Spreek uw excuses in na de biep: in ‘The Apology Line’ verontschuldigen criminelen zich voor hun daden

In de podcast The Apology Line vertelt Marissa Bridge het verhaal van de gelijknamige biechtlijn voor misdadigers en haar obsessieve bedenker: haar eigen echtgenoot Allan. True crime is het niet. Of toch niet in de eerste plaats.

‘Aandacht amateurs, professionals, witteboord- en blauweboordcriminelen… Gooi je wandaden van je af. Bel Apology.’

In 1980 hangt conceptueel kunstenaar Allan Bridge (1945-1995) voor het eerst posters met die boodschap op in TriBeCa, een wijk in Lower Manhattan. Op die manier ronselt hij vrijwilligers voor een nieuw artistiek project: The Apology Line. Gebruikmakend van een nieuwe technologie, het antwoordapparaat, verzamelt hij oproepen van mensen die bereid zijn zich voor hun kleine of grote vergrijpen te verontschuldigen. Bridge laat op het toestel een boodschap voor de bellers achter: hij vraagt hun om hun echte naam niet te vermelden en drukt hen op het hart dat hij niet samenwerkt met de politie. Om zelf anoniem te blijven gebruikt hij een pseudoniem: Mr. Apology.

Een Vietnamveteraan met wroeging over de gruwel die hij heeft aangericht. Een vrouw die zich schuldig voelt omdat ze een maatje meer heeft. Een flik die zijn spijt betuigt jegens alle arme zielen die hij zonder reden bont en blauw heeft geslagen. Een man die de wereld zal vernietigen en zich daarvoor bij voorbaat verontschuldigt. Iemand die zich uitgeeft voor de Zodiac Killer, een van Amerika’s most wanted. Het is een bont gezelschap dat berichten achterlaat op Bridges antwoordapparaat. De kunstenaar fungeert als een priester in een biechtstoel: hij luistert naar de zonden van zijn bellers en hoopt dat ze na hun bekentenissen andere paden zullen bewandelen. Bridge beschouwt het als een dienst aan de maatschappij.

Het is vooral een geweldig idee, geniaal in al zijn eenvoud.

Bridge’ sociaal experiment lijkt hem aanvankelijk geen windeieren te leggen. Voor het New Museum in Manhattan integreert hij The Apology Line in een drukbezochte installatie: in de expositieruimte kunnen bezoekers in vier telefooncellen naar de getuigenissen van bellers luisteren. The New York Times schrijft lovend over het bijzondere kunstwerk. Een producent legt zelfs zestigduizend dollar op tafel voor de filmrechten – in de HBO-thriller Apology zal de populaire actrice Lesley Ann Warren in 1986 de rol van kunstenaar met een sorrylijn vertolken.

Op dat moment heeft Bridge voldoende financiële armslag om The Apology Line los te laten en zich op een nieuw project te werpen, maar dat doet hij niet. Hij gaat verder: hij plaatst compilaties van de beste oproepen op zijn antwoordapparaat en staat toe dat bellers daarop reageren. Het is in die periode dat hij geobsedeerd raakt door Richie, een welbespraakte yuppie die beweert dat hij jongemannen in cafés oppikt en meeneemt naar zijn appartement, waar hij ze doodfoltert. Tegen beter weten in begint Bridge via The Apology Line en een postbus met Richie te communiceren. Langzaam maar zeker krijgt zijn morbide nieuwsgierigheid naar Richies afterworkactiviteiten de bovenhand op zijn artistieke intenties. Hij wordt een moderne dokter Frankenstein: zijn eigen creatie lijkt zijn hele leven te beheersen en hem fataal te worden.

Het Amerikaanse Wondery had goud in handen toen het recent aan de podcast The Apology Line begon. Het bedrijf, dat zodanig goed scoorde met true-crimepulp à la Dirty John en Dr. Death dat het in 2020 voor naar verluidt 300 miljoen dollar werd overgenomen door Amazon, kon namelijk over alle tapes uit Bridge’ antwoordapparaat beschikken. Daar zitten heel wat sinistere pareltjes tussen. Heel verontrustend is de cliffhanger aan het einde van de eerste aflevering: een warrig sprekende man bedankt Mr. Apology omdat hij na iedere ‘sorry’ met een propere lei kan herbeginnen. Zolang als hij belt, kan hij met een rein geweten de goorste misdaden plegen. Afsluiten doet hij met: ‘I’m sorry, but I’m going to kill you.’

De grootste troef van The Apology Line is echter de persoonlijke betrokkenheid van de verteller. De podcast wordt niet door een buitenstaander aan elkaar gepraat, maar wel door Marissa Bridge, de vrouw die vijftien jaar lang lief en nogal wat leed deelde met de kunstenaar. Zij moest machteloos vanaf de eerste rij toekijken hoe Bridge zichzelf psychisch en financieel de vernieling in reed en haar emotioneel verwaarloosde. De weduwe Bridge – intussen een succesvolle ondernemer – vertelt alles op een heel neutrale, weliswaar nogal houterige toon, ogenschijnlijk zonder een moreel oordeel over haar overleden man te vellen, maar tussen de regels door hoor je haar ongenoegen met ’s mans obsessie haast knetteren.

Na The Apology Line zijn het dan ook niet in de eerste plaats de krakende, vaak angstaanjagende opnames die blijven hangen, maar wel die ene vraag: waarom heeft Allan Bridge zelf nooit zijn excuses aangeboden aan de vrouw die zijn dwanggedachten en grillen voor lief nam? Het is een vaststelling die deze podcast ver boven het true-crimegenre doet uitstijgen.