‘Wissel van de macht’: je zou bijna medelijden krijgen met Hilde Crevits

Onze tv-criticus keek naar het tweede seizoen van ‘Wissel van de macht’ en constateert een begrafenisstemming in het zogenaamde hart van de macht.

Heeft het te maken met het rode pluche van de Senaat dat toch een zekere gelijkenis vertoont met de binnenstof van een luxueuze doodskist? Het valt in ieder geval op dat elk van de geïnterviewde politici in deze tweede reeks over de recente Belgische politieke geschiedenis niet onmiddellijk overstroomt van levensvreugde. Integendeel. Er heerst een zekere begrafenisstemming in het zogenaamde hart van de macht.

Het zijn dan ook niet de vrolijkste verhalen die ze daar vertellen. Over breuken in en tussen partijen, over messen die blijkbaar vaker in de rug van een partijgenoot belanden dan in die van een politiek opponent. Als politiek journalist met vele kilometers op de teller doet Marc Van de Looverbosch er weinig aan om de gangbare clichés over de politiek uit de wereld te helpen. Het is een harde stiel, zo blijkt, waar niet altijd evenveel eer valt te rapen. Zeker niet als je last hebt van goede bedoelingen.

Iets wat Marc Van Peel al lang achter zich heeft gelaten. Hij zat in de Senaat alsof hij van het strand van Alicante was geplukt. Hij had dan ook een deugddoende vakantie achter de kiezen. India. Moet je doen, een aanrader, 27 deelstaten en alle dagen ruzie. Van Peel glom nog van het nagenieten. Misschien omdat hij al tijdens zijn carrière getoond had dat hij niet zo hoog opliep met al te stevige principes. Van Peel was uiteindelijk de man die olijke filmpjes opnam voor de verkiezingen waarin hij Bart De Wever letterlijk buitensloot uit het stadhuis van Antwerpen om na de verkiezingen even goedgemutst een knieval te maken voor diezelfde De Wever.

Politiek, leek Van Peel ook in de Wissel van de macht uit te stralen, is geen stiel voor mensen met een teer hart, met schaamtegevoel of met een hang naar rechtlijnigheid. Tuurlijk, ooit had hij over de Open VLD wel eens gezegd: ‘Het geknakte riet zult gij niet breken.’ Haha, dat Marc dat filmpje nog had teruggevonden, hij reageerde daar wat monkelend op. Alsof hij zich niet kon voorstellen dat iemand dat of hem ooit ernstig zou nemen. Een mens in de politiek zegt vooral veel en daarbij is er slechts één gouden overlevingsregel: laat nooit het achterste van je tong zien. Van Peel grijnsde breed. En zonder verder commentaar te leveren, maakte hij prompt duidelijk wat hij dacht van mensen die dat wel deden, de rechtlijnige politici die de partij boven persoonlijke ambitie plaatsen. Zoals Marianne Thyssen zo vaak had gedaan. Van Peel zei het niet, dat doen tjeven zelden, maar de hints waren er wel.

Het is de op een na meest schrijnende vaststelling van deze politieke geschiedenis van de afgelopen jaren. Dat mensen als Thyssen, die kiezen voor de weg van de betrouwbaarheid, in de eigen partij het veld moeten ruimen voor de schakers en de strategen, de mannen van het grote spel. ‘We zijn Marianne heel dankbaar’, zei Wouter Beke. Even daarvoor had hij nog aan Van de Looverbosch verklaard dat hij politicus was geworden omdat hij zo’n goed toneelspeler was. Maar hier viel hij uit zijn rol. De woorden klonken alsof hij ze uit zijn strot wrong. Lekker smaken deden ze ook al niet.

De meest schrijnende vaststelling is hoe snel men veroudert in de politiek. Letterlijk. Alsof die dagen in, uit, zonder, tussen regeringen en parlementen zich diep in het gelaat en het lijf nestelen. Tussen de vrolijke, frisse vrouw die Yves Leterme in een restaurant in Torhout verraste door te onthullen dat zij de nieuwste x-factor moest zijn in zijn regering en de vermoeid ogende Hilde Crevits die de anekdote vertelde, lagen duidelijk twaalf lange, lange jaren. Je zou bijna medelijden krijgen.