Na een relatie van twee jaar gaat Gilles (Bart Hollanders) voor Yasmine (Serine Ayari) op de knieën en vraagt hij haar ten huwelijk. Ze zegt ja, ze droomt van een feest in een kasteel, hij wil haar dat geven, hij wil haar alles geven, zij loopt op wolkjes naar haar werk als wetsdokter en weer terug, tot er allerlei exen van hem uit de kast vallen waarover hij amper tot nooit heeft gesproken. En waarbij het niet altijd duidelijk is hoe de vork precies aan de steel zit of zat. Wat had Gilles, die als turnleraar werkt, bijvoorbeeld precies met zijn directrice?
Hoe meer Yasmine aan zijn verleden krabt, hoe meer ze zich afvraagt of ze die Gilles wel kent. Zo beweert hij dat hij relaties graag op een volwassen manier afrondt – de reden waarom hij de meeste van zijn exen voor zijn huwelijk uitnodigt – maar Yasmine moet vaststellen dat veel van wat Gilles beweert niet helemaal waar is en dat hij de werkelijkheid nogal graag in zijn voordeel verdraait. En dus vraagt Yasmine zich af of het heerschap voor wie ze na een uit de hand gelopen schoolfeest haar toenmalige partner aan de kant heeft geschoven echt de man is met wie ze verder wil. Oké, haar ex is een droogstoppel, saai als een kale rots maar even betrouwbaar als zo’n kale rots.
Alle vrouwen vallen als een blok voor Gilles. Zou dat een mannelijke fantasie zijn?
Het is het soort toestanden dat je wel vaker aantreft in de brievenrubrieken van bepaalde weekbladen, waarbij een relatietherapeut er haar of zijn licht over laat schijnen. Het is ook de samenvatting van het scenario van Exen, een reeks waarvan je je vanaf de eerste minuut afvraagt wat Yasmine, Inge, Flo, Clara en wie ik nog vergeet – ah ja, Ruth – in die Gilles zien of ooit gezien hebben. Het personage is doorzichtig als huishoudfolie, en minstens even irritant als dat veel te dunne vel plastic. Mentaal is hij de leeftijd van zestien amper gepasseerd, hij heeft een wel erg soepele ruggengraat en hij leutert eerder dan dat hij iets te zeggen heeft. Gilles is een jongetje vermomd in het lichaam van een man, maar blijkbaar zijn alle vrouwen die hij ontmoet ziende blind: ze vallen als een blok voor hem. Zou dat een mannelijke fantasie zijn? Hoe verklaar je anders dat een vierkoppig scenaristenteam, met slechts één vrouw aan boord, dit verzint en blijkbaar goed genoeg vindt?
Geloofwaardig kun je het hele verhaaltje amper noemen. Een reeks hoeft natuurlijk niet geloofwaardig te zijn om iets te betekenen. Ze kan bijvoorbeeld heel grappig zijn. Met Hollanders, Joost Vandecasteele – tevens scenarist – en William Boeva in de cast is de kans daarop zelfs reëel. Maar nee, op dat vlak reikt Exen niet boven het niveau van de pijnlijk, geforceerde glimlach. Als Inge (Eva Binon), de vrouw die Gilles ten huwelijk vroeg nadat hij al met Yasmine had gekust, in de supermarkt de wallen onder haar ogen probeert weg te drukken met bevroren curryworsten, is dat eerder een gekunstelde vondst dan een geslaagde grap. Hetzelfde met het ‘hihihaha’ dat volgt wanneer Gilles opmerkt dat hij wel kinderen wil, maar dat Yasmine hem altijd de condooms van haar ex geeft en Luca (Boeva) zegt: ‘Die zijn gebruikte condooms, of wat?’
Zoals gezegd, pijnlijk. Je kunt te veel je best doen om ergens humor in te pompen. Dat gebeurt bij Exen constant. De personages zijn vooral karikaturen en wandelende clichés. De overspelige man, de goedgelovige vrouw, de ecologisch verantwoorde ex-man, de wanhopige ex-geliefde: ze passeren allemaal de revue. Zelfs een brandweerman met hoogtevrees wordt erbij gesleurd. Het zou onderhoudend kunnen zijn, maar daarvoor worden er te veel oude koeien uit de sloot getakeld, zodat je denkt: so what?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
