Els Van Steenberghe
Dans: Can I touch you?
Ann Van den Broek maakt The Black Piece, een dansvoorstelling waarin ze de kleur zwart tracht te portretteren. Maar het scènebeeld is zó zwart en donker dat je amper wat ziet of voelt.
The Play = The Black Piece
Gezelschap = WArd/WaRD
In een zin = Zo donker als een meteoriet, zo snel als een meteoriet maar ook zo doelloos als een meteoriet. Rakelings scheert de voorstelling langs het publiek. Een intrigerende ode aan de kleur zwart die niet weet te raken omdat de (mooi gecomponeerde) beelden net te veel in het donker baden en mede daardoor te weinig samenhang vertonen.
Hoogtepunt = Het moment waarop de dansers zich in een darkroom lijken te bevinden en de energie eindelijk emotie wordt dankzij spannende dans, opzwepende muziek, Frateur-op-video en een uitgekiende belichting.
Score = * * *
The Black Piece volgt The Red Piece op waarin choreograaf Ann Van den Broek de passionele kracht van de kleur rood portretteerde. De soundscape werd toen verzorgd door Gregory Frateur. Ook nu tekent levert Frateur stem en zang (de soundscape werd gecreëerd door Arne Van Dongen) en voegt zo de broodnodige emotie en sfeer toe aan deze wandeling langs de donkere kanten van de ziel waar twijfel en verdriet maar ook lust en opwinding welig tieren.
Die ‘wandeling’ vangt aan in een pikdonkere zaal. Je hoort voetstappen, je hoort iemand huilen, je ziet iemand twijfelen, ergens worden er brieven verscheurd en af en toe zie je wat dankzij het kleine lichtje dat als een vuurvliegje over de scène zweeft en de dansers beurtelings belicht. Veel lichter zal het tijdens de voorstelling niet worden. De opbouw van kleine, individuele scènes die ineens oplichten in het donker of als schimmen geprojecteerd worden op de achterwand bepaalt de structuur van de voorstelling. De scènes flitsen op als akelige of heel broeierige gedachten.
De dansers zijn in witte en zwarte, sobere kledij gekleed en elk beleven ze zichtbaar een emotioneel parcours van verslagenheid over opwinding tot uitputting. Er is zelfs plaats voor humor. Want je waant je bij momenten in een heuse darkroom waar de dubbelgangster van Conchita Wurst zich ook lijkt te amuseren.
The Black Piece is een opeenvolging van mooie, sfeervolle beelden, betoverende close-ups van de dansers en danseressen die hun prachtige lichaam onbeschaamd showen als modellen of laten afzien als sadomasochisten. Ze tronen ons mee langs de donkere kanten van de zielen het leven.
Maar de vraag die Frateur halverwege zingt – Can I touch you? – en daarmee het verlangen aangeeft van de personages om elkaar al dan niet fysiek aan te raken en te liefkozen, wordt ook een vraag die de voorstelling zichzelf kan stellen: The Black Piece slaagt er nauwelijks in te raken. Ondanks die intrigerende resem oplichtende scènes. De beelden verbluffen maar blijven te glad, te oppervlakkig, en te gefragmenteerd. De dansers nemen poses aan maar lijken ze amper te beleven.
The Black Piece is zo donker als een meteoriet, zo snel als een meteoriet maar ook zo doelloos als een meteoriet. Rakelings scheert de voorstelling langs het publiek. Een intrigerende ode aan de kleur zwart die onvoldoende weet te raken omdat de (mooi gecomponeerde) beelden net te veel in het donker baden en mede daardoor een te gefragmenteerd portret van de zwarte kant van het hart en het bestaan zijn. Kortom, The Black Piece is letterlijk te zwart.
Els Van Steenberghe
Meer info: www.wardward.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier