‘Welkom Astrid Coppens’ staat er op het spandoek waarmee Otto-Jan Ham en Jani Kazaltzis hun volgende gast, de zevende dit seizoen, opwachten. Uit de doos met tips halen ze een roze miniatuurauto, een album van Kiekeboe, een legeruniform, een putdeksel en een grote – ‘reuze’ – gom. Even voelt Jani heel sterk dat Wendy Van Wanten op komst is, maar omdat Otto-Jan toch wat huiverig staat tegenover gevoelens, komen ze uit bij Astrid Coppens.
‘Davina’, stelt de vrouw met zwart haar en knalrood gestifte lippen zich aan hen voor. ‘Welkom Davina’, jubelen beide heren, waarop Otto-Jan de loodzware koffer in de auto tilt. Nog steeds hebben ze geen idee wie er bij hen op de achterbank kruipt. Ook wanneer ze bijna tien paar schoenen uit de koffer haalt, bekent dat ze houdt van glitter en Jani met een paar blinkende sneakers van haar naar buiten loopt, hebben ze nog steeds geen benul wie de vrouw is die ze twee dagen lang op vakantie moeten entertainen.
‘Davina Simons’, lezen ze in de bijsluiter. Strafpleiter, gespecialiseerd in zeden- en moordzaken, verdedigde reuzegommer Strontvlieg en liet haar borsten preventief amputeren.
‘Moeten we eerlijk zijn?’ vraagt Otto-Jan zich af. ‘Nee’, reageert Jani en hij wijst op wat hij van monnik Giel, de vorige gast, heeft geleerd. Dat liegen toegelaten is als je het doet om iemand te behoeden voor pijn of verdriet. Otto-Jan weet wel zeker dat monnik Giel dat helemaal nooit gezegd heeft, maar ondertussen staat Davina met opgetrokken sportsokken naast hen te trappelen. Ze is aan het trainen voor een marathon en wil nog wat kilometers lopen. Otto-Jan zwoegt achter haar aan, terwijl Jani alvast een fles rosé opentrekt op het strand.
Even vroeg ik me af of ik me zorgen moest maken over Jani. De hele aflevering lang zal hij niet te veel zeggen en als hij in beeld komt, is dat vaker wel dan niet met een glas in de hand. Misschien is het tijd voor Jani om zelf eens te gast te zijn op een Grieks eiland? Of is het gewoon de aanhoudende vakantie die doorweegt? De stress van altijd weer nieuwe mensen? Anders dan Otto-Jan heeft Jani zelden de neiging zich uit te sloven.
‘Anders dan Otto-Jan heeft Jani zelden de neiging zich uit te sloven.’
‘Als ik slimmer was dan dit, had ik deze job niet’, zegt hij ’s ochtends, nadat Otto-Jan uitpakt met de resultaten van zijn nachtelijke studiewerk. Hij kan alle titels van Kiekeboe in volgorde opsommen. ‘Indrukwekkend’, knikt Davina die zichzelf eerder al outte als grote fan van Kiekeboe. Jani deelt dan weer mee dat hij nog nooit een strip heeft gelezen. Het lijkt alsof het hem allemaal bitter weinig kan schelen.
Dat Viva la feta ondanks de obligate bekentenissen meer is dan het zoveelste rondje biechten door BV’s op tv, heeft precies daarmee te maken. Jani en Otto-Jan vergroten gewillig hun kleinste kantjes uit – Jani die liever lui dan moe is, Otto-Jan die al eens afgaat terwijl hij indruk probeert te maken. Verder kibbelen ze als een getrouwd koppel en trekken ze de algehele knulligheid door in de gesprekken met hun gasten. Beide heren lijken er telkens weer de eerste de beste gedachte, opwelling, bedenking uit te flappen en die onbezonnenheid weekt iets spontaans los.
Dat het enigszins boeiend is om te kijken hoe Davina met de ene Yanis in een bootje over de golven dendert, met de andere Yanis op een paard zit en met de volgende Yanis in een broek van aluminiumfolie aan de rotsen bengelt, is omdat Otto-Jan en Jani telkens weer hun eigen onbeholpenheid uitspelen. De luttele momenten waarop de gasten alleen tegen de camera spreken, zijn vaak zo enerverend en tenenkrullend, dat je beseft hoe klef Viva la feta zonder Otto-Jan en Jani zou zijn.
