Band van de Dag #90: The Antlers

De New Yorkse indierockers The Antlers schopten het in korte tijd van een uit de kluiten gewassen slaapkamerproject tot een begrip in cultkringen.

Het New Yorkse indietrio The Antlers werd opgericht in 2006 als het slaapkamerproject van zanger-gitarist Peter Silberman, die op zijn eerste twee cd’s, ‘Uprooted’ en ‘In the Attic of the Universe’, zelf alle instrumenten bespeelde. Vanaf ‘Hospice’ liet hij zich omringen door drummer Michael Lerner en toetsenman Darby Cicci, waardoor de sound helemaal werd opengetrokken.

Dat resulteerde in ‘Hospice’, een conceptplaat over een destructieve relatie die zich afspeelt in de kankerafdeling van een verplegingstehuis. Het eerste werk van The Antlers in de nieuwe bezetting maakte van het trio, althans in cultkringen, een begrip en scoorde in 2009 hoog in de ‘best of’-lijstjes.

Opvolger ‘Burst Apart’ (2011) deed het nog beter. Het album klonk minder claustrofobisch: er zat meer licht, zuurstof en ruimte in de songs, maar de intensiteit bleef intact. ‘Big, but in a minimal way’, zo omschreven ze zelf hun werk. Pitchfork bombardeerde het album dat jaar tot Best New Music. De cultuurrubriek van The Sunday Times Culture ging zelfs en stap verder en omschreef het als ‘de mooiste muziek in jaren’.

De New Yorkers maken sfeermuziek waarin je zonder moeite in verdwaalt. Naast verwijzingen naar Pink Floyd, Talk Talk en Radiohead ten tijde van ‘Kid A’, is het vooral de eigen sound die imponeert. Die steunt vooral op zorgvuldig opgebouwde, elegante melodieën en de dialoog tussen expressief gitaarwerk en vindingrijke elektronica, al blijft de grootste troef van de groep toch de soepele, ietwat androgyne falsetstem van Silberman.

Dat The Antlers ook het experiment niet uit de weg gaat zal allicht opnieuw blijken uit het vierde album ‘Familiars’ dat in juni uitkomt. Om de sound helemaal op punt te stellen werd Chris Coady in huis gehaald. De indie producer en geluidstechnicus werkte eerder samen met Yeah Yeah Yeahs, Future Islands en Beach House. Het eerste mooi opgebouwde voorsmaakje ‘Palace’ bulkt alvast (opnieuw) van de meeslepende, treurige melodieën. Smaakt naar meer. (DB)