Onlangs was in dit blad te lezen hoe moeilijk het is om goede literatuur te verfilmen. Wat dat betreft is geen klif zo steil als Honderd jaar eenzaamheid, het magisch-realistische meesterwerk van de Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez uit 1967. Vanwege de tientallen personages, levende én dode. Vanwege de ongebreidelde verbeeldingskracht waarmee de latere Nobelprijswinnaar de hele Latijns-Amerikaanse wereld in het fictieve dorp Macondo wist te vatten. En omdat meer dan vijftig miljoen lezers zich intussen elk een andere, heel eigen voorstelling van het geslacht Buendía uit Márquez’ alomvattende kroniek hebben gemaakt. Je moet gek zijn om aan een serie als One Hundred Years of Solitude te beginnen. Maar dat is wellicht ook een goede eigenschap om dit titanenwerk tot een goed einde te brengen.
Márquez zelf heeft zich tot zijn dood verzet tegen een verfilming van zijn klassieker. Die missie was volgens hem gedoemd te mislukken. Maar zijn nazaten stemden wél in met de reeks, op voorwaarde dat ze gedraaid werd in Colombia en met Colombiaanse acteurs. Slechts een derde van de 25 belangrijkste personages wordt gespeeld door professionals. In totaal probeerden om en bij de 10.000 mensen een rolletje te bemachtigen, en meer dan 1000 arbeiders werkten mee aan de opbouw van Macondo.
Tot zover de cijfers, wat met de kunst? One Hundred Years of Solitude is natuurlijk maar een van de vele mogelijke adaptaties van Márquez’ kroniek. Terwijl de voice-over rechtstreeks uit het boek citeert, presenteren de makers hun eigen, min of meer chronologische en in hoofdstukken opgedeelde kijk. Een halve pagina uit het boek wordt hier een verhaallijn van vijftien minuten, waardoor elders streng moet worden gesnoeid. Er zijn zestien afleveringen in totaal, waarvan de helft nu wordt gelost. De broeierige sfeer en tastbare hitte, waarvan je als vanzelf schimmen gaat zien, zitten erin. Het realisme en de magie staan elkaar niet in de weg. Stamouders José Arcadio Buendía en Ursula, die in de eerste afleveringen het voortouw nemen, zijn uitstekend gecast, en het nog jonge dorp Macondo komt mooi tot leven in een lang tracking shot. De reeks zal het ongetwijfeld afleggen tegen de versie die de vijftig miljoen lezers in hun hoofd hadden, maar er is veel liefde met dit project gemoeid, en dat is meer dan deze oude cynicus had durven vermoeden.
