Waarom het absurde ‘JoJo’s Bizarre Adventure’ de amusantste anime van het moment is

JoJo’s Bizarre Adventure evolueert van een ruzie tussen twee stiefbroers in 19e-eeuws Engeland naar een losgeslagen vampierenserie vol compleet belachelijke gevechten op basis van ademhalingstechnieken. En dat zijn nog maar de eerste drie afleveringen van deze serie die ondertussen aan haar vijfde seizoen bezig is.

Begin deze maand werden de eerste 12 aflevering van Stone Ocean op Netflix gezet. Dat is het zesde deel en vijfde seizoen (het eerste seizoen bestaat uit twee delen) van JoJo’s Bizarre Adventure, een Japanse animatiereeks die een enorme cultstatus heeft verworven dankzij haar absurditeit.

JoJo’s Bizarre Adventure is de animatie van de gelijknamige mangareeks (kortgezegd: Japanse stripboeken) van Hirohiko Araki. Het verhaal is opgesplitst in verschillende delen, en elk deel volgt een ander lid van de Joestar-familie dat allemaal, wel ja, bizarre avonturen beleeft.

Phantom Blood, het allereerste deel, volgt Jonathan Joestar, een jongeman in 19^e-eeuws Engeland die zo nobel mogelijk wil leven. Zijn aristocratische leventje wordt verstoord wanneer zijn vader Dio Brando adopteert, een ware etter die zijn leven een hel maakt. In de spanne van maar liefst drie afleveringen die elk zo’n twintig minuutjes duren evolueert Dio Brando van een irritante stiefbroer naar een soort oervampier die een heel dorp uitmoordt. Vervolgens ontmoet Jonathan de mysterieuze meneer Zeppeli, die hem een soort ademhalingstechniek aanleert die hem in gevechten helpt om de onsterfelijke vampieren toch naar de eeuwige jachtvelden te sturen.

De eerste twee delen focussen volledig op deze ademhalingsoefeningen voor gevorderden, maar pas vanaf het derde deel wordt het belangrijkste element toegevoegd waardoor de serie zo’n cultstatus vergaarde. Vanaf dan krijgen alle personages een ‘stand’, een soort geest die hen van een specifieke kracht voorziet en die zich ook in de vorm van een soort monster kan manifesteren om zo de stands onderling de laten knokken. Pokémongevechten voor gevorderden.

Als u vindt dat het bovenstaand als absurde onzin klinkt, dan hebt u daar helemaal gelijk in. Het is echter wel extreem entertainende onzin. Vier redenen waarom Jojo’s Bizarre Adventure wel eens uw nieuwe guilty pleasure zou kunnen worden.

De reeks is een grote adrenalinerush

JoJo’s Bizarre Adventure is een zogenaamde ‘shonen’, typische jongensachtige manga en anime waarin vooral veel gevochten wordt. Het bekendste voorbeeld is wellicht Dragonball Z. Araki maakt gebruik van alle clichés en vergroot ze uit tot het maximum. Let op: het is geen subversieve parodie, maar een reeks die oprecht plezier vindt in alle clichés van het genre.

Er worden heel wat robbertjes gevochten, maar het aantal klappen dat valt is uiteindelijk niet zo heel groot. Dat komt doordat er vooral veel hersengymnastiek bedreven wordt, die tussen elke zet ook nog eens uitvoerig uitgelegd wordt. Het is niet uitzonderlijk dat er in één gevecht vier of vijf plotwendingen plaatsvinden, volgens het stramien: ‘Oh, ik wist dat je dat ging doen, dus ik heb hier al op geanticipeerd door een heel plan voor te bereiden.’ ‘Ha, maar ik dacht al dat je dat plan volledig ging voorbereiden, dus ik heb nog een veel complexer plan klaargezet.’ ‘Maar ik had op mijn beurt weer voorspeld…’ En zo voort. Het resultaat is niet zelden hilarisch.

Ook als een personage bijvoorbeeld van een klif valt, is het ongelooflijk hoe lang die val duurt en welke complexe denkschema’s het personage in die tijd naar boven kan halen. De denkpistes zijn zo belachelijk, maar worden met zo veel overtuiging en over the top amusementsfactor gebracht dat u niet anders kan dan er volledig in op gaan.

Bij de animatie komt daar ook nog eens de voice over bij. Anime heeft sowieso al de reputatie heel schreeuwerig te zijn, en JoJo’s Bizarre Adventure is in dat opzicht het absolute summum. De gevechten zijn een kakofonische symfonie van rasperige stemmen die elkaar vanalles toeschreeuwen, en we raden aan om het volume tijdens het kijken zo hard mogelijk te zetten. Die energie zet zich ook naast de slagvelden voort. In deel vier is er bijvoorbeeld een beruchte aflevering waarin de personages simpelweg in een Italiaans restaurant gaan eten. We kunnen u nu al beloven dat u nog nooit zo hyperactief bent geworden door een culinair programma.

Of u kunt hieronder al eens kijken hoe een gewone rugbymatch er in de serie aan toe gaat:

Het wordt steeds absurder

Van Araki wordt wel eens beweerd dat hij tijdens het schrijven absoluut geen overkoepelend plan heeft, maar gaandeweg gewoon wat verzint. Het gebeurt regelmatig dat personages bepaalde krachten toegewezen krijgen, maar dat die een paar afleveringen verder compleet vergeten worden en dat de persoon in kwestie plots tot heel andere dingen in staat is. In een bloedserieus drama zou dat een ‘plot hole’ heten, bij campy entertainment als JoJo’s Bizarre Adventure voegt het alleen maar toe aan de heerlijke wtf-factor.

Zoals hierboven al aangehaald ontspoort het verhaal ook al heel snel richting vampierenongein – en dat zijn nog maar de eerste twee delen. Vanaf deel drie doen de ‘stands’ hun intrede, die ook per seizoen absurdere krachten krijgen. In Stardust Crusaders, het deel waarin die geesten geïntroduceerd worden, krijgen we nog veel simpele stands te zien genre ‘grote gespierde man die heel hard kan slaan’ of ‘behendige ridder die heel snel met zijn zwaard kan schermen’.

Ook qua setting is de serie nogal… gevarieerd. Deel drie is een groots opgezette reis doorheen Azië en Noord-Afrika waarbij elke tussenstop gekenmerkt wordt door een gevecht. Deel vier begin als een luchtige high school-anime en het duurt tot halverwege voor de belangrijkste boosdoener geïntroduceerd wordt. In deel vijf werkt het hoofdpersonage zich op in de Italiaanse maffia terwijl deel zes een geïnterneerde in een vrouwengevangenis volgt.

Een greep uit de superkrachten in die latere delen: een geest die ervoor zorgt dat alle mensen die naar beneden bewegen een dodelijk virus krijgen, een vrouw waarbij er een sticker uit haar vinger groeit die objecten verdubbelt als ze die erop plakt, een stand die een slot op iemands hart hangt dat groeit naarmate de persoon zich schuldiger gaat voelen door zijn acties,…

Het is trouwens een running gag in de fanbase dat niemand écht snapt hoe de krachten van de ultieme bad guy in deel vijf werken, inclusief Araki zelf.

Om maar te zeggen: het plezier in JoJo’s Bizarre Adventure schuilt niet alleen in de energiekick, maar ook in de brede waaier aan voorgeschotelde ideeën.

Het design van de personages en hun garderobe is enorm extravagant

Visueel hoeft JoJo’s Bizarre Adventure qua gekkigheid absoluut niet onder te doen voor de verhaallijnen. Dan hebben we het niet enkel over het mooie kleurgebruik, maar vooral over de manier waarop de personages en hun outfits vorm zijn gegeven.

Ook het design evolueert met de serie mee. De eerste delen zijn alle personages hypermasculiene spierbundels die met hun borstkas de helft van het scherm innemen. Het past perfect bij het overdreven karakter van heel de reeks. In dit deel zijn er echter al heel wat grappige accenten toegevoegd. Zo draagt Jotaro, hoofdpersonage van deel drie, steevast een pet waarvan het nooit duidelijk is waar die eindigt en waar zijn haarlijn begint. Qua haardos kunnen we ook de strakke cilinder van Jean-Pierre Polnareff aanbevelen. Josuke, de Joestar uit deel 4, maakt er overigens een heel belangrijk punt in het verhaal van dat niemand met zijn bizarre kapsel mag lachen.

Vanaf deel vier krimpen de personages drastisch en worden het magere fashionista’s. Giorno Giovanna, het hoofdpersonage van deel vijf, draagt bijvoorbeeld een knalroze hemd met in het midden een uitgeknipt waardoor hij permanent met een ontblote bast rondbazuint. Wanneer de personages uit de eerdere en de latere delen elkaar ontmoeten, zorgt dat overigens voor een erg geinig contrast.

Ook de lichamen van de nevenpersonages worden per deel gekker. Zo heb je in deel vier de onuitstaanbare Shigechi, een ettertje met een hoofd dat eruit ziet als een kastanjebolster. Ons favoriete personage is Pesci, een man die schijnbaar een kin of nek heeft, zonder dat daar ooit een verklaring voor wordt gegeven. Bovendien doen zijn groene plukjes haar hem eruit zien als een ananas. Zijn broer is normaal gebouwd, net als het hele team huurmoordenaars waar hij deel van uitmaakt. Niemand geeft er zelf ooit een opmerking over, en die absurde vanzelfsprekendheid vat de schoonheid van de serie mooi samen.

Voor muziekliefhebbers is het een groot herkenningsfeest

Een van de opmerkelijkste leukigheden in de reeks, is dat Araki het merendeel van de personages klassieke namen uit de muziekgeschiedenis heeft gegeven, vooral uit het rockcircuit. Zo heten de vier oppervijanden uit het tweede deel Wamuu (Wham), Esidisi (AC/DC), Kars (The Cars) en Santana. Later wordt het aanbod gevarieerder, met stands die bijvoorbeeld Notorious B.I.G., Spice Girl of Aphex Twin heten.

Om alle referenties door te hebben zal u wel uw oren moeten spitsen en door de Japanse uitspraak te luisteren. De ondertitels hebben namelijk de neiging om de verwijzingen naar artiesten en nummers aan te passen, wellicht om copyrightredenen. Sommige daarvan zijn best makkelijk af te leiden, zoals Mary Lynn Manson. Andere zijn echter veel minder evident. Aerosmith wordt bijvoorbeeld ‘Little Bomber’ en Kiss ‘Smack’. Onze favoriete verbastering is ‘Flaccid Pancake’, de nieuwe naam voor Limp Bizkit.

De barrage aan muzikale namen voegt vooral nog een extra dimensie toe aan het knotsgekke universum van JoJo’s Bizarre Adventure.