‘Spelen in The White Lotus is als deelnemen aan een realityshow’

In het nieuwe, scherpe seizoen van klassensatire The White Lotus gaat een hoopje superrijken op wellnessvakantie in Thailand. Aimee Lou Wood, Carrie Coon en de andere castleden over lichaamsgeuren, een ceremonie met monniken en de vreemde gewoontes van bedenker, regisseur en scenarist Mike White.

Wanneer showrunner Mike White een hoop onuitstaanbare toeristen op een bootje zet naar de poepchique, fictieve hotelketen The White Lotus, zijn er slechts twee zekerheden. Een: hij zal hen te kakken zetten. En twee: iemand zal sterven in het hotel. De reeks zet al twee seizoenen lang de superrijken op een gelaagde maar entertainende manier te kijk. The White Lotus won er al vijftien Emmy’s en twee Golden Globes mee, (her)lanceerde de carrières van een hoop sterren (denk maar aan Leo Woodall en Jennifer Coolidge) en scoorde met de begingeneriek dé clubbanger van 2022.

Het is, kortom, een van de meest buzzy reeksen van de laatste jaren.

Na kolonialisme in Hawaii en seksualiteit in Sicilië, gaat de serie in het derde seizoen de spirituele toer op in Thailand, de Eat Pray Love-trekpleister voor westerse toeristen met een existentiële crisis. Mike White logeerde samen met zijn cast zes maanden in Four Seasons Resort Koh Samui, een hotel met een domein van zo’n zeventien hectare gevuld met zestig villa’s, zwembaden en 140 standbeelden van apen (spoiler: die makaken zullen een rol spelen).

Gaan dit keer in retraite: een disfunctioneel gezin met een fortuin dat op instorten staat (u herkent nineties-icoon Parker Posey en Jason Isaacs), drie gemene besties van rond de veertig (Carrie Coon, Leslie Bibb en Michelle Monaghan) en een koppel met een stevig leeftijdsverschil (karakterkop Walton Goggins en Sex Education-ster Aimee Lou Wood). De restanten van de labiele Tanya (iconisch vertolkt door Jennifer Coolidge) liggen helaas nog ergens in de Middellandse Zee.

Al is ze wel nog een beetje aanwezig dankzij de terugkeer van Belinda, de hotelmedewerkster uit seizoen één die door Tanya een burn-out kreeg en nu de liefde voor haar werk hoopt terug te vinden. ‘Ik kwam Mike tegen op de Emmy’s na seizoen één’, vertelt Natasha Rothwell via Zoom. ‘Hij vroeg of ik het zou zien zitten om in het derde seizoen terug te keren. Say less, riep ik. Ik zou Mike White eender waarheen volgen.’

De wondere wereld van Mike White

Het is een opvallende vaststelling wanneer we de cast van dit nieuwe seizoen spreken. Iedereen stond te springen om met Mike White samen te werken en niemand – op Rothwell na, dan – wist écht waar ze aan toe waren. Walton Goggins beschreef de intense zes maanden op de set aan de andere kant van de wereld als een bizar psychologisch experiment. Aimee Lou Wood, zijn tegenspeler, vergeleek het in onze Zoomcall dan weer met ‘deelnemen aan een realityshow. Mike creëert zijn eigen wereld waarin wij zijn pionnen zijn.’

 ‘Als je meewerkt aan een Mike White-show zullen veel zaken een first zijn’, bevestigt Carrie Coon (Fargo, Gone Girl). Zij vertolkt een gescheiden moeder en zakenvrouw uit New York die op reis is met twee succesvollere vriendinnen. ‘Om te beginnen schrijft én regisseert hij de reeks. Dat zie je nooit in de tv-wereld. En zelfs zijn monteur is elke dag op de set aanwezig om te zien op welke takes White reageert en wanneer hij lacht.’ Voor Coon, die in het verleden vooral indruk maakte met dramatische rollen in The Leftovers en His Three Daughters, was Whites ‘gekke lachje’ het signaal dat ze het goed deed. ‘Niemand in Hollywood ziet me als een comédienne. Ik heb veel moeten leren.’

In een comedy spelen is moeilijk, bevestigt ook Coons tegenspeelster Leslie Bibb. ‘De truc is om géén komedie te spelen, maar te doen alsof je Hamlet speelt en je leven ervan afhangt. Pas dan voelt het oprecht.’ Zeer meegaand zijn, helpt ook. ‘Op een bepaald moment moesten we een scène inblikken waarin ik geen dialoog had. Plots stak Mike een dialoog tegen ons af over een of andere ziekte en moest ik wél praten, terwijl hij de camera liet draaien. Dan moet je vertrouwen stellen in Mike en onbevreesd improviseren.’

Thailand bleek de ideale bestemming

White wist dat hij in zijn derde seizoen opnieuw de draak wilde steken met westerse toeristen die op vakantie iets te argeloos omspringen met exotische culturen, maar zijn eerste keus, Japan, botste op een veto van HBO. In tv-land staat het land van het rijzende zon bekend als een kafkaiaanse nachtmerrie met veel te veel papierwerk. Op prospectie in het tropische Thailand – hij zou er een jaar rondtrekken – werd White zo ziek dat hij in het ziekenhuis belandde. Maar twee slapeloze nachten en een koortsdroom later had hij een plot en een locatie voor het derde seizoen.

Alleen: het kan warm worden in Thailand. De productie werd geplaagd door recordtemperaturen. ‘Er waren lastige dagen’, vertelt Jason Isaacs, die het over zweterige lijven en vieze lichaamsgeuren heeft. ‘Soms stonden we opeengepakt in kleine ruimtes zonder airco, terwijl de crew ons droogdepte en ijs bracht. Maar kijk, we waren een half jaar in Thailand. Ik denk niet dat iemand een viooltje moet bovenhalen voor ons.’

Het land bleek de uitgelezen plek om de klassensatire een nieuwe richting in te sturen. Geïnspireerd door expats die iets te luidruchtig praten over hoe ze belastingen kunnen ontduiken en de vele Russische toeristen die hij tegen het lijf liep, gaf White de reeks een duister randje. In de eerste twee seizoenen bleef het klassengeweld enigszins beperkt tot rijke hufters die het personeel en de locals slecht behandelen, nu wordt er ook ingezoomd op de manier waarop de rijksten hun rijkdom vergaren én behouden. ‘Ik geloof niet dat er gerechtigheid is in de wereld’, vertelt Isaacs daarover. ‘Maar het is fijn om die via televisie wel even te verkrijgen.’

De personages zijn opnieuw pervers…

Thailand bleek de eindbestemming voor soul searching en zelfhulpboektoerisme, en dat voedt de komedie op nieuwe manieren. ‘White koos Thailand omdat mensen ernaartoe gaan om zichzelf te vinden. Hij voegt er een satirisch element aan toe, want rijke mensen doen dat uiteraard op hun eigen perverse wijze’, zegt Isaacs. Alleen zullen holistische massages of bezoekjes aan boeddhistische tempels hen weinig soelaas brengen. ‘Mike forceert zijn personages om de confrontatie op een veel oprechtere manier aan te gaan.’

Om die thema’s te benadrukken, organiseerde White op de eerste opnamedag een zegeningsceremonie met monniken voor de hele cast en crew. ‘Daardoor voelde deze job vanaf het begin anders en dieper aan dan eender welke andere opdracht die ik tot dan toe had gedaan’, zegt Bibb.

White, die na een persoonlijke crisis zelf ooit zijn toevlucht zocht in het boeddhisme, wijdde alle acteurs in de religieuze fundamenten van het land in. ‘Mike heeft het veel gehad over spiritualiteit en de dood’, vertelt Carrie Coon. ‘Maar identiteit is wat hem het meest interesseert. Wat ligt aan de basis van wie we zijn? En hoe vormen we die identiteit in relatie tot de mensen die we zeer goed kennen en vreemdelingen op straat? Iedereen in Whites wereld lijdt, maar klampt zich ook erg vast aan hun eigen verhaal. In het boeddhisme draait het er net om dat je dat verhaal loslaat.’

Hoezeer identiteit en lijden verstrengeld zijn, komt in het bijzonder tot uiting in het geestige verhaal van Coon, Bibb en Monaghan, die drie oude vriendinnen spelen. Ze prijzen elkaar de hemel in wanneer ze samen zijn, maar houden bitchy roddelsessies over elkaars gebreken zodra een van hen de ruimte verlaat. Een dynamiek die Coon ‘spijtig genoeg’ herkent. ‘Vrouwen worden tegen elkaar opgezet in een door mannen gedomineerde samenleving. Dat is hoe ze ons klein houden’, zegt ze. ‘De enige manier waarop we dat kunnen counteren, is door als vrouw gesprekken te voeren die we vroeger nooit hebben gehad. Veertiger zijn is op dat vlak geweldig. Pas nu zie ik verhalen over vrouwen van middelbare leeftijd die interessant zijn en besef ik hoe waardevol vrouwelijke vriendschappen zijn. En hoeveel hulp ik nodig heb. Er wordt ons geleerd om te doen alsof alles altijd oké is. Je kunt ons verhaal in The White Lotus zien als een uitnodiging om wél authentiek met elkaar om te gaan zodat we kunnen groeien.’

…en toch zult u zich in hen herkennen

Whites diepere begrip van de menselijke driften en tegenstrijdigheden is wat The White Lotus al van seizoen één onderscheidt van andere satires die de klassenmaatschappij op de korrel nemen, zoals Triangle of Sadness of Squid Game. In al zijn groteske decadentie slaagt de reeks erin om voor elk personage een balans te vinden tussen herkenbaar en afstotelijk. Zo speelt Patrick Schwarzenegger (de zoon van Arnold Schwarzenegger) Saxon, de oudste telg van een gezin dat geobsedeerd is door werk. Saxon is een seksistische etterbak die u zult haten, maar niet tot het eind, belooft Schwarzenegger. ‘Er zit een grote kwetsbaarheid in zijn personage. Ik herkende zijn verlangen naar de goedkeuring van zijn vader. Zijn gedrag is verontrustend, maar uiteindelijk probeert hij vooral de aandacht van zijn vader te trekken.’

White wist wat hij deed toen hij de zoon van een Hollywoodlegende in die rol castte. Het is altijd een van zijn sterktes geweest: hij kiest niet voor de grote sterren met een gegarandeerd publiek, maar voor underdogs als Parker Posey of Jennifer Coolidge, en hij zet ze zo snugger in dat u uw ogen niet van het scherm kunt houden. ‘Hij zoekt telkens mensen die hun essentie delen met het personage’, meent ook Aimee Lou Wood. ‘Dat is een groot cadeau voor acteurs: het betekent dat we gewoon kunnen ademen en bestaan doorheen het hele proces.’
Woods vrolijke astrologie-amateur Chelsea vormt een koppel met Rick (Goggins), een getormenteerde man met een dubbele agenda. ‘Mike cast iedereen afzonderlijk, maar weet instinctief wanneer mensen bij elkaar passen. Walton is een scorpio moon, ik ben een scorpio sun. Ik wil niet als Chelsea te klinken, maar: dat Mike ons samenbracht, voelt als een vreemd kosmisch voorval.’

Kosmisch voorval of niet, met dank aan Whites scherpe humor, Thaise vergezichten en bizarre personages belooft het derde seizoen van The White Lotus opnieuw een hit te worden. Wij blijven alvast voorlopig op een veilige afstand van apen.