Band van de Dag #73: Mogwai

© Facebook

Al bijna twintig jaar geldt het Schotse Mogwai als één van de boegbeelden van de postrock.

Ze zijn niet dik gezaaid: bands die erin slagen met overwegend instrumentale muziek en zonder noemenswaardige airplay tot een cultinsituut uit te groeien. Mogwai dankte zijn reputatie aanvankelijk aan epische, oorklievend intense rocknummers, verbouwd op het niemandsland tussen Black Sabbath en Slint, en die vooral live in apocalyptische decibels uitbarsten. Toch gaf het Glasgowse kwintet al gauw blijk van zoveel stilistische veelzijdigheid, dat iedere poging om zijn muziek van een etiket te voorzien, tot mislukken was gedoemd.

Hard-zachtdynamiek

De groep putte haar inspiratie immers uit zeer diverse bronnen, van metal en noise tot prog, kraut en klassieke kamermuziek. Bovendien was ze, net als het Canadese Godspeed you! Black Emperor een pionier van de hard/zacht-dynamiek, al zocht Mogwai met cd’s als ‘Kicking A Dead Pig’ en ‘A Wrenched Virile Lore’ net zo goed aansluiting bij de remix-cultuur van het dance-milieu.

In de loop der jaren is de muziek van de Schotten almaar verfijnder en subtieler geworden. Waar hun composities vroeger vooral in het teken stonden van granieten gitaren, is het aandeel van keyboards en elektronica aanzienlijk vergroot en wordt nu ook het geluidsvolume tijdens hun concerten beter gedoseerd.

Humor

Voor ‘Rave Tapes’, hun onlangs verschenen tiende langspeler, hebben de muzikanten zich, naar eigen zeggen, vooral laten inspireren door de soundtracks van Italiaanse horrorfilms uit de jaren zeventig. Dat levert al eens een sinister sfeertje op, maar tegelijk zijn de heren niet gespeend van enige humor. Dat blijkt ten overvloede uit hun absurde, vaak hilarische songtitels als You’re Lionel Richie, Puff Daddy Antichrist of I’m Jim Morrison, I’m Dead.

Improviseren en arrangeren leerde Mogwai door zijn eigen soundtrackwerk: in 2006 voor de docu Zidane, un portrait du 21e siècle van regisseurs Philippe Parreno en Douglas Gordon, en in 2013 voor de eveneens Franse tv-serie Les revenants.

Alle leden gelijkwaardig

Mogwai is een band waarbij het collectief altijd belangrijker is geweest dan het individu. Van een echte frontman is geen sprake: alle leden zijn gelijkwaardig en dragen in gelijke mate bij tot het repertoire.

Volgend jaar wordt de band twintig, maar het einde is nog lang niet in zicht. ‘Zolang er een publiek is voor wat we doen, gaan we door. Er is een tijd geweest waarin we alleen maar voor mannen met baarden leken te spelen, maar ik zie tot mijn opluchting vaker jonge gezichten in de zaal.’ Dat zal ook blijken op het Brugse Cactusfestival, waar Mogwai op maandag 14 juli alle registers mag opentrekken. (DS/DB)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content