‘Solar Opposites’ is minder misantroop dan grote broer ‘Rick and Morty’ (of toch een béétje minder)

Solar Opposites, een getekende sitcom over een disfunctionele familie aliens, zet de menselijke soort in haar hemd.

Een handvol aliens komt (nadat hun thuisplaneet verwoest is) op aarde in de suburbs terecht, maakt zich vrolijk over wat ze om zich heen zien en adopteert de favoriete samenlevingsvorm van hun buren: ze vormen een dysfunctioneel gezin. Omdat die premisse te goed is om maar één keer te gebruiken wordt ze twintig jaar na het einde van de sitcom 3rd Rock from the Sun heropgevist door Mike McMahan en Justin Roiland. De eerste schreef mee aan Rick and Morty, de tweede is medebedenker van die populaire animatiereeks én de stem van de titelpersonages.

Anno 2021 blijken aliens geen moeite meer te moeten doen om hun ware aard te verbergen. In 3rd Rock deden ze zich nog voor als aardbewoners en noemden ze zichzelf Tom, Dick en Harry – op z’n Vlaams: Jan, Pier en Klaai. In Solar Opposites heten ze Korvo, Terry, Yumyulack, Jesse en The Pupa. Ze nemen geen menselijke vorm meer aan en de staart van hun gecrashte ruimteschip steekt uit het dak van hun huis. En overal waar ze komen, laten ze lijken achter – meestal per ongeluk, maar toch.

Ook helemaal van nu: Korvo en Terry, de twee volwassenen aliens die als ouderpaar fungeren, worden allebei als mannen voorgesteld. De eerste is een brompot en geniale wetenschapper die het ruimteschip wil herstellen en een grondige hekel aan zijn nieuwe omgeving heeft. De tweede is een zorgeloze luiaard die het op aarde best naar zijn zin heeft en alles gelooft wat hij op tv ziet. Terry heeft de beste grappen en is het gedroomde vehikel om de menselijke soort in haar hemd te zetten, aldus McMahan in de LA Times: ‘Terry is gek op de leuke, trashy dingen van het leven. Alles waar we zelf van houden maar niet trots op zijn: eten, films, het aanbidden van beroemdheden, roddels en onze overdreven consumptiedrang.’ Korvo en Terry doen samen dingen die ze als typisch menselijk ervaren. Ze gaan naar het shoppingcenter voor een meet-and-greet met een tv-ster (die ze prompt klonen), kopen een jetski van een gescheiden vader (die prompt sterft) en stellen zich verkiesbaar als voorzitter van het buurtcomité (waarop er terstond geweld uitbreekt).

Door de ogen van Terry en Korvo naar jezelf kijken is een van de grote geneugtes van Solar Opposites. Een andere is de klassieke sitcomopbouw met drie door elkaar gemonteerde verhaallijnen (in het jargon: A story, B story, C story), die de reeks een geweldige vaart geven. In het B-verhaal volgen we Yumyulack en Jesse in het mijnenveld van de middelbare school, en een enkele keer in een bar vol neonazi’s. ‘C’ staat voor de woordeloze odyssees van The Pupa. Veel familiesitcoms hebben een baby, alleen is dat hier tegelijk een wandelende database die op een dag zijn ware vorm zal aannemen, de aarde verwoesten en een nieuwe planeet Schlorp scheppen. Maar vooralsnog is hij onhandig, schattig en hongerig.

Het stevige tempo en de hoge plotdichtheid worden vergezeld door een lawine aan grappen en popculturele referenties, die net als bij Rick and Morty zowel verrassend, obscuur als discutabel kunnen zijn. In de eerste aflevering draagt Terry een T-shirt van Dick Wolf, de man achter de Law & Order-franchise, in een andere wordt Stargate zonder verpinken ‘de vierde beste film van Kurt Russell’ genoemd. Solar Opposites wil ook iets zeggen over de wereld waarin we leven, van racisme tot big data en onze hang naar erkenning, maar de kritiek is niet bepaald snijdend. Ondanks het vele geweld en de grappen ten koste van de mensheid ontdekken de personages gaandeweg dat hun nieuwe planeet niet van de slechtste is. Dat maakt de reeks minder cynisch dan Rick and Morty, maar ook minder scherp.

Het beste wat Solar Opposites te bieden heeft, speelt zich overigens af in Yumyulacks kamer. De nurkse tiener heeft de gewoonte mensen die hij niet leuk vindt te doen krimpen. In de eerste aflevering gaat het nog om een meisje dat hem pest, maar algauw volstaat een verkeerde opmerking of foute hemdskleur om als klein mensje opgesloten te worden in een groot terrarium. Daarin ontstaat al snel een postapocalyptische minimaatschappij die The Wall heet, met eigen verhalen die parallel lopen met de rest van de serie. Hoewel The Wall duidelijk een hommage is aan John Carpenters Escape from New York, komt het idee volgens McMahan van elders: ‘Justin hield van het idee om een nieuwe maatschappij achter glas te bouwen, maar de geek in mij was vooral opgewonden omdat we de vertelstructuur van The Wire overnamen. Daar had je de dokwerkers aan één kant en het hoofdverhaal aan de andere kant. Dat had ik nog nooit in een animatiereeks gezien.’

Het is de grote verdienste van de schrijvers dat het overkoepelende avontuur (de D story, zo u wilt) in het terrarium niet alleen grappig en inventief is, maar ook nog eens geloofwaardig en spannend – zelfs als enkele bewoners het enige exemplaar van Playboy in hun wereld proberen te ruilen tegen een shot insuline. Het verhaal van The Wall is terecht waar McMahan en Roiland het trotst op zijn, want het verheft dit eerste seizoen – meer dan de nerdy referenties en maatschappijkritiek – boven de modale sitcom. We kunnen haast niet wachten tot er in de zevende episode revolutie uitbreekt.