Saïd Boumazoughe, uw drarrie op zondagavond: ‘Ik ben me zeer goed bewust van mijn voorbeeldrol’

Mensen verwarren hem nog steeds met de hyperkinetische Volt uit Patser, maar vanaf zondag mag Saïd Boumazoughe zich in de psychologische roadthriller GR5 eindelijk van een andere kant tonen. Ook zijn plannen voor die Studio 100 voor drarries krijgen stilaan vorm. ‘Het zal wel aan mij liggen, maar ik heb niet graag dat iemand een hand in mijn kont steekt en me als buikspreekpop gebruikt.’

‘Thee? Espresso? Koekjes? Ontsmettende handgel?’

Ook in pandemische tijden staat er geen maat op Marokkaanse gastvrijheid. Het aanbod wordt gewoon wat uitgebreid. ‘Ik heb zelfs mondmaskers liggen’, grinnikt hij. ‘Mijn vrouw Hajar is verpleegster. Ze is op alles voorzien.’ Op Fila-slippers en sportsokken stuitert Saïd Boumazoughe door de keuken van zijn gezellige appartement, ergens tweehoog op ’t Kiel, terwijl hij kasten afspeurt naar alles wat hij me eventueel kan voorzetten. En dat doet hij zoals gewoonlijk met de energie van drie en een woordendebiet van vijf man. Boumazoughe heeft veel te vertellen, en allemaal tegelijk. ‘Ik ben niet gestructureerd, man. Sorry. Maar ik kom uiteindelijk wel tot mijn punt, op welke manier dan ook.’

Vanaf zondag heeft de theatermaker, acteur, rapper en ex-patser met Asim Lakdar zijn eerste hoofdrol in een Vlaamse fictiereeks beet. Zondagavondfictie op Eén bovendien. Samen met Violet Braeckman, Laurian Callebaut en Boris Van Severen wandelt Boumazoughe de GR5 af, de 2150 kilometer lange route tussen Hoek van Holland en Nice, in het zog van een verdwenen vriendin. ‘Ik ben blij dat ik stilaan serieus genomen wordt als acteur en een compleet andere kant van mezelf kan tonen’, klinkt het vanachter een provisiekast. ‘En dan te bedenken dat ik bijna die casting had laten schieten omdat ik geen tijd en eigenlijk ook geen zin had. Ezel die ik ben.’

Dit is wel het soort hoofdrol waar je al een tijdje op uit was.

Saïd Boumazoughe: De rollen waarbij je een niet-clichématige en gelaagde Vlaming met een migratieachtergrond mag spelen, liggen niet voor het oprapen. Oké, er was Patser, maar je moet een kat een kat noemen: Matteo Simoni vertelde daarin het verhaal terwijl wij een soort opvallend decor waren. (denkt na) En toch ben ik blijkbaar niet in staat om dit als een overwinning te zien. Hooguit als een kleine bevestiging. Dat lijkt me ook de juiste manier om in het leven te staan: zo blijf je hongerig. Al is het vermoeiend om jezelf constant af te vragen: wat kan ik nu nog meer doen? Zelfs al word ik morgen de eerste drarrie met een Ensor op de schouw, dan nog zal ik waarschijnlijk niet tevreden zijn. Ik was het zachtjesaan ook beu om gereduceerd te worden tot Volt, mijn personage in Patser. Hopelijk helpt een compleet andere hoofdrol in zondagavondfictie me toch een beetje van dat imago af.

Volt was toch louter een uitvergroting van jou, niet?

Boumazoughe: Dat klopt. Alleen had ik niet verwacht dat mensen me achteraf zo hard met hem zouden verwarren. Of hoe vaak ze aan mijn vrouw zouden vragen ‘of die thuis ook zo luid en vermoeiend is?’ (rolt met de ogen) ‘Lief, wil je wat thee?’ – ‘Yes! Thee! Tatatatatataah!’ Ik ben echt niet zó druk. En als ik het soms wel ben, dan is het allicht om mijn onzekerheid te camoufleren.

Heb je spijt dat je hem zo neergezet hebt?

Boumazoughe: Nee. Volt heeft gedaan wat hij moest doen. Patser was die ene kans om ook buiten de theater- en de hiphopwereld naam te maken, en dat is gelukt. Als ik al spijt heb, dan is het omdat ik hem niet nóg groter heb gemaakt. Nog wilder. Nog legendarischer. We hebben misschien nog geen Marokkaanse superheld, maar Volt kan toch aardig in de buurt komen. Waar blijft die spin-off?

Voor de opnames trokken jullie half Europa door en stapten jullie grote delen van de GR5 af met een zware rugzak. Spreek me gerust tegen, maar jij lijkt me niet zo’n recreatieve wandelaar.

Boumazoughe: Ik doe alles te voet. Zelfs op citytrip vertik ik het om de metro te nemen, dan stap ik nog liever een uur naar ons hotel. Mijn vrouw is het daar niet altijd mee eens, maar ik redeneer: het is soms afzien, maar je zult je nooit vervelen, want ik ben erbij. Maar dat is functioneel stappen, van punt A naar punt B. Het nut van die uitgebreide wandelvakanties om jezelf even tegen te komen, met de Decathlonrugzak en de zware boots, heb ik nooit helemaal begrepen. Op dat vlak was GR5 een openbaring.

Excuses voor de pseudopoëtische bedenking, maar raas jij niet zo hard door jouw leven omdat je op die manier jezelf nooit echt kunt tegenkomen? Misschien houdt het wel steek om ook een Decathlonrugzak aan te schaffen.

Boumazoughe: Je kent me, ik probeer alles uit elke dag te knijpen. Daardoor stel ik het emotionele denkwerk vaak uit en geef ik mijn emoties niet echt een plaats. Ik ben ook met zoveel bezig dat ik altijd heel dankbaar ben als ik enkele maanden in een rol mag ontsnappen. Alleen maakt dat de terugkeer naar de realiteit meestal zeer pijnlijk. Dan word ik echt helemaal gek en knetteronzeker, en helpt het wel om even naar Marokko te trekken, naar het graf van mijn vader. Of gewoon met mijn grootouders te praten die me telkens op het hart drukken om ’te tellen wat je hebt, niet wat je mist’. Ik hoef echt geen twee weken door Frankrijk te trekken om mezelf te vinden.

Jouw vader overleed drie jaar geleden. Dergelijke ingrijpende gebeurtenissen lijken zowat het enige wat jou even tot contemplatie kan dwingen. Na de dood van een vriend zegde je het straatleven vaarwel, na de dood van je vader verdubbelde je jouw culturele output.

Boumazoughe:Zoiets doet zelfs mij stilstaan, ja. Op zo’n moment ga je onvermijdelijk nadenken: als alles in dit leven dan toch maar tijdelijk is, wat is er dan wél eeuwig? Als ik toch ooit in de grond beland, wat kan ik dan doen opdat ze mij nooit zouden vergeten? Ik wil een legacy. Als je later Boumazoughe googelt, moet je op een lijst van verwezenlijkingen stoten, geen lijst van stommiteiten. Of nog anders: ik wil dat jij aanbelt om met mij te spreken, maar nooit Faroek (Özgünes, van het gelijknamige VTM-opsporingsprogramma, nvdr.) (lacht) En ik moet opletten, want mensen wachten op die ene fout van mij. En dan is het game over voor mijn carrière.

Je zegt dat wel vaker luidop. Maak je je daar niet te veel en nodeloos zorgen over?

Boumazoughe: Ik ben niet paranoïde, hè. Ik ben me gewoon zeer goed bewust van mijn voorbeeldrol, en van het feit dat sommigen me heel graag op een foutje zouden pakken. Ik mag nooit meer honderd procent mezelf zijn. Maar goed, het zij zo.

Violet Braeckman vertelde me hoe je je op de set van GR5 blijkbaar vaak alleen voelde. Waarom?

Boumazoughe: Hoe je de zaak ook draait, ik blijf een outsider. De film- en televisiewereld is nu eenmaal een soort luchtbel, waarin iemand als ik plots in een groep gedropt wordt waar iedereen elkaar min of meer kent. Allemaal zeer fijne, lieve mensen ook, maar bij momenten een beetje wereldvreemd. Zo viel de ramadan middenin de opnames. Wie daarvoor kiest als een moment van bezinning, moet vooral niet klagen over honger of vermoeidheid, vind ik, maar je hoopt wel dat de productie daar een klein beetje rekening mee houdt. En dat was niet altijd het geval. Het was dus een beetje zoeken en compromissen maken. Op een bepaald moment heb ik de knop gewoon omgedraaid: Saïd, stop met klagen. Als anderen bepaalde kennis missen, is dat hun probleem. Niet het jouwe.

***

Hij zapt weg van het klassieke concert dat in de achtergrond speelde en zoekt wat anders op tv. We landen op cartoons. Ik wijs naar de gitaar naast de televisie. ‘Een gembri, of een sintir’, verduidelijkt hij. ‘Een Sub-Saharaanse basgitaar. Ik had een kleine toen ik jong was, maar deze kreeg ik van Noureddine Farihi (Mo in Thuis , nvdr.). Perfect om op te plingelen tegen de stress. Eigenlijk wilde ik voor mijn nieuwe plaat echt op dat ding leren spelen, maar dat lukte niet door GR5. ‘

Die nieuwe, nog naamloze plaat verschijnt komend najaar. Niet langer onder de vlag van SLM, de hiphopgroep met kompaan Salahdine Ibnou Kacemi die miljoenen hits verzamelde met Ewa ja en Kifesh, maar solo als Eazy Lo. Ook niet langer bij hiphoplabel Top Notch, maar op Drarrieville Entertainment, het label dat hij zelf wil oprichten. ‘Ik apprecieer wat Top Notch voor ons gedaan heeft, maar het was stilaan op. Zij zagen ons, na de jongerenhit Ewa ja, liever urban Ketnetmuziek maken, maar dat was nooit de opzet van SLM. Ze wilden ingrijpen in het verhaal dat we wilden vertellen en zelfs in mijn teksten. Het zal wel aan mij liggen, maar ik heb niet graag dat iemand een hand in mijn kont steekt en me als buikspreekpop gebruikt. (grinnikt)

Met Straatsoldaat en Saïdinho loste Eazy Lo alvast zijn eerste singles. ‘Saïdinho was twaalf jaar geleden mijn bijnaam, toen ik nog gedichten schreef in plaats van rapverzen. Het album is ook een soort ode aan mijn vijftien jaar jongere zelf geworden. De Saïd die zijn tijd op straat doorbracht en geen mogelijkheden zag, tot hij Salah ontmoette en op zijn slaapkamer wat nummertjes ging opnemen. Ik heb die kant van mezelf tien jaar verdrongen, maar daar ben ik wel klaar mee. (denkt na) Achteraf bekeken wilden we met SLM misschien een iets te rooskleurig plaatje schetsen. De utopie die we in ons hoofd hadden, eerder dan de realiteit.’

Op welke manier?

Boumazoughe: We kunnen wel vrolijk van ‘ewa ja’ staan zingen, maar als je terug op het Kiel komt, zijn de razzia’s en rondslingerende slaappilverpakkingen in de sociale woonblokken daarom nog niet miraculeus verdwenen. Als ik daarover sprak, had ik het bijna altijd over mijn speciale jeugdjaren – als iets uit het verleden – , maar eerlijk gezegd zijn die problemen nog altijd niet verdwenen. We hebben er gewoon mee leren omgaan. Heb je ooit dat filmpje gezien van die Syrische vader die zijn dochter aanleert dat ze keihard moet lachen als ze weer eens een bom in de verte hoort? Dat is het eigenlijk. We zijn in survival mode. Ik blijf achter de muziek van SLM staan, maar de hele package ging op den duur onecht aanvoelen.

Je moest je te hard aanpassen?

Boumazoughe: Soms merkte ik impliciet dat ik beter wat gas terugnam, soms kwam men mij het vlakaf vragen, zoals bij De slimste mens. Fijne quiz en een mooie kans, maar na de eerste opname was het advies plots veranderd van ‘wees vooral jezelf’ naar ‘eh, misschien toch íéts minder jezelf, Saïd. Misschien zo’n dertig procent minder?’ Blijkbaar intimideerde of ontregelde ik de jury. (dun lachje) Ik snap dat je af en toe rekening moet houden met anderen, maar het leek steeds vaker ten koste van mijn eigenheid te gaan.

Je richtte niet enkel Drarrieville Entertainment op, jullie bouwden ook Studio 2020.

Boumazoughe: Eindelijk een volwaardige werkplek. Ondertussen hebben we ook al zo’n tiental rappers onder onze vleugels, acht beatmakers en vier videomakers. En die laten we allemaal samenwerken met elkaar. De volgende stap is het eerste volwaardige drarrielabel worden.

Je droomt al langer van een soort Studio 100 van en voor drarries. Dat lijkt stilaan dichterbij te komen.

Boumazoughe: Dat is nog steeds het einddoel. Film, tv, muziek, literatuur, theater, en dat allemaal onder het dak van Drarrieville Entertainment. Zo schrijf ik momenteel ook aan een roman, en werkt Salah met @drarrie.vzw op Instagram bijvoorbeeld ook korte sketches uit met zijn jongeren. Zo’n productiehuis is toch geen gek idee? Sinds Adil en Bilall is duidelijk we dat we in Vlaanderen één creatief front kunnen vormen, en als Nederland reeksen zoals Mocro Maffia kan maken, dan kunnen wij dat hier ook.

In de clip van Straatsoldaat verschijnt de zin ‘Mijn antwoord kan anders klinken’. Zit daar iets achter?

Boumazoughe: Gewoon een bedenking. Jullie vonden mijn antwoord vroeger al wild, ADHD en deviant? Wacht dan maar af. Laat mij nu maar eens alles rappen wat ik via SLM niet kwijt kon of mocht. (denkt na) Oorspronkelijk wilde ik dat verhaal in een theaterstuk gieten. Alleen, met theater til je sommige thema’s soms ook naar een niveau waar die niet moeten zitten. In hiphop hoef ik geen toegevingen te doen. Ik hoef niet eens airplay op de radio, daarvoor is deze plaat niet gemaakt. Mijn publiek vindt die zo wel.

Dus een MIA voor Eazy Lo hoeft ook niet?

Boumazoughe: Nee.

Maar een Ensor voor Saïd Boumazoughe mag dus wel?

Boumazoughe: Saïd en Eazy Lo staan wat mij betreft compleet los van elkaar, zoals Pepijn Lanen en Faberyayo van De jeugd van tegenwoordig. Het gaat mij ook niet om het prestige, louter om het statement. Een MIA helpt mijn zaak niet per se verder. Maar een drarrie met een Ensor? Da’s pas een fucking statement.