Band van de Dag #65: Teleman

In Teleman zit ’tele’, Grieks voor ‘afstand’. Maar het Britse kwartet is niet ver meer verwijderd van erkenning. Tip voor wie houdt van frisse gitaarpop voor aan de ontbijttafel. ‘Onze drummer komt nooit te laat.’

Teleman is de optelsom van Thomas Sanders (gitaar, zang), Jonny Sanders (keyboards), Pete Cattermoul (bas) en Hiro Hamamiya (drums). ‘We hebben lang over onze naam nagedacht’, zegt Sanders (33) vanuit Londen. ‘Een goede groepsnaam is belangrijk, want je wordt erop afgerekend nog voor iemand één noot van je muziek gehoord heeft.’ Hij kan het weten, want één derde van Teleman (geïnspireerd door de Duitse componist Georg Philipp Telemann) heeft een verleden in het gesplitte indiebandje Pete & The Pirates. ‘Een naam die als een molensteen rond onze nek hing’, aldus de frontman.

Na een optreden in The Old Blue Last, een hippe pub in Shoreditch, weekten ze Hiro Hamamiya los van het groepje in hun voorprogramma. ‘Hiro is een drummer die verloren gelopen is in Londen, een geweldige kerel. Heel gedisciplineerd ook, zoals het cliché over Japanners het wil. Hij komt nooit te laat op repetities. (lacht) Diezelfde avond leerden we ook onze manager kennen, die zich spontaan kwam aanbieden na de show. Er stond iets in de sterren geschreven.’

Eind mei verschijnt debuutalbum Breakfast, geproducet door ex-Suede-gitarist Bernard Butler, die ook al studioarbeid verrichtte voor Duffy, The Veils en Findlay Brown. ‘We zijn aan de plaat begonnen zonder steun van een label. Zonder gehijg in onze nek en zonder deadline, maar ook zonder budget. Bernard heeft meegewerkt met de belofte dat we hem later zouden betalen. Chapeau voor hem.’ Uiteindelijk tekende het viertal bij Moshi Moshi, het indielabel dat releases van onder meer The Drums, Summer Camp en Hercules & Love Affair op zijn naam heeft staan, en binnenkort speelt de groep het voorprogramma van onder meer Franz Ferdinand en Metronomy.

Het vorig jaar geloste Cristina is lieflijke maar prikkelende gitaarpop waarover Paul Lester van The Guardian schreef: ‘Een song met een aantrekkelijke, naïeve kwaliteit over zich, en tegelijk toch een ongrijpbare, erotische essentie.’ De single zal samen met het onlangs uitgebrachte Steam Train Girl op Breakfast komen te staan, trouwens ook een naam waarover is nagedacht: ‘Ik kon haast niet geloven dat die voor de hand liggende albumtitel nog niet bezet was! Het is onze eerste plaat, en het ontbijt is het eerste en belangrijkste wat je doet op een dag. Het heeft ook iets typisch Engels, en iets positief, iets ontspannen.’

Hun invloeden? ‘Ik ben een grote fan van Roxy Music, vooral hoe ze soms stijlvol op de grens van het onsamenhangende en krankzinnige weten te balanceren. Bryan Ferry is zo’n zanger die niet uitblinkt in techniek, maar wel zingt in een distinctieve, eerlijke stem. Net als Lou Reed en Robert Wyatt, nog twee artiesten die ik bewonder.’ Ook Simon & Garfunkel wil Sanders vermeld zien, en de eerste albums van de Italiaanse zanger Franco Battiato: ‘Ik spreek een mondje Italiaans, en Battiato deed eind jaren zeventig, begin tachtig coole dingen. Eén tip? Bandiera bianca, uit zijn album La voce del padrone.’ (JB)