Waarom Disenchantment de beste Netflix-reeks van de zomer is

© .

Een nieuwe reeks van Matt Groening is tegenwoordig minder groot nieuws dan in 1999, toen The Simpsons-fans van Portland tot Poperinge kwijlend naar Futurama uitkeken. Disenchantment presenteert zich anno 2018 als een hobbyproject van de ouder wordende meester, dat niettemin het beste is dat deze zomer op Netflix verscheen.

Het blijft een van de grootste raadselen van deze tijd, hoe je tegelijk een fan van Matt Groening en een rechtse conservatief kunt zijn. Of niet? Het brein achter The Simpsons voert zijn goudhaantjes uit Springfield intussen al zo lang op, in steeds fletser wordend geel, dat je zou vergeten dat hij een kwarteeuw geleden een hele generatie de weg wees. Zo revolutionair en scherp als pakweg de eerste negen seizoenen van The Simpsons wordt zijn nieuwe reeks evenwel nergens, en ook Futurama blijft voorlopig een trapje hoger op onze Groening-ladder staan.

Een kruising tussen Lisa Simpson en Bender, met de klassieke Matt Groening-overbite? Daar ga je als vanzelf voor supporteren.

Dat neemt niet weg dat de eerste vier afleveringen van Disenchantment op het gebied van inspiratie, entertainment en afwerking een pak boven de Netflix-kwaliteitsnorm van 2018 uitsteken. De reeks presenteert zich als een met veel liefde en een poco te weinig zelfkritiek ineengestoken hobbyproject, dat de ouder wordende fan zeker zal aanspreken. Er is ruimte voor verbetering, maar we herinneren ons niet dit jaar al zo veel gegrinnikt te hebben. De troeven op een rij!

1. Middeleeuwen

Dreamland is hier geen aan Colruyt gerelateerde keten van speelgoedwinkels waar uw kroost zich spiritueel en u hen fysiek verliest, wel een magisch middeleeuws koninkrijk dat de ideale speeltuin vormt voor de schalkse knaap in Groenings 64-jarige borst. Met elfjes als kettingrokende straatmadelieven, reuzen die zichzelf grammaticaal verbeteren en talloze mopjes over incest en de pest doet de reeks nochtans geen enkele keer aan Game of Thrones denken.

2. Verhaal

Zelfs als je de oneindige odyssee van Homer door een onbegrijpelijke wereld meetelt, is dit de eerste Groening-reeks met wat kenners een overkoepelende verhaallijn noemen. Elke episode begint netjes waar de vorige in complete chaos geëindigd is. Een goeie zet: bij Friends, Cheers en al uw favoriete sitcoms wisten ze ook dat een beetje drama de kijker meesleept als de moppendichtheid wat minder wordt.

3. Personages

Een nieuwe Homer, Moe of Bender hebben we tot dusver niet ontdekt. Maar de met het accent van een maffioso uit New Jersey pratende koning Zog (John DiMaggio, die – verhip – ook aan Bender een stem gaf) is een toppertje. En de drie hoofdfiguren zijn ook niet mis.

Princess Bean kan zuipen en vuilbekken als Bender. Is daarnaast, net als die goeie ouwe Lisa Simpson, zo’n beetje de voice of reason in een door waanzin geregeerde wereld. De eerste afleveringen draaien om haar pogingen om te ontsnappen aan een gedwongen huwelijk. Een kruising tussen Lisa en Bender, met de klassieke Matt Groening- overbite? Daar ga je als vanzelf voor supporteren.

Waarom Disenchantment de beste Netflix-reeks van de zomer is
© .

Elfo een elf die uit de elfenwereld is vertrokken omdat hij weleens wat anders wilde eten dan snoep. Is, behalve ontzettend verliefd op Bean, ook een ontzettende do-gooder. Nochtans eigenaar van een gezicht dat goed op dat van Bart Simpson lijkt.

Luci een kleine demon die Bean op het slechte pad moet brengen, maar vooral uit is op lol. Rookt en drinkt alsof hij in een sixtiesshow optreedt en wordt door koning Zog aldoor met een kat verward. Waarop hij een trap krijgt. Met zijn cynische oneliners en doorgedreven gewetenloosheid zou Luci het komische middelpunt van Disenchantment moeten zijn, maar de schrijvers maken het zichzelf hier weleens te gemakkelijk. Doe ons maar Elfo. En koning Zog!

4. Muziek

De jonge Matt Groening was fan van Frank Zappa, Captain Beefheart, The Fugs, Sun Ra en ‘alles wat verder ging dan de flowerpower die toen in zwang was’. De muziek die Mark Mothersbaugh, onder andere bekend van het geniaal gekke Devo en de vroege films van Wes Anderson, voor Disenchantment geschreven heeft, ligt veel dichter bij de geest van de meester dan alle Peppers-, U2– en Aerosmith-cameo’s in The Simpsons samen.

5. Monty Python

Misschien ligt het aan de Britse tongval van sommige nevenpersonages, of aan het feit dat Groening het zelf heeft toegegeven. Feit is dat de onnozelheden van Disenchantment weleens aan die van Monty Python doen denken, en niet alleen aan The Holy Grail. Reden te meer om elke tweeverdiener met kinderlast dit jaar voor het slapengaan een halfuurtje Disenchantment voor te schrijven. Uw ziekenfonds zal er wel bij varen.

Disenchantment

Nu te zien bij Netflix.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content