Sinds begin deze maand loodst Fien Germijns u op StuBru door niets meer of minder dan Het programma van de eeuw.
Fien Germijns: Het is een kort en krachtig uur op wat ik zelf het ideale tijdstip van de dag vind: tussen zes en zeven ’s avonds willen mensen alles van hun dag loslaten, of staan ze nog wat gefrustreerd in de file. Wij verzorgen daar de perfecte soundtrack bij met muziek van 2000 tot 2010, van bekende nummers tot vergeten dingen waarvan je zegt: ‘God ja, dat stond op mijn mp3-speler.’
Waar is de tijd.
Germijns: Voilà. (lacht) Ik merk dat de mensen het wel appreciëren dat er eens een uurtje radio passeert zonder de nieuwste dit of dat.
Over je recente culturele geneugten moest je even nadenken, één no-brainer uitgezonderd.
Germijns: Mijn favoriete theatergezelschap, FC Bergman! Op een dag ga ik een fanclub voor hen oprichten. Ik heb al hun voorstellingen twee keer gezien. Hun theater is hoofdzakelijk non-verbaal. Noem het Mr. Bean-humor, maar wel van het allerhoogste niveau. Onlangs heb ik nog een herneming van Het land Nod gezien. Voor mij verweeft FC Bergman als geen ander dans, theater, humor en muziek. Dankzij Het land Nod heb ik trouwens De vier seizoenen in de versie van Max Richter herontdekt.
Hou je je buiten de jouw toebedeelde zenduren nog bezig met muziek?
Germijns: Sowieso. Ik merk de jongste tijd dat ik om de een of andere reden allemaal muziek van vrouwen in mijn Spotify-afspeellijsten zet. Op dit moment ben ik gek van Lizzo. Zit je niet goed in je vel, zet haar dan op en je wordt – naar haar zeggen – óók een badass bitch. (lacht) Norman Fucking Rockwell!, de nieuwe van Lana Del Rey vind ik eveneens fantastisch, net als iedereen, denk ik. Verder is er een jonge Australische die zich Tones and I noemt, en met The Kids Are Coming net een eerste ep uit heeft. Het is pop met wat elektro, maar ze heeft vooral een heel aparte stem.
Je zegt van jezelf dat je graag leest, maar dat je dat helaas constant vergeet.
Germijns: Ik ben daar vreselijk in! (lacht) Zo heb ik pas onlangs bij mijn ouders een boek uit de kast gehaald dat er al héél lang stond: De cursus ‘omgaan met teleurstellingen’ gaat wederom niet door van Herman Finkers. Ik heb er al tranen met tuiten mee gelachen. Het zijn allemaal vertellingen over zichzelf, maar soms zwaar overdreven. Finkers is ook cabaretier. In feite zou zijn boek stand-upcomedy kunnen zijn. Het geweldige is dat je het hem niet moet hóren vertellen. Om in ons thema te blijven: het boek van de eeuw! (lacht)
Tot slot nóg een dubbelervaring.
Germijns: De HBO-reeks Chernobyl heeft me zo met verstomming geslagen dat ik die ook twee keer na elkaar heb bekeken, ja. Die serie vertelt zo veel dat ik de tweede keer veel nieuwe dingen heb ontdekt. Heel grellig: er zit een soundscape in waardoor het bijna een horrorverhaal wordt, wat het in zekere zin natuurlijk ook is. Maar ook zo boeiend dat ik over die kernramp nadien nog heel veel op internet heb opgezocht. Voor de oudere generatie die niet van het downloaden is: in april op Canvas!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
