Paul Baeten
‘Die hele cancel- en shamecultuur is niet meer dan een hoop truken van katholieken’
Even geleden was er een incidentje met ex-Knack-hoofdredacteur, ex-drummer en ex-paaldanser Johan Van Overtveldt. Die vond het nodig om tijdens een persconferentie een heel flauwe grap te maken over het homo-zijn van Riadh Bahri, een VRT-journalist die, als het even kon, elke reportage over zichzelf zou laten gaan. Van Overtveldt wist niet dat zijn microfoon aan stond en hopla: heel de wereld, gesteld dat de wereld niet meer was dan een deel van Vlaanderen, had gehoord hoe hij zich vrolijk maakte over ‘Miss Bahri’. Miss, want een homo: hihihihihi.
In de commentaren die erop volgden, zoals die van Joël De Ceulaer in De Morgen, werden vergelijkingen getrokken met de jaren vijftig.
Joël deed daarmee wat velen van ons – en ik ook – vaak doen, namelijk elke vorm van gedateerde zeden of normen bestempelen als een restant uit de jaren vijftig. We hebben namelijk geleerd dat de wereld op een bepaalde manier werkte, en toen kwamen de pil en The Beatles en veranderde alles voorgoed. ‘De jaren vijftig’ staan in die zin symbool voor de oude wereld: vader leest slechtgezind de krant in zijn gemakkelijke stoel terwijl moeder hem, met heuren boezelaar aan, een Bolske schenkt.
Die hele cancel- en shamecultuur is niet meer dan een hoop truken van katholieken.
Dat bewijst maar hoe snel we vergeten.
Het waren al lang niet meer de jaren vijftig maar wel de 21e eeuw toen een populaire muziekzender – waren we trouwens ook al vergeten, het fenomeen ‘muziekzender’ – zonder te blozen het leuke spel ‘Vind de homo’ uitzond. Daarin was het de bedoeling dat je op een feestje of een andere leuke happening een homo in de vrije natuur spotte. Eenmaal zo’n malle homo herkend liepen crew en de uitverkoren spelkandidaat op de jongen af met de aloude vraag ‘HEY ZIJDE GIJ NEN OMO’ en als het dan ‘euh… ja’ klonk, ja, dan werd er met geld of cd-bonnen of drankkaarten gesmeten.
Dat bewijst maar hoe we nog sneller vergeten als we achteraf naarstig alle verwijzingen op het internet verwijderen.
Het was in die tijd trouwens niet het enige vertier in die richting. In Nederland had je op RTL een leuk – uit de VS geïmporteerd – formatje dat zich zo laat samenvatten: vrouw zoekt man uit een hoop exemplaren, sommigen van hen zijn homo, kiest ze gadverdegadver zo’n homo, dan wint die al het geld, kiest ze – Oef! Safe! – een hetero, dan mogen ze het geld delen.
Het gaat me er nu niet om een muziekzender of een dom format van vijftien jaar geleden te veroordelen. Ik ben tegen die hele cancel- en shamecultuur, wat niet meer is dan een hoop truken van de ergste katholieken die nu door zogezegde progressieven worden gehanteerd. De straten liepen toen trouwens ook niet vol met demonstranten die die flauwe programma’s verbannen wilden zien, het was – min of meer – normaal.
Kortom, als zo’n Van Overtveldt zoiets zegt, dan is dat geen throwback naar het midden van de vorige eeuw, maar naar een paar jaar geleden, toen Black Eyed Peas nog cool waren en een modieuze vrouwenjeans tot driekwart de bilspleet reikte.
We hoeven daarom de vaak nog stuitende lompheid natuurlijk niet zomaar te laten passeren, maar we mogen wel beseffen van waar we komen. Want dat is van ver.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier