Met Coureur presenteert ex-wielrenner Kenneth Mercken zijn langspeeldebuut als regisseur. Het moet van onze laatste kerstfilm geleden zijn dat we in anderhalf uur nog zoveel naalden bij elkaar zagen.
Kenneth Mercken: Er heerst over doping nog altijd een taboe in de koers. Ik wilde tonen wat ik heb gezien en gedaan in de buik van het peloton anno 2000, toen ik zelf nog reed. Maar de film toont hopelijk ook wat er omgaat in het hoofd van een wielrenner die bereid is zo ver te gaan. Tijdens het filmfestival van Rotterdam is bij elke vertoning wel iemand flauwgevallen bij één bepaalde scène. (lacht) Een vorm van reclame, zal ik maar denken.
Aan jou nu om reclame te maken.
Mercken: De expo van Bieke Depoorter in het FoMu in Antwerpen vond ik heel interessant. Vooral het gedeelte waarin ze een man met een bipolaire stoornis volgt. Het fascineerde me dat daar ogenschijnlijk geen bedoeling achter zat: waarom die detectiveachtige reconstructie van iemands leven aan de hand van foto’s maar ook artikels en brieven? Verder heb ik genoten van de tentoonstelling van Carl De Keyzer over Noord-Korea. Plots waren daar al die beelden van een land waarover zo weinig geweten is.
Het jammerlijke voor de wielrenner die door adembenemende landschappen flitst, is dat hij er geen jota van ziet.
Mercken: Het schijnt dat ik heel visueel schrijf, misschien wel om te compenseren voor wat mij vroeger is ontgaan. (lacht) Sowieso ben ik verzot op literatuur. Momenteel herlees ik alle romans van John Fante, mijn favoriete auteur. Hij heeft een heel uitbundige, sarcastische stijl, vaak overdreven maar toch scherp en herkenbaar. Beatschrijvers zoals Jack Kerouac of Charles Bukowski hebben me altijd aangesproken omdat ze over de zelfkant schreven, over mensen die zichzelf verliezen.
Als renner kun je zo intensief trainen dat je door de vrijkomende endorfines in een roes belandt.
Mercken: Zeker. Het is een echte verslaving. Ik ben net opnieuw begonnen met wielrennen en ik moet opletten dat ik niet weer tot in het extreme al mijn voedsel weeg. (lacht) Tegenwoordig ben ik haast verslaafd aan podcasts. Ik luister graag naar History on Fire, verteld door professor Daniele Bolelli, een Italiaan met een verschrikkelijk Engels accent. Maar aangezien ik last heb van slapeloosheid is zijn warme stem net goed voor mij. Met name de aflevering over Rome was sterk. Meestal zijn die verhalen heel donker. De grootste wreedheden waartoe mensen in staat zijn, komen aan bod.
Luister je naar muziek op de fiets?
Mercken: Ja, naar dezelfde soort als waar ik naar luister wanneer ik schrijf. Voor het script van Coureur zette ik vaak pompende elektronische muziek op, iets wat ook in de film zit. Ik ben wel fan van Noisia, Nederlanders die drum-‘n-bass verkappen met industriële geluiden. Live hebben ze heel straffe visuals, en hun eigen geluidssysteem. Heel heftig!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier