De cultuurtips van actrice Laurence Roothooft: ‘Nu pas besef ik hoe weinig ik over Leopold II weet’
Sommige zussen lakken elkaars nagels, andere halen het bloed eronder vandaan. Zoals in Frontaal, het nieuwe stuk van Compagnie Cecilia met Laurence Roothooften Sofie Decleir.
Waarom moeten mensen zich hiervoor in het pluche laten ploffen?
Laurence Roothooft: Omdat het over familiebanden gaat en dat voor iedereen op een bepaalde manier herkenbaar kan zijn. De zussen kunnen niet met elkaar en niet zonder elkaar.
Zelf was je onder de indruk van Rita van het Brusselse huis Bronks.
Roothooft: Een woordeloze voorstelling van en met Randi De Vlieghe en Jef Van Gestel voor kinderen vanaf acht jaar, waarin Randi de oma uit de titel speelt. Je merkt soms dat mensen die al wat ouder worden door hun omgeving als een kind worden behandeld, wat vreselijk voor ze moet zijn. Dat fenomeen brengen Randi – prachtig trouwens, een mannelijke danser die een grootmoeder speelt – en Jef op een schitterende manier op de scène. In feite is Rita alweer zo’n stuk uit het jeugdcircuit dat iedereen zou moeten zien. Ik denk zelfs dat de kwaliteit van ons jeugdtheater doorgaans hoger ligt dan dat van de avondvoorstellingen.
Wat vond je van Luk Percevals Black, dat onze natie eindelijk een geweten wil schoppen aangaande het kolonisatieverleden?
Roothooft: Ik heb niet zo’n mening over de voorstelling an sich omdat ik als toeschouwer totaal ondersteboven was van de inhoud. Voor mij was Black de eerste keer dat ik zo hard met die geschiedenis werd geconfronteerd. Dat verdriet van mijn zwarte medemens was voor mij heel voelbaar. Nu pas besef ik hoe weinig ik over Leopold II en Congo weet. Waarom heb ik daarover niets op de middelbare school geleerd? Sommige mensen vonden het stuk moralistisch. Dat vond ik niet. Maar dan nog zou het volkomen terecht zijn.
Een pluim voor een film vervolgens.
Roothooft: Een Deense thriller die helemaal uit de hand loopt, heel spannend. Queen of Hearts gaat over een vrouw van middelbare leeftijd die een soort relatie aangaat met haar stiefzoon van zestien. Als kijker word je de hele tijd heen en weer geslingerd. Enerzijds vind je het superopwindend en -aantrekkelijk, maar tegelijk denk je: wacht, stiefmoeder en stiefzoon?! De vriendin die mij de film had getipt, had het over ‘dat duivelse vrouwelijke personage’. Ik zat me voortdurend af te vragen waarom. Tot ik het op het einde begreep. (lacht)
De laatste op je lijstje is de Venezolaanse producer Arca, voor wie we nu de persoonlijke voornaamwoorden zij of het moeten gebruiken.
Roothooft: Ja, Arca is geboren als man, maar noemt zich non-binair. In haar performanceart presenteert ze zichzelf op een heel extreme manier. Dat gaat niet alleen over kostuums, maar ook over hormonen slikken en haar kleine borsten tonen. Ik vind het heel interessant om te zien hoe wij met genderfluïditeit omgaan, ook in taal. De muziek is heel intens en melancholisch, met veel dramatische synths. Het leven op de spits gedreven. Daar hou ik van.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier