Band van de Dag # 116: Scarlett O’Hanna

Eigenlijk is ze een française, maar een jaar of vier geleden streek indie-folkartieste Scarlett O’Hanna neer in Brussel. Zopas bracht ze met ‘Romance Floats’ haar uitstekende eerste langspeler uit en is ze, samen met een trits échte Belgen, te zien tijdens Les Nuits Botanique.

Ze toerde door Europa als voorprogramma van Wilco, deelde het podium met CocoRosie, Laura Veirs, Scout Niblett en Emily Jane White en zag haar eerste twee, in eigen beheer uitgebrachte ep’tjes (‘Cheap Bling Bling’ en ‘Impostor’) zelfs opgepikt worden door een Japans platenlabel. Niet kwaad voor een singer-songwriter die een groot deel van het Belgische publiek nog moet ontdekken. Met ‘Romance Floats’ maakt Scarlett O’Hanna zich nu klaar om voorgoed uit de anonimiteit te treden. Op die plaat bestrijkt ze een terrein dat in het recente verleden ook al werd ontgind door collega’s als PJ Harvey, Cat Power, Sharon Van Etten en de jonge St Vincent. Haar songs getuigen echter van méér dan genoeg persoonlijkheid om op hun eigen merites te worden beoordeeld.

O’Hanna (echte naam: Anna Muchin) is afkomstig uit Montpellier, waar ze zeven jaar lang de spil vormde van CobSOn. Dat in het Engels zingend indierocktrio verwierf nooit méér dan een cultstatus, maar mocht, als voorprogramma van Indochine, wel ooit voor 15.000 toeschouwers spelen. Nadat de artieste haar diploma van vertaler/tolk op zak had, zakte ze af naar Brussel, een stad die, zo legt ze uit, “over een groter rock-‘n-rollgehalte beschikt dan welke plek in Frankrijk ook.”

Als verstokte doe-het-zelver financiert de zangeres haar eigen platen, schrijft en zingt ze alles zelf, neemt ze zo goed als alle instrumenten voor haar rekening en houdt ze er uitgesproken ideeën over de visuele verpakking op na. Zoals blijkt uit ‘With Hope Comes the Morning’ heeft ze een alles behalve vanzelfsprekend gevoel voor ritme, wat bij technisch geschoolde drummers wel eens voor gefronste wenkbrauwen zorgt. Maar dat vindt ze geen punt: “Liedjes hebben een eigen identiteit. Die moet je respecteren.”

Turnkampioene

Vooral op haar eerste ep’s waren Scarlett O’Hanna’s nummers opvallend beknopt. “Waarom zou ik mezelf herhalen, wanneer ik het gevoel heb dat ik alles al heb gezegd?”, vraagt ze zich luidop af. Wat wordt weggelaten in muziek, vindt ze net zo belangrijk als wat daadwerkelijk wordt gespeeld. Daarnaast huldigt ze een zeker minimalisme en is ze van oordeel dat haar sound bijdraagt tot de betekenis van haar songs. “Muziek maken is voor mij: een soundtrack creëren bij mijn eigen leven.”

O’Hanna vertrouwt op haar instincten. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de video voor ‘Thieves’. In de clip danst de chanteuse, die op haar twaalfde de nationale turnkampioene van Frankrijk werd, met een blauw lint in een droogstaand zwembad. Een andere van haar liefhebberijen is fotografie. “Ken je ‘The Gorgeous Nothings’, die dichtbundel van Emily Dickinson? Haar poëzie handelt over de schijnbaar onbelangrijke momenten in een mensenleven, die achteraf juist van een grote betekenis blijken te zijn. Soms merk je iets op -een lichtinval, een wolkenformatie- dat een oogwenk later alweer verdwijnt. Maar als je het vastlegt, kun je die ervaring vasthouden of bevriezen. Precies daarom hanteer ik de camera: ik ben geobsedeerd door de tijd.”

Ook aan teksten hecht de artieste veel belang. ‘Dramamine’, haar nieuwe single, is genoemd naar een medicijn tegen wagenziekte, maar gaat eigenlijk over haar onvermogen de controle over bepaalde facetten van haar leven uit handen te geven. Andere songs uit ‘Romance Floats’ staan in het teken van gemis en afwezigheid (‘One By One’), haperende communicatie (‘I Won’t Dive In’) of liefde en de teloorgang ervan (‘The Jacket’). “I collect the unsaid”, zingt ze in ‘Nothing True Dies Away’, waarmee ze aangeeft dat stiltes soms méér zeggen dan woorden.

Kinderlijk

Opvallend genoeg waren meer dan de helft van de tracks op ‘Cheap Bling Bling’ instrumentaal. “Nadat het hoofdstuk CobSOn was afgesloten, had ik er nood aan mijn speelse, kinderlijke impulsen weer vrij spel te geven. Die instrumentals waren niet alleen míjn manier om de groep te begraven, ze symboliseerden ook mijn terugkeer naar de piano, het instrument dat ik tussen mijn zesde en achttiende het vaakst had bespeeld. Zo hoopte ik het gevoel dat mij oorspronkelijk in de richting van de muziek had gedreven, terug te vinden.”

Haar favoriete plaat blijft, tot nader order ‘The Hour of Bewilderbeast’ van Badly Drawn Boy. “Op mijn zeventiende kreeg ik ze van iemand cadeau en aanvankelijk vond ik ze vooral raar: te lang, te intens en er zaten méér details in dan ik kon bevatten. Maar uiteindelijk kropen die achttien songs wel onder mijn huid. Ik luister er al twaalf jaar naar en die cd klinkt nog altijd even fris. De arrangementen, de productie, elke keer hoor ik er weer wat nieuws in. Het is een wereld waar je naar hartenlust in kunt verdwalen.”

Waarom Anna Muchin tegenwoordig als Scarlett O’Hanna door het leven gaat? “Op een keer ging ik met wat vrienden een glas drinken in Montpellier. De sfeer was uitgelaten en iemand aan de overkant van het café riep “Oh Anna, arrête de faire ta scarlette”. Een verspreking, want in het Frans kennen we de uitdrukking “arrête de faire ta starlette”, wat zoveel betekent als “hou toch op met je zo aan te stellen.” En meteen dacht ik: ha, Scarlett O’Hanna, daar kan ik wel iets mee.”

Dirk Steenhaut

Scarlett O’Hanna treedt morgen (woensdag 21 mei) op tijdens Les Nuits Botanique in Brussel. ‘Romance Floats’ is uit op Pop Up Records.