Zes alternatieve Vlaamse Televisiesterren om de show uit het slop te halen

Vanavond worden de Vlaamse Televisiesterren uitgereikt, een awardshow waar zelfs de genomineerden geen interesse meer voor kunnen veinzen. Omdat wij liefhebbers van constructieve journalistiek zijn: zes alternatieve televisiesterren om de show uit het slop te halen.

2016 schonk ons Auwch, een reeks die het concept ‘scenarieel misverstand’ herdefinieerde. Er was een aflevering waarin Ben Segers met zijn vader naar de hoeren gaat omdat die niet weet wat een ‘blowjob’ is en bij het buitengaan zijn vrouw tegenkomt en die denkt dat Ben naar de hoeren geweest is. Er was een aflevering waarin Ben Segers met het licht in de badkamer knippert omdat hij denkt dat Axel Daeseleire zijn besneden penis aan zijn vrouw aan het laten zien is, maar die blijken al de kamer uit te zijn en Jan Verheyen zit erin en die heeft epilepsie. Er was een aflevering waarin Ben Segers masturbeert in de zetel terwijl zijn vrouw in bed masturbeert en dan vraagt zijn vrouw ineens ‘Wat zijt gij aan het doen?’ en dan zegt hij ‘Ik dacht dat we samen gingen masturberen?’.

Voor de winnaar moeten we bij het misverstand zijn waarin Segers in één urne de as van zijn moeder bewaart en in een andere een kilo filet d’anvers. Lang verhaal kort: Ben heeft op de mannenbrunch van Axel níét de urne met filet d’anvers bij.

Auwch was één groot misverstand. Laten we het daarop houden.

‘Oké jongens, Canvas heeft ons samengebracht om de naam te bedenken voor een nieuw muziekprogramma met Bart Peeters. Ze willen iets als Van Abba tot Zappa, maar dan origineler. Iets met een woordspeling dus.’

‘Van Bawb tot teen?‘

‘Van hier tot in Tokio Hotel?’

‘Van naaldje tot Daantje?’

‘Mja. Allemaal zeer goede opties, jongens. Prima werk. Maar het mist nog iets. Nog suggesties?’

‘Ik had er nog eentje opgeschreven, maar…’

‘Zeg maar, Paul. Domme ideeën bestaan niet.’

‘Bwa, nee. Ik vind zelf dat het op niks slaat, dat is alles. Maar ik zat dus te denken: wat als we in ‘van boven tot onder’ het woord ‘boven’ vervangen door ‘Bowie’?’

‘Geni-fucking-aal, Paul. Geni. Fucking. Aal.’

Mocht u dit nog niet gezien hebben: googel nu ‘2Empress: Wat u niet zag op Laundry Day’. Echt. Googel dat. Het betreft een The Sky Is the Limit-filmpje van Justine van dj-duo 2Empress die backstage op Laundry Day haar podiumtekst repeteert. IJsberend. Armen gekruist. Starend naar de grond. Omgeven door de grote leegte. De teksten die ze er probeert in te prenten zijn ‘Put your hands up in the air. Come on’, ‘Oh yes, we’re going to the left, we’re going to the right’, ‘Oowa, oowa’ en ‘Check’. Het beste stuk zit op 00’57”, wanneer ze de zinnen ‘Party people, are you guys ready for us?’ en ‘I said: are you guys ready for us?’ te berde brengt, gevolgd door ‘Let me fucking heaaaaar you’.

Zoals gezegd: omgeven door de grote leegte.

Wij hebben daar niks aan toe te voegen.

Googel dat gewoon.

11 januari 2016 was de dag waarop bekend werd dat Bowie gestorven was. En de dag dat de media volstrekt en algeheel zot werden. Het begon met Ivo Van Hove, die op de hoogte was van Bowies ziekte, en op de Belgische radio, de Belgische en de Nederlandse tv kwam getuigen over zijn discretie. Er was Ozark Henry, die kwam vertellen dat hij zonder Bowie geen muziek zou hebben gemaakt. Maar vooral: er was een hallucinante episode van Van Gils & gasten. Eerst boog Lieven zich over de vraag hoe goed Serge Simonart Bowie kende. Simonart bleek hem ‘zeven keer’ te hebben geïnterviewd, ‘veertien of vijftien keer’ te hebben ontmoet én ‘uitgebreid mee gepraat, dus ook buiten interviews’ en bij zijn thuis geweest te zijn. Van Gils concludeerde daarop dat dat ‘een vrij intiem contact was, mag je dan wel zeggen’, gevolgd door ‘blij dat we dat weten’. Waarna Eva De Roovere de eerste strofe van The Man Who Sold the World mocht coveren. De lyrics las ze van een blad papier af. Dat was als eerbetoon bedoeld.

11 januari 2016 was een zware dag voor David Bowie-fans.

En dan hebben we het over Daisy, een bijna blinde kandidate die enkel het verschil tussen licht en donker kan zien, en tijdens de blind auditions een versie van Boudewijn de Groots Avond brengt. Als er na dertig seconden nog niet is afgedrukt door de jury, denk je als kijker: ‘Wacht eens. Daisy kan niet zien of iemand zich omdraait. Hoe gaan ze dat doen als er niemand afdrukt?’ Als er na een minuut niet is afgedrukt, denk je: ‘De makers zullen daar wel aan gedacht hebben. Kan niet dat ze daar niet op voorzien zijn. Toch?’ Als er na anderhalve minuut niemand heeft afgedrukt, denk je: ‘Ze zullen haar wel een oortje hebben gegeven. Kan niet anders. Ze gaan haar dat toch niet zelf laten vragen. Dat zou verschrikkelijk zijn. Serieus: dat gaan ze toch niet laten gebeuren, hé?’

Wel dus.

‘Heeft er iemand zich omgedraaid?’ vraagt Daisy als het applaus is gaan liggen.

‘Helaas’, antwoordt Bent Van Looy.

Daisy’s ‘Oh’ die daarop volgt: hartverscheurendste tv-moment van het jaar.

Freya van Tutu Chic die Veronique De Kock een gratis trui van haar kledinglabel geeft. Ze doet dat met de woorden: ‘Ik heb een cadeautje voor u. ’t Is ne medium.’

En dát is wat wij passief-agressief noemen.