieners die zich een weg banen door het moeras der puberteit, vol hormonenmonsters die oproepen om elke erectie te honoreren, de tamponversie van Michael Stipe die Everybody Bleeds zingt, bezwangerde ‘liefdeskussens’ én de geesten van Duke Ellington en Prince die rondwaren op zolder. Oké, niet alles is even herkenbaar, maar toch. Big Mouth is soms ongegeneerd silly – een pitbull die Featuring Ludacris heet -, soms ongegeneerd absurd – Featuring Ludacris heeft een zeldzame aandoening waardoor hij zich van zijn eigen bestaan bewust is – maar toch vooral ongegeneerd ongegeneerd.

LEONARD COHEN – BIRD ON A WIRE (vrijdag 10/11, 22.55, NPO 2)

Op 7 november is het een jaar geleden dat Leonard Cohen stierf. De weemoedige muziek van de Canadese singer-songwriter komt uitvoerig aan bod in deze verloren gewaande docu waarin regisseur Tony Palmer hem volgt tijdens zijn Europese tournee in 1972. Je ziet Cohen backstage zingen met zijn band, de tickets van ontevreden concertgangers terugbetalen omdat het geluidssysteem was uitgevallen, een groupie afwimpelen, zijn poëzie in een badkuip voorlezen, klassiekers als Suzanne en Chelsea Hotel spelen en emotioneel crashen tijdens een optreden in Jeruzalem. Cohen vond de film eerst te confronterend en liet hem opnieuw monteren, waarna de docu in de vergeethoek terechtkwam. Pas in 2009 kreeg Palmer zijn materiaal opnieuw in handen. Hij restaureerde de film tot een intiem cinéma-vérité-document, en dit keer liet Cohen weten blij te zijn ‘dat het probleem was opgelost’.

THOMAS SPEELT HET HARD (woensdag 8/11, 21.15, Canvas)

Een dramedy van Guillaume Gallienne of een docu over Leonard Cohen: dit is er deze week op uw tv
© © VRT – Geert Van Hoeymissen

De een droomt van een luxejacht of buitenverblijf, de ander hoopt ooit een befaamd muziekwerk live te kunnen spelen onder begeleiding van een toporkest. Sinds jaar en dag fantaseert presentator/muzikant Thomas Vanderveken erover om het pianoconcerto in a-mineur van Edvard Grieg uit te voeren voor een groot publiek. Over enkele weken is het zover. Samen met het Brussels Philharmonic betreedt Vanderveken op 7 december het podium van de Bijloke in Gent. Het afgelopen jaar oefende hij de ziel uit zijn lijf en verzamelde hij tips bij professionele muzikanten, sporttrainers en acteurs in binnen- en buitenland. Grieg spelen is namelijk heel wat meer dan op witte en zwarte toetsen tokkelen, zo blijkt. Zes weken lang volgen we Vanderveken tijdens zijn muzikale avontuur. De hamvraag: haalt hij de laatste noot?

KINDEREN VAN DE COLLABORATIE (dinsdag 7/11, 21.15, Canvas)

Met 300.000 zijn ze, de kinderen van Belgische collaborateurs die tijdens de WO II hun heil zochten bij de Führer. In de zesdelige docureeks Kinderen van de collaboratie getuigen de nakomelingen van zogenaamde zwartenen moffenhoeren over de keuzes die hun ouders destijds hebben gemaakt. Ze vertellen waarom hun familie de kant van de vijand koos en welke repercussies dat op hun eigen jonge levens had. Tonen ze begrip voor hun collaboratie? En hoe denken ze vandaag over hun ouders? Een duister verleden vol dubieuze keuzes wordt minutieus en ontleed.

STRAFPLEITERS (maandag 6/11, 21.15, Canvas)

‘Je krijgt soms echt een ticketje voor de eerste rij in de diepe krochten van iemands perverse brein.’ Aan het woord is advocate Nina Van Eeckhaut. Samen met zeven collega’s, onder wie Sven Mary en Walter Damen, gunt ze de kijker in het nieuwe zesdelige Woestijnvisprogramma Strafpleiters een blik achter de schermen van haar beroep. Presentator Gilles De Coster aanhoort hun pleidooien en plaatst hen op de getuigenbank. Met rechtszaken als die van Kim De Gelder, Sharia4Belgium en de parachutemoord kunnen de acht juristen alvast een stevig palmares voorleggen.

GILLES DE COSTER (rechts) in gesprek met advocaat JORIS VAN CAUTER: 'Strafpleiters hebben wel degelijk een geweten.'
GILLES DE COSTER (rechts) in gesprek met advocaat JORIS VAN CAUTER: ‘Strafpleiters hebben wel degelijk een geweten.’© © Geert Van Hoeymissen

Gilles De Coster: Het idee voor dit programma was al langer aan het broeien binnen Woestijnvis in de nasleep van De rechtbank. Advocaten komen meestal enkel op tv om uitleg te geven over zaken waaraan ze werken. Wij hadden vrij snel door dat er nog veel meer over hun beroep te vertellen valt: hun twijfels, gewetensconflicten, de invloed van hun job op hun persoonlijke leven. Een realityreeks zat er niet in, omdat elk overleg met een cliënt onder het beroepsgeheim valt. In een interviewsetting komt hun verhaal het best tot zijn recht.

Strafpleiters worden vaak neergezet als gewetenloze lijkenpikkers.

Gilles De Coster: In de eerste aflevering blijkt al dat ze wel degelijk een geweten hebben. Ze vullen dat gewoon anders in. Ze hebben hun twijfels en kwellingen, maar ze weten waar ze naartoe willen. Ik vind dat je die mythe van de graaiadvocaten makkelijk kunt doorprikken. Bijvoorbeeld: als er een procedurefout in het nieuws passeert, gooien we een handvol pindanootjes naar het scherm en roepen we luid: ‘Schande!’ Wanneer zij daarover praten, hoor je gewoon het logische juridische argument dat de wet geëerbiedigd moet worden. Je kunt dan wel beweren dat dat een truuk van de foor is om iemand vrij te krijgen, maar je kunt evengoed zeggen dat het om fundamentele rechten gaat.

En toch zullen ze een moordenaar vrijpleiten wanneer ze daar de kans toe krijgen, zo blijkt uit het programma.

Gilles De Coster: Dat verbaasde me aanvankelijk ook. Iemand pleegt een moord, en je gaat die tóch proberen vrij te pleiten? Het lijkt heel contradictorisch, maar het klopt, hun argument dat iemand onschuldig is tenzij het tegendeel bewezen kan worden. Er is een reden waarom het rechtssysteem zo in elkaar zit.

Voor het programma keerde je terug naar je journalistieke roots. Hoe vlot verliep dat?

Gilles De Coster: Mijn interviewtechnieken waren gelukkig niet te roestig. (lacht)De basis van een interview is luisteren, niet vragen stellen, en dat ben ik altijd blijven doen. Ik merkte tijdens die urenlange sessies dat ik daar nog altijd heel veel plezier aan beleef. Als je oprecht interesse in iemand toont, krijg je altijd oprechte antwoorden terug. Die dynamiek vind ik heel prettig. Ik was blij dat ik opnieuw kon doen wat ik jarenlang bij Radio 1 had gedaan. Het is een beestje dat in me zit en dat je er moeilijk uit zult krijgen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content