Waarom ‘Squid Game’ kans maakt om de best bekeken Netflixreeks ooit te worden

Netflix heeft alweer een verrassingshit beet.

Squid Game is een Zuid-Koreaanse tv-reeks van Hwang Dong-hyuk over 456 mensen die zichzelf in financiële problemen hebben gewerkt. Om hun schulden af te lossen nemen ze deel aan een clandestiene wedstrijd, waarbij ze het in zes kinderspelen – Eén, twee, drie: piano! is het eerste – tegen elkaar opnemen voor een prijzenpot van 33 miljoen euro. De adder: wie niet wint, sterft. Doorgaans op gruwelijke wijze. Squid Game is half een allegorie op sociale ongelijkheid, half een survivalreeks vol bloedige gore.

Halverwege vorige maand verscheen de reeks op Netflix, waar ze in twee weken tijd uitgroeide tot een fenomeen. Zowel in de VS als in het Verenigd Koninkrijk stond Squid Game als eerste Zuid-Koreaanse serie ooit op de eerste plaats in Netflix’ top tien, en ook in ons land eindigde de reeks helemaal bovenaan. Netflix liet weten dat Squid Game ‘een goede kans maakt’ om Bridgerton voorbij te steken als de meest bekeken Netflixreeks ooit. (Ter nuancering: aangezien het aantal abonnees blijft groeien, is er elke zes maanden wel een nieuwe ‘meest bekeken Netflixreeks ooit’. Netflix blijft volharden in dit soort dubieuze communicatie.) Op TikTok is Eén, twee, drie: piano! al weken trending, net zoals het recept van dalgona, een suikerkoekje dat een rol speelt in de derde aflevering.

Naar een verklaring voor dat succes is het niet ver zoeken: Squid Game bouwt voort op wat werkt. De gewelddadige premisse gaat terug op de dystopische survivaltraditie van Battle Royale,The Hunger Games en Fortnite. Met zijn rode overalls en PlayStation-maskers heeft de reeks dezelfde sterke visuele identiteit als La casa de papel, een serie waarmee Squid Game ook een voorliefde voor twists en cliffhangers deelt. De allegorische maatschappijkritiek is verwant aan die van Parasite, de Zuid-Koreaanse Oscarwinnaar van 2020, de kleurrijke decors van de kinderspelen doen dan weer denken aan Aziatische gameshows als Hole in the Wall.

Maar Squid Game verkent ook onbekend terrein. Terwijl de meeste survivaldrama’s zich afspelen tegen een dystopische achtergrond, vindt Squid Game nadrukkelijk plaats in het Seoel van hier en nu. Het verhaal mag dan een parabel zijn, de personages gedragen zich als mensen, die voortdurend moeten beslissen tussen overleven en empathie. Ook als kijker ontsnap je niet aan die permanente gewetenstrijd. Squid Game is meer dan voyeuristisch toekijken wie er als laatste overblijft. De sterkte van de reeks zit net in haar menselijkheid.

– Na Stranger Things, La casa de papel, Sex Education, Making a Murderer, The Queen’s Gambit en Lupin is Squid Game de zoveelste hit die uit het niets lijkt te komen. Je vraagt je af waarom Netflix voor sommige reeksen wél nog promotie voert.

– Het recept voor dalgona: verhit al roerend één eetlepel suiker op een laag vuur met een snuif baksoda. Giet uit over bakpapier, wacht twintig seconden en druk er dan een vormpje in.

– Aangezien er sowieso een tweede seizoen komt: we zijn héél benieuwd of ze in Zuid-Korea Dikke Bertha kennen.

– Wij kunnen het nog altijd niet hebben over Hole in the Wall zonder te denken aan Jo Planckaert die zijn knieschijf breekt op een stuk piepschuim. Dát was pas wrede tv.