Els Van Steenberghe

Bien De Moor: ‘Elke rol is een tocht naar binnen’

Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

‘Franz Marijnen ontdekte het boek ‘Kamer 411′ in de boekhandel van Schiphol. Toen hij op zijn bestemming aankwam, belde hij me en zei: ‘Ik heb wat voor je!”, vertelt Bien De Moor. In Kamer 411 onderwerpt Simona Vinci de liefde aan een onverdroten, haast microscopische analyse. De theaterversie gaat binnenkort in première bij ’t Arsenaal.

‘Ik weet niet precies hoe ik het moet zeggen maar een avond waarop je zowat de poten van onder de tafel schopt, kan best een mooie avond zijn’, weet Bien De Moor. Zo tracht de actrice uit te leggen waarom haar nieuwe monoloog – Kamer 411 bij ’t Arsenaal, in een regie van Franz Marijnen – een beenharde analyse van de liefde is en toch een prikkelende toneelavond kan opleveren.

De Moor: Toen ik het boek las, voelde ik meteen – door die zorgvuldige analyse van de liefde – dat dit een autobiografisch verhaal van Simona Vinci moest zijn, waardoor het me zeer raakte. Die authenticiteit maakt het tot meer dan een zoveelste liefdesverhaaltje of klinisch referaat over de liefde. In het boek keert een vrouw terug naar de hotelkamer waar ze telkens haar ware liefde ontmoette met wie ze intussen gebroken heeft. Ze probeert de relatie en de liefde te analyseren om zo haar geloof in de liefde terug te vinden.

Hoe bewerkten jullie de roman?

De Moor: We schrapten tot de essentie overbleef. Die woorden eigen ik me toe. Ik maak ze van vlees en bloed. Een acteur is net een flipperkast. Eens je begint te lezen, raken de woorden je overal. Net als een balletje dat door de flipperkast kaatst. Elke rol is een tocht naar binnen en maakt dat je een beetje anders – in dit geval een beetje kwetsbaarder en haast doordrongen van het liefdesverdriet van het personage – naar de wereld kijkt.

Repeteerden jullie in een hotelkamer?

De Moor: Helemaal niet. Ook de scène oogt niet als een hotelkamer. Het is een abstracte, intieme ruimte. In een spiegel bekijkt de vrouw zichzelf. Dat is het startpunt van een monoloog waaruit blijkt dat een mens het lef moet hebben de minder mooie kanten van de liefde te benoemen en het niet zomaar laten sudderen. Want we doen elkaar nogal wat aan. Soms.

(E.V.S.)

Kamer 411, ’t Arsenaal

Alle info: www.tarsenaal.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content