‘Zelden leidde een serie tot een grotere genderkloof in mijn huishouden dan ‘Wanderlust”

Vrouwenreeks of niet, onze tv-recensente vond de nieuwe Netflix-reeks ‘Wanderlust’ best te pruimen.

Omdat een mens al eens nood heeft aan ontspanning en rust, keken we de voorbije weken naar Wanderlust. Zelden leidde een serie tot een grotere genderkloof in mijn huishouden. Niet omdat ze de grenzen aftast van buitenechtelijke seks met wederzijdse toestemming, wel omdat het volwassen of bijna volwassen mannelijke deel van mijn gezin zich na een aflevering slechts lauw tot onderkoeld enthousiast toonde. Terwijl ik het had over de schoonheid van het zoekende, tastende, twijfelende en aarzelende van de reeks, persten zij collectief de lippen op elkaar en beperkten hun commentaar tot een ontwijkend ‘hmmm’.

Ik draafde lustig verder op mijn paard. Of ze het niet goed vonden? Zagen ze het dan niet? De worsteling van een vrouw met het huwelijk en de liefde, hoe ze klem zat in een relatie die haar intellectueel genot verschafte, maar haar seksueel al lang niet meer prikkelde en hoe iedere poging om uit die impasse te raken altijd wel ergens een litteken openscheurde of een nieuwe kwetsuur veroorzaakte?

Het kon niet boeien, vatte het bijna volwassen deel van het mannelijke gezelschap het samen. Hen besloot ik te negeren. Toen schraapte mijn man zijn keel. ‘Het is niet dat het slecht is, of zo.’ Ik hoorde het doffe geluid van fluwelen handschoenen waarmee hij zijn tegenargument naar me toe schoof. ‘Maar.’ Hij aarzelde. Alsof hij wist welke bom hij zou laten ontploffen als hij zijn zin afmaakte. Aan de andere kant van de woonkamer troepten de zonen strategisch samen rond de tablet.

‘Het is toch wel een beetje een vrouwenreeks.’ Daar had je het. Het hoge woord was eruit. Ik steigerde. ‘Vrouwenreeks?’ Ik spuwde het woord uit alsof het een beschimmelde pruim was. Overdreven, dat besef ik ook, maar we zaten niet meer in het stadium van de redelijkheid. ‘Gewoon omdat het verhaal het standpunt van een vrouw belicht? Omdat je eens door de ogen van een vrouw naar een uitrafelende relatie kijkt?’ Mijn man maakte een wegwerpgebaar alsof hij wilde zeggen dat het toch niet de moeite was over een fictiereeks zo’n torenhoge boom op te zetten. Hij verhuisde naar de andere kant van de woonkamer. De gendergrens was nu officieel.

Die avond keek ik alleen naar Wanderlust. Ik genoot van dat voortdurend aarzelende van de reeks, van de onafgemaakte zinnen, van de onmacht van een relatietherapeute die verondersteld wordt het wel te weten maar over haar eigen liefde en leven in het duister tast. ‘Een vrouwenreeks? En dan?’ besloot ik met enig gevoel voor nijdigheid.

‘Waar kijken jullie naar?’ riep ik naar de overkant. ‘Norsemen.’ Ze antwoordden zonder hun ogen van het scherm te halen. ‘Goed?’ Aan de andere kant van de gendergrens konden ze hun grijns nauwelijks onderdrukken. ‘In ieder geval geen vrouwenreeks.’