Choreografe Jade Derudder deelt haar cultuurtips: ‘Wauw, kan dat uit dat kleine meisje komen!?’

© GF/Jade Derudder

Voor de vlugge vogels: op 18/4 speelt danseres en choreografe Jade Derudder de première van haar voorstelling Panic at a Lot of Other Places besides the Disco in de Gentse Kopergietery, met nog twee matinees op 23/4.

Iets te maken met dat emorockkliekje Panic! At the Disco?

Jade Derudder: Ik was geen fan, maar ik vond de woordspeling wel grappig. Mijn voorstelling gaat over worstelen met je mentale gezondheid. Nadat ik afgestudeerd was, ben ik net als zovelen de weg kwijtgeraakt: blijkbaar zat er niemand op mij te wachten. De lange zoektocht naar een eigen weg ging gepaard met psychische dipjes, maar daar ben ik nu voorbij. Depressie is een zwaar onderwerp, daarom gebruik ik ook wat humor. Ik combineer dans, woord, muziek, video… Enfin, mijn coach zegt dat ik het mixed media moet noemen. (lacht)

Choreografe Jade Derudder deelt haar cultuurtips: 'Wauw, kan dat uit dat kleine meisje komen!?'

Je bent danseres, maar wilt ook een verhaal vertellen.

Derudder: Zo is het. In mijn research ben ik, heel toepasselijk, op twee humoristische zelfhulpboeken gestoten. In The Subtle Art of Not Giving a Fuck legt Mark Manson uit dat je in je leven maar enkele fucks te geven hebt en je verstandig moet kiezen waar je niet – of niet genoeg – om geeft. Het andere is How to Be Free, een soort anarchistisch manifest van Tom Hodgkinson, een hilárische Engelsman. Die heeft net als Manson zijn boek vol gestoken met verwijzingen naar filosofie, geschiedenis en religie. Meer dan zelfhulp dus, want je wordt er ook een wijzer mens van.

Choreografe Jade Derudder deelt haar cultuurtips: 'Wauw, kan dat uit dat kleine meisje komen!?'

Waarheen heeft je onderzoek je nog meer geloodst?

Derudder: Naar de dans- en theatervoorstelling Mikado Remix van Louis Vanhaverbeke en Campo, waarin hij net als ik woord en rap gebruikt, en waarvan ook de thematiek aansluit bij mijn stuk: wat wij vinden dat normaal is. Aldous Huxley, de schrijver van A Brave New World, heeft gezegd dat wie volledig kan meedraaien binnen de gevestigde orde net abnormaal is en zij die mentaal crashen in feite de normálen zijn. Helemaal los van dat onderwerp zag ik onlangs trouwens nog een ander stuk van Campo, Frankie, gemaakt met poppen en muziek door vijf jongens uit de animatiewereld. Dat vind ik zo leuk en charmant aan Campo: ze geven mensen de kans om theater te vernieuwen, de heiligheid ervan in vraag te stellen. Het mag geen formule worden, zoals werken in de slagerij en weten hoe je preparé moet maken. (lacht) O, nu denk ik nog aan iets. Heb je nog plaats?

Choreografe Jade Derudder deelt haar cultuurtips: 'Wauw, kan dat uit dat kleine meisje komen!?'

Ik kan er maken.

Derudder: Een tijdje geleden stond Martha Da’ro, de hoofdrolspeelster van Black, met haar muziekproject in de Beursschouwburg. Dat was op Psst Mademoiselle, een avond vol vrouwelijke artiesten. Zij sprong er voor mij uit door haar bijna CocoRosie-achtige stem, maar in de lage noten was ze opeens Erykah Badu. Die hele zaal verwonderd: wauw, kan dat uit dat kleine meisje komen!? (lacht) Ik voelde me als vrouw al empowered alleen door daar te staan. En ontroerd. Al die creatieve, mooie dingen: we mogen in België best trotser zijn op het talent dat we hebben.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content